ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 637

เช้าวันต่อมา ฉู่จวินถิงมารับซ่งรั่วเจินแล้ว

ซ่งจืออวี้เห็นว่าเพิ่งได้สนทนากับน้องสาวบ้านตนสองประโยค คนก็จากไปแล้ว สลดใจอย่างอดไม่ได้

“เมื่อวานน้องหญิงห้าก็ออกไปกับฉู่อ๋องทั้งวันแล้วมิใช่หรือ? เหตุใดวันนี้ยังไปอีกเล่า? ฉู่อ๋องมาเยี่ยมเยียนบ่อยเกินไปแล้วกระมัง!”

“นี่มีอะไรน่าแปลกกัน? ได้พบกับแม่นางที่ชมชอบย่อมต้องเร็วสักหน่อย หาไม่แล้วจะได้อุ้มหญิงงามกลับไปยามใดกันเล่า?”

ซ่งจิ่งเซินเผยสีหน้าเข้าใจ ผินมองซ่งจืออวี้สายตารังเกียจแวบหนึ่ง “มิน่าเล่าท่านถึงยังไม่เปิดใจ!”

“เจ้ากลับเปิดใจแล้ว ยังมิสู้ไม่เปิดใจ!”

ซ่งจืออวี้เย้ยหยันกลับไป เย้ยหยันเขาด้านอื่นก็ช่างเถอะ บัดนี้ซ่งจิ่งเซินยังเย้ยหยันเขาด้านนี้ นั่นไม่มีโอกาสแม้แต่น้อย!

“ได้ยินมาว่าสองวันนี้เคอหยวนจื่อปรากฎตัวภายในร้าน น่าจะตั้งใจมาหาเจ้ากระมัง? เมื่อวานยามข้าไปหยิบของที่ร้าน นางเกือบจำข้าเป็นเจ้าไปแล้ว”

ซ่งจิ่งเซินหน้าดำทึบทึม “ข้ายอมรับ ก่อนนี้ข้าตาบอด พอใจแล้วกระมัง!”

ซ่งจืออวี้หัวเราะอย่างอดไม่ได้ “ข้าเห็นว่าหลายวันนี้เจ้าพักผ่อนอยู่ที่บ้านเถอะ ปล่อยให้ผู้ดูแลมารายงานสถานการณ์กับเจ้าในจวนก็พอ หาไม่แล้วเคอหยวนจื่อและสหายน่ารำคาญสองสามคนนั้นของนางก็ตอแยไม่เลิก”

“นางเกือบจำข้าเป็นท่าน?” ซ่งจิ่งเซินแปลกใจ

ซ่งจืออวี้พยักหน้า “จำเจ้าและข้าผิดมีอะไรน่าแปลก? เดิมทีก็หน้าตาคล้ายกัน แต่...ข้าแข็งแกร่งกว่าเจ้าเล็กน้อย”

“เช่นนั้นมิสู้สองวันนี้ท่านก็ไปลาดตระเวนร้านแทนข้า หากถูกพวกเขาตอแย ท่านก็ตีพวกเขาสักทีเถอะ” ซ่งจิ่งเซินพูด

ซ่งจืออวี้ “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? ข้าไม่ใช่ไม่ตีผู้หญิง หากมีคนรังแกท่านแม่และน้องหญิงห้า ข้าจะต้องลงมือแน่ แต่รังแกเจ้า...ข้ากลับมองแล้วมีความสุขยิ่ง”

ซ่งจิ่งเซิน “...”