ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 700

ฉู่จวินถิงคุกเข่าบนพื้น เดิมทีเขาวางแผนรอคลี่คลายปัญหาอุทกภัยในครั้งนี้แล้วค่อยมาขอพระราชทานสมรสจากเสด็จพ่อ

อย่างไรเสีย เรื่องนี้ก็ต้องได้รับความเห็นชอบจากรั่วเจินก่อน

เมื่อคืนเขาลองถามหยั่งเชิงมาก่อน แต่รั่วเจินมิได้ตอบ เอือมระอาวันนี้จู่ๆ เสด็จแม่ก็เอ่ยขึ้นมา เขาจะต้องสารภาพความในใจก่อน ป้องกันไม่ให้เสด็จแม่จับคู่วุ่นวาย

เขาไม่มีวันทำให้ซ่งรั่วเจินไม่สบอารมณ์เพราะเรื่องพรรค์นี้

ฮ่องเต้มองท่าทางจริงจังของฉู่จวินถิง ย้อนนึกถึงตอนก่อนที่ฮองเฮาจะมา เขาพูดว่าหลังคลี่คลายปัญหาอุทกภัยแล้วมีเรื่องขอความเมตตา

ดูท่าแล้ว ความเมตตานี้ก็คือพระราชทานสมรส

“จวินถิง หลายปีมานี้เจ้าจัดการทุกเรื่องได้ดี ไม่เคยทำให้เราเสียใจ”

“อุปนิสัยของซ่งรั่วเจิน เราเองก็รู้แล้ว ได้รู้ว่าพวกเจ้ามีใจให้กัน ในเมื่อเจ้าอยากแต่งกับนาง เราก็อนุญาต”

ถ้อยคำนี้หลุดออกมา ฮองเฮาเบิกตากว้างอย่างสุดระงับ “ฝ่าบาท!”

“ฮองเฮา!” สีหน้าฝ่าบาทเคร่งขรึม ท่าทางน่าครั่นคร้ามเจือความไม่พอใจตะคอกออกมา “เจ้าในฐานะมารดาของแคว้น ไม่ว่าเรื่องใดก็ต้องเป็นแบบอย่างที่ดี บัดนี้เจ้าอ้าปากหุบปากพูดว่าเล่ห์อุบายยั่วยวน วาจาหยาบคายนี้ถึงขั้นหลุดออกมาจากปากเจ้า เจ้าสมควรทบทวนตนเองให้ดีๆ!”

“เจ้าคิดว่าเราไม่รู้ว่าเมื่อวานสกุลหลิงมอบของขวัญอะไรให้เจ้ากระนั้นหรือ? ก่อนหน้านี้อยากให้ถังเสวี่ยหนิงแต่งกับฉู่อ๋องก็ช่างเถอะ แต่บัดนี้เพียงได้ยินคำติฉินนินทาก็เริ่มจับคู่ส่งเดช เจ้ารู้ว่าเจ้าทำผิดใหญ่หลวงเพียงใดหรือไม่!”

สีหน้าฮองเฮาเผือดซีด นางเบิกตากว้างอย่างตกตะลึงพรึงเพริด “ฝ่าบาท เมื่อวานสกุลหลิงมอบของขวัญให้จริง นั่นคือกำไลข้อมือวงหนึ่งเท่านั้น...”

“กำไลข้อมือ?” ฝ่าบาทเยาะหยัน “เจ้ารู้ราคากำไลข้อมือนั้นหรือไม่?”

“หม่อมฉัน หม่อมฉันมิได้เห็นแก่กำไลข้อมือจึงทำเช่นนี้ เพียงคิดจริงๆ ว่าหลิงเชี่ยนเอ๋อร์กับฉู่อ๋องเหมาะสมกัน”

“นึกถึงปีนั้น ยามเด็กทั้งสองยังเด็ก หม่อมฉันเคยพูดเล่นกับหลิงฮูหยินมาก่อน รอเด็กสองคนเติบโตแล้ว จะจัดงานหมั้นให้พวกเขา”