ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 617

ซ่งอี้อันจ้องมองฉินเซี่ยงเหิงอย่างเย็นชา หลังจากวันประกาศผลการสอบ พวกเขาก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย

บัดนี้ได้เจอหน้ากันอีกครั้ง มิตรภาพในฐานะสหายร่วมสำนักสูญสลายไปหมดแล้ว กลายเป็นคู่แค้นโดยสมบูรณ์

“เดิมนั้นฉินซวงซวงถูกคุมขังที่ศาลาว่าการซุ่นเทียน แต่สองวันก่อนเริ่มการเนรเทศไปแล้ว”

“นางกำลังตั้งครรภ์ ตามธรรมเนียมปฏิบัติจะยังไม่ตรงไปยังถิ่นทุรกันดารในทันที แต่รอจนคลอดเด็กก่อนค่อยไป”

หลังรู้ว่าฉินซวงซวงตั้งครรภ์ ซ่งอี้อันก็เจาะจงสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตัวหายนะเช่นนี้เก็บไว้ก็มีแต่ปัญหา ทว่าธรรมเนียมปฏิบัติสำหรับสตรีมีครรภ์ล้วนทำเช่นนี้ คงได้แต่พูดว่าฉินซวงซวงโชคดี

“ค่ายเหนือใต้ออกตกสี่แห่งของเมืองหลวงล้วนเป็นไปได้ทั้งหมด ในเมื่อวันนี้กู้อวิ๋นเวยขโมยป้ายทองละเว้นโทษตายไปได้แล้วคิดว่าฉินซวงซวงจะต้องยังไม่จากไปแน่ พวกเราไปยังสถานที่สี่แห่งนี้จะต้องหาเจอแน่นอน!”

กู้ชิงเหยี่ยนได้ยินคำพูดของซ่งอี้อันแล้วก็ผงกศีรษะน้อยๆ ดวงตาทอแววชื่นชม

“สี่ทิศทางแบบนี้ พวกเราได้แต่แยกย้ายกันไปแล้ว” กู้ชิงเหยี่ยนย่นคิ้ว อันที่จริงเรื่องนี้มีคนรู้น้อยเท่าไรก็ยิ่งดี แต่ยามนี้ไม่อาจสนใจยิบย่อยขนาดนั้นแล้ว

ซ่งรั่วเจินเห็นอย่างนั้นก็กล่าวว่า “เรื่องนี้ยกให้เป็นหน้าที่ข้าเถอะเจ้าค่ะ!”

สิ้นเสียงของนาง คนตระกูลกู้ล้วนมองมาที่นางโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นก็นึกถึงความสามารถอันยอดเยี่ยมของนางขึ้นมาได้

เห็นซ่งรั่วเจินงอนิ้วทำนายแล้วกล่าวว่า “ทางตะวันออก”

……

ในเวลาเดียวกัน กู้อวิ๋นเวยมองดูป้ายทองละเว้นโทษตายในมือแล้ว ในใจมีแต่ความย่ามใจที่ไม่อาจบรรยาย

“ก็แค่ป้ายทองละเว้นโทษตายป้ายเดียว รับปากข้าแต่แรกก็จบแล้ว แต่กลับไม่ยอมให้ ยังต้องให้ข้าลำบากไปขโมยออกมาอีก!”

เจ้าหน้าที่ที่เข้าเวรอยู่ได้ยินว่ามีคนมาเยี่ยมนักโทษเนรเทศดึกดื่นป่านนี้ก็ออกมาไล่คนอย่างรำคาญใจ

“ไปๆ ๆ ไม่ดูเสียบ้างว่าที่นี่คือที่ไหน เป็นสถานที่ที่เจ้าอยากเจอใครก็ได้เจองั้นรึ?”