ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 691

ซ่งรั่วเจินรู้ดีอย่างกระจ่างชัด ที่นี่คือยุคสมัยโบราณ ฉู่จวินถิงฐานะสูงศักดิ์ ฮองเฮาฝากความหวังอันยิ่งใหญ่ไว้ที่เขา

บัดนี้ฮองเฮาไม่ชมชอบนางไปทุกจุด ต่อให้ฝืนแต่งงานกันไปจริงๆ ภายภาคหน้าก็ต้องส่งสตรีงามเข้ามาไม่ขาดสาย ยิ่งไม่ต้องพูดว่าหากวันใดฉู่อ๋องขึ้นครองบัลลังก์ ความยุ่งยากก็เพิ่มมากขึ้น

หากยอมถอย ก็ไม่ใช่ยอมถอยเพียงก้าวเดียว แต่ต้องยอมถอยไปทุกก้าว

นางไม่ยอมปล่อยให้ตนเองตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

“ท่านและหม่อมฉัน อาจไม่เหมาะสมกันจริงๆ”

“ไม่มีถังเสวี่ยหนิง ก็มีหลิงเชี่ยนเอ๋อร์ ต่อให้ไม่มี ภายภาคหน้าก็ยังมีคนอื่น...”

ชั่วขณะฉู่จวินถิงได้ยินถ้อยคำนี้ รู้สึกเพียงหัวใจรัดแน่นจนเกือบจะขาดไปอย่างกะทันหัน โลหิตทั่วทั้งสรรพางค์กายไหลย้อนกลับ ดวงตาแดงขึ้นมาในทันใด

เขาขยับเข้าใกล้ ดวงตาลุ่มลึกจับจ้องคนตรงหน้าเขม็ง สุ้มเสียงร้อนรนอย่างชัดเจน “ใครพูดว่าพวกเราไม่เหมาะสมกัน? บนโลกนี้ไม่มีใครเหมาะสมกับข้ายิ่งไปกว่าเจ้าแล้ว!”

ระยะห่างระหว่างทั้งคู่ใกล้กันขึ้นมาอย่างกะทันหัน ซ่งรั่วเจินมองใบหน้าหล่อเหลาใกล้เพียงเอื้อมตรงหน้า ดวงตากระจ่างใสเจือความโศกเศร้าอยู่รางๆ อีกทั้งยังสะท้อนความเอือมระอา

“ท่านอ๋อง หม่อมฉัน...”

ซ่งรั่วเจินยังพูดไม่จบ ฉู่จวินถิงก็เอ่ยปากแล้ว “พรุ่งนี้ข้าจะขอพระราชทานสมรสจากเสด็จพ่อ เจ้าแต่งกับข้าดีหรือไม่?”

ดวงตาลุ่มลึกของฝ่ายชายทั้งดำทั้งหนักแน่น แววตาแฝงไปด้วยความรุกราน เส้นเลือดบนลำคอและผิวหนังเกร็งเครียด ราวกับว่าหากซ่งรั่วเจินไม่รับปาก สติสัมปชัญญะของเขาจะถูกกลืนกินไปในทันใด

ซ่งรั่วเจินเพิ่งเคยเห็นท่าทางเช่นนี้ของฉู่จวินถิงเป็นครั้งแรก

นางเคยเห็นด้านเผด็จการของฝ่ายชายมาก่อน อีกทั้งยังเคยเห็นท่าทางอ่อนโยนและถ่อมตนของเขา เว้นเสียแต่ท่าทางเผด็จการดื้อรั้นเช่นนี้ นางไม่เคยเห็นมาก่อน

นางเลื่อนสายตามองทางอื่น หายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง มีสติอย่างมาก