ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 507

หร่วนอวี้เฉิงเกรงใจมาก ใช้สายตาเอ่ยถามฉู่จวินถิงอย่างไร้สุ้มเสียง ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าแม่นางท่านนี้สามารถรักษาอาการป่วยได้!

ฉู่จวินถิงมีสีหน้าเรียบเฉย ครั้นตกอยู่ในสายตาหร่วนอวี้เฉิงและอวิ๋นอ๋อง เห็นได้ชัดว่ากำลังทอประกายระยับ!

ซ่งรั่วเจินจับชีพจรดูแล้ว มั่นใจขึ้นมาภายในใจหลายส่วน จากนั้นหันหน้าไปถามฉู่อวิ๋นกุย “อวิ๋นอ๋อง ท่านช่วยหม่อมฉันอย่างหนึ่งได้หรือไม่?”

“ข้า?” ฉู่อวิ๋นกุยชี้เข้าที่ตนเอง เปล่งเสียงประหลาดใจปนดีใจ สบมองฉู่จวินถิงอย่างยั่วยุ พี่สะใภ้ไม่ขอความช่วยเหลือจากเสด็จพี่ ถึงขั้นขอความช่วยเหลือตนเอง!

ฉู่จวินถิงนึกแปลกใจอย่างอดไม่ได้ แต่กลับไม่แสดงอารมณ์ใดผ่านทางสีหน้า

“อวิ๋นอ๋อง ท่านถอดถุงเท้าของคุณชายหร่วนก่อน กดจุดฝังเข็มตามที่หม่อมฉันบอก”

ซ่งรั่วเจินเอ่ยปาก นางในฐานะหมอย่อมไม่ใส่ใจเรื่องเหล่านี้ แต่ที่นี่คือยุคสมัยโบราณ ชายหญิงไม่พึงใกล้ชิดกัน ไม่เหมาะสมเท่าใดนัก ต้องให้คนช่วย

เพียงฉู่อวิ๋นกุยได้ยินว่าให้ตนเองถอดถุงเท้าเหม็นๆ หร่วนอวี้เฉิง รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปในทันใด เขามองหร่วนอวี้เฉิงอย่างรังเกียจ คนผู้นี้ต้องมีเท้าเหม็นที่สุดในหมู่พวกเขาแน่!

หร่วนอวี้เฉิงเองก็เก้อกระดาก แต่ได้เห็นสีหน้ารังเกียจของฉู่อวิ๋นกุย อยากหัวเราะอย่างอดไม่ได้

“แต่ข้าไม่รู้จักจุดฝังเข็มนี่ มิสู้ตามหมอหลวงกลับมาดีหรือไม่?” ฉู่อวิ๋นกุยพยายามดิ้นรน

จากนั้น ฉู่จวินถิงดึงกิ่งไม้หนึ่งกิ่งออกจากแจกันดอกไม้และส่งให้ซ่งรั่วเจิน “ชี้ให้เขาก็พอ”

ฉู่อวิ๋นกุย “...”

จากนั้นถุงเท้าถูกถอดออก ซ่งรั่วเจินใช้กิ่งไม้ชี้ตำแหน่งหนึ่ง “กดตรงนี้”

ฉู่อวิ๋นกุยเห็นดังนั้นก็กดลงไป เพียงกดลง ทันใดนั้นหร่วนอวี้เฉิงก็หายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หน้าผากเองก็มีเหงื่อบางๆ ผุดออกมา ใบหน้าคล้ายกำลังออกแรง ฝืนระงับความเจ็บปวดอย่างยากลำบาก