ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 662

“เฉินเซียง เมื่อคืนมิใช่บอกให้เจ้าพักผ่อนดีๆ หรือ เหตุใดมาเช้าถึงเพียงนี้เล่า?” ซ่งรั่วเจินเอ่ยถามอย่างกังวล

นางไม่ใช่คนไม่เคยเห็นเลือดมาก่อน สถานการณ์เมื่อวานกลับไม่ส่งผลกระทบต่อนาง แต่สำหรับเฉินเซียงแล้ว ได้รับความตกใจไม่น้อย

“คุณหนู บ่าวไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เมื่อวานท่านยอดเยี่ยมยิ่งนัก หากไม่ใช่คุณหนู บ่าวก็คงไม่มีชีวิตรอดแล้ว” ดวงตาเฉินเซียงทอประกายระยับ ใบหน้าเปี่ยมความเลื่อมใส

ซ่งรั่วเจินหัวเราะเบาๆ “เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

“คุณหนู วันนี้เช้าท่านอ๋องก็มาแล้ว ยังตั้งใจนำมื้อเช้าที่ท่านชอบมาอีกด้วยเจ้าค่ะ”

ซ่งรั่วเจินเพิ่งดื่มน้ำก็ได้ยิน เกือบพ่นน้ำชาในปากออกมา “เขามาตั้งแต่เช้าทำอันใด?”

“ท่านอ๋องอาจไม่วางใจอาการบาดเจ็บของคุณหนู ตั้งใจนำยาทารักษาอาการข้อเท้าแพลงมาเป็นพิเศษ บ่าววางไว้ที่ข้างเตียงเจ้าค่ะ” เฉินเซียงพูด

ซ่งรั่วเจินหันมองทางที่เฉินเซียงชี้ ได้เห็นขวดกระเบื้องเคลือบสีขาวงดงามประณีตขวดหนึ่งไม่ผิดไปดังคาด ดวงตาทอประกายหลายส่วน เอ่ยถาม “เช่นนั้นตอนนี้เขากำลังทำอันใด?”

“ตอนนี้คุณชายใหญ่และคุณชายรองกำลังดื่มชากับท่านอ๋องเจ้าค่ะ ในเมื่อคุณหนูตื่นแล้ว บ่าวปรนนิบัติคุณหนูอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีหรือไม่?”

“ก่อนหน้านี้ฮูหยินให้บ่าวมาปลุกคุณหนู เป็นฉู่อ๋องห้ามไว้ บอกว่าไม่รีบ ให้ท่านพักผ่อนดีๆ”

เฉินเซียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ที่ผ่านมาบ่าวได้ยินมาว่าอุปนิสัยของฉู่อ๋องไม่ดี แต่ไหนแต่ไรมาไม่มีใครกล้าปล่อยให้เขารอ บัดนี้ห้ามฮูหยินไว้เพื่อให้คุณหนูได้นอนมากอีกหน่อย มองออกว่าใส่ใจคุณหนูเหลือเกินจริงๆ!”

ซ่งรั่วเจินรีบปิดปากเฉินเซียง “ชู่ว์ ระวังคำพูดด้วย”

ครู่ต่อมา ซ่งรั่วเจินก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ นางสวมใส่เป็นระเบียบเรียบร้อยดีแล้วก็มองข้อเท้าที่แพลงไปของตน อย่าเพิ่งเดินจะดีกว่า นี่จึงเขย่งเท้ากะโพลกกะเพลกไปภายนอก

“เจ้าจะไปที่ใด?”

เพียงมาถึงหน้าประตู ซ่งรั่วเจินก็ได้ยินเสียงที่ไม่คาดฝันดังขึ้น ตกตะลึงพรึงเพริด ยืนได้ไม่มั่นคงอีก