ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 616

ขอแค่เป็นคนล้วนรู้ว่าการกระทำครั้งนี้ของกู้อวิ๋นเวยนั้นผิดมหันต์ กู้ชิงเจ๋อยังลอบให้ความช่วยเหลือ กระทั่งเรื่องแดงออกมาแล้วก็ยังคิดว่าราชครูกู้ทำผิดต่อลูกชายหญิงอย่างพวกตน

ลุงสามผู้นี้...ยังคงแล้วไปเถอะ

กู้ชิงซิวทนดูกู้ชิงเจ๋อโง่เขลาเช่นนี้ต่อไปไม่ไหวจริงๆ คนที่ทำผิดคือเขาชัดๆ แต่เขากลับคิดว่าตัวเองเป็นคนโชคร้ายที่สุดในปฐพี

“เจ้าถามว่าทำไม? นั่นเพราะเจ้าไม่เคยรู้ว่าตอนนั้นหลิ่วอวิ๋นเวยทำเรื่องเลวร้ายแค่ไหนลงไปน่ะสิ!”

“เพราะนางไม่ใช่คนตระกูลกู้ของพวกเราด้วยซ้ำ!”

เมื่อวาจานั้นดังขึ้น กู้ชิงเจ๋อก็นิ่งอึ้งอยู่กับที่ “หมายความว่าอย่างไร?”

“หรูเยียนต่างหากที่เป็นสายเลือดตระกูลกู้ของพวกเรา กู้อวิ๋นเวยเป็นคนตระกูลหลิ่ว ตอนนั้นฮูหยินผู้เฒ่าหลิ่วจงใจสลับตัวเด็กเพราะลอบคิดร้ายต่อพวกเรา”

“หลายปีมานี้ พวกเราเลี้ยงดูทะนุถนอมกู้อวิ๋นเวยอย่างดี เจ้ารู้หรือไม่ว่าหลายปีนี้ตระกูลหลิ่วรังแกทารุณน้องสาวแท้ๆ ของพวกเราอย่างไรบ้าง!”

“นางไม่เคยปฏิบัติกับพวกเราอย่างจริงใจ แต่หลอกใช้พวกเรามาโดยตลอด กระทั่งยังไปนับญาติกับตระกูลหลิ่วนานแล้ว หลังจากนั้นยังหันมาเรียกร้องจากพวกเรา เรียกร้องจากน้องสาวอย่างกำเริบเสิบสาน!”

“ยามนี้ เจ้ากลับไปช่วยคนเนรคุณแบบนั้นขโมยป้ายทองละเว้นโทษตายอีก!”

“เจ้ารู้หรือไม่...ป้ายทองละเว้นโทษตายนี้เป็นตัวแทนเกียรติยศของครอบครัวพวกเรา เป็นสิ่งที่ท่านพ่อกับท่านปู่ทุ่มเทชีวิตไปแลกมาเชียวนะ!”

กู้ชิงเหยี่ยนกระชากสาบเสื้อของกู้ชิงเจ๋อ ในดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย

“เจ้าไม่ได้ทุ่มเทอะไรสักอย่าง แต่กลับร้องป่าวว่าเป็นแค่ป้ายทองป้ายเดียว เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาพูดจาพล่อยๆ แบบนี้!”

“เป็นลูกหลานตระกูลกู้ แต่กลับไม่เห็นหยาดเหงื่อและหยดเลือดของผู้อาวุโสอยู่ในสายตา เจ้ายังมีหน้ามาพูดว่าท่านพ่อผิดต่อเจ้า เจ้ามันอกตัญญูสิ้นดี!”

กู้ชิงเจ๋อยืนนิ่งอยู่กับที่ สายตากวาดไปทางหลิ่วหรูเยียนโดยไม่รู้ตัว ดวงตาฉายแววตกตะลึง