ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 747

ชั่วขณะทั้งคู่ได้เห็นหนังสือหย่าก็รู้สึกว่ากู้ชิงเจ๋อทำเกินไปแล้ว หลายปีมานี้มารดาเสียสละมากถึงเพียงนั้น กลับต้องพบจุดจบเช่นนี้

เพียงแต่ ยามพวกเขาได้เห็นว่ามารดาเขียนชื่อลงไปด้วยก็เข้าใจว่ามารดาตัดสินใจแล้ว

“ท่านแม่ ท่านตัดสินใจแล้วจริงหรือ? หากไม่อยาก ตอนนี้ก็ใช่ว่าไม่มีโอกาสเปลี่ยนใจ” กู้หย่วนอันเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้

หวังซื่อส่ายหน้า “ข้าไม่มีวันเปลี่ยนใจ พวกเจ้าเองก็ไปกับข้าเถอะ!”

พูดไป นางจับมือกู้หย่วนอันและกู้รั่วหลาน สีหน้าจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “แม่ไม่มีวันทำร้ายพวกเจ้า วันนี้พวกเจ้าจากไปพร้อมข้า บ้านท่านยายย่อมไม่มีวันทอดทิ้งพวกเจ้า ข้าเชื่อว่าสกุลกู้เองก็ยอมรับพวกเจ้า”

“แต่พ่อของพวกเจ้า...เขาไม่ใช่พ่อที่ดีอย่างแท้จริง หากยังอยู่ที่นี่ต่อไป พวกเจ้าไม่มีวันมีอนาคตที่ดี”

“เชื่อแม่ ดีหรือไม่?”

เผชิญหน้ากับท่าทางหนักแน่นของมารดา สองพี่น้องสบตากันแวบหนึ่ง พยักหน้ารับคำ “พวกเราล้วนฟังท่านแม่”

หลายปีมานี้ พวกเขาได้เห็นมารดาวางแผนเพื่อพวกเขาเยี่ยงไร อีกทั้งยังรู้ว่ามารดาอดทนต่อความอัปยศ บัดนี้เดินมาจนถึงขั้นที่ไม่อาจทนไหวอีก ในฐานะลูกสาวลูกชาย ไฉนเลยพวกเขาจะทนเห็นมารดาต้องทรมานได้

“จากไปก็ดี อย่างไรเสียข้าก็ไม่อยากอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว ได้เห็นอนุเจิ้งก็นึกรังเกียจ ข้ากลับอยากเห็นเหลือเกินว่าหลังท่านแม่จากไปแล้ว นางจะได้เป็นภรรยาเอกหรือไม่!”

กู้รั่วหลานเผยสีหน้าเยาะหยัน เกิดเป็นอนุ ก็ย่อมเป็นได้แค่อนุชั่วชีวิต แต่อนุเจิ้งคล้ายไม่เข้าใจก็มิปาน ยุแยงให้บิดามารดาทะเลาะกันทุกวัน

หากมิใช่เพราะมารดาจิตใจดีมีเมตตา คนอย่างอนุเจิ้งก็ไม่มีจุดจบที่ดี!

อนุเจิ้งได้รู้ว่าหวังซื่อเริ่มเก็บของอย่างกะทันหัน สายตาเผยแววประหลาดใจ “มิใช่ทะเลาะกับนายท่านอีกแล้วหรือ? หวังซื่อช่างโง่เขลาเบาปัญญาโดยแท้ กล่าวเตือนนายท่านทุกวี่ทุกวัน เตือนไปเตือนมาก็ไม่กลัวถูกหย่าหรือ!”