ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 721

นางจำรายการสินเดิมในปีนั้นได้อย่างชัดเจน รวมไปถึงกำไรของร้านค้าที่เป็นสินเดิม

เพราะหลายปีมานี้ผิดหวังกับอวิ๋นหงหล่างมาก นางจึงหันไปสนใจการค้า

นางและกู้หรูเยียนเป็นสหายที่ดีต่อกัน การค้าของสกุลซ่งดีมากถึงเพียงนี้ ย่อมชี้แนะนางเป็นอย่างดี ดังนั้นเงินที่หาได้ย่อมมีไม่น้อย ภายในนั้นเขียนไว้ในบัญชีรวมมากมาย

ทว่านางเก็บรักษาบัญชีของร้านไว้อย่างดี แม้แต่ภายในจวนเบิกเงินของนางไปมากน้อยเพียงใด นางก็จำได้ทั้งหมด

บัดนี้...จะเอาคืนกลับมาให้หมด!

“พี่หญิง คืนของให้ท่านย่อมเป็นเรื่องที่สมควรทำ แต่ท่านเองก็ต้องการมากเกินไปแล้ว”

อนุอวิ๋นเอ่ยปากอย่างอดไม่ได้ หันมองอวิ๋นหงหล่างอย่างกังวล กลัวเขาโมโหลงนามลงไป

อวิ๋นหงหล่างย่อมไม่ยอมให้เกิดปัญหาตามมาอย่างต่อเนื่อง แม้ปวดใจ แต่ยังลงนามประทับลายนิ้วมือลงไป

“ตอนนี้ใช้ได้แล้ว พวกเจ้าสามารถช่วยคนได้แล้วกระมัง!”

เห็นจางเหวินเก็บหนังสือหย่าไป ซ่งรั่วเจินเอ่ยปากเสียงเรียบ “ให้ข้าลงมือช่วยอนุอวิ๋นก็ย่อมได้ สามแสนตำลึง!”

ถ้อยคำนี้พูดออกมา อวิ๋นหงหล่างก็โง่งมแล้ว “เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

“ซ่งรั่วเจิน เจ้าอย่าทำเลยเถิดเกินไปนัก ทั้งๆ ที่เจ้าพูดว่าขอเพียงลงนามในหนังสือหย่าแล้ว เจ้าจะช่วยข้า!”

อนุอวิ๋นเองก็มิอาจทนไหว จางเหวินเอาของไปมากถึงเพียงนั้น นางก็ทนไม่ไหวแล้ว ซ่งรั่วเจินถึงขั้นฉวยโอกาสนี้หาประโยชน์ เรียกเก็บเงินถึงสามแสนตำลึง!

“ข้าพูดว่าหากลงนามในหนังสือหย่า ก็สามารถยื่นมือเข้าไปช่วยได้ แต่ก็ต้องจ่ายค่าตอบแทน!”

ซ่งรั่วเจินเผยสีหน้ามีเหตุผล “อนุอวิ๋น ท่านไปที่วัดอวิ๋นฉานเชิญผีน้อยมาทำร้ายคน จ่ายเงินไปมากถึงเพียงนั้น บัดนี้ข้ากำลังจะช่วยชีวิตท่านนะ!”

“สามแสนตำลึงคิดว่าแพง? เช่นนั้นท่านก็สามารถไม่ขอให้ข้าช่วยได้!”

“เจ้า เจ้าข้ามแม่น้ำแล้วก็รื้อสะพานชัดๆ!” อนุอวิ๋นร้อนใจแย่แล้ว

“สกุลซ่งของข้าแต่ไรมาทำการค้าอย่างยุติธรรม ไม่เคยรังแกคน ก็มิได้บังคับซื้อขายเสียหน่อย ย่อมไม่ใช่ท่านร้องไห้พูดสองประโยคข้าก็ช่วยท่านหรอกกระมัง ท่านมีหน้าตามากถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?”