ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 893

“จะขุ่นเคืองก็ขุ่นเคืองไปเถิด นี่พวกเรายังจักต้องหวั่นเกรงพวกเขาอีกหรือ?” ซ่งหลินมีสีหน้าไม่แยแส “พวกไร้สมอง เลี้ยงดูตัวก่อเภทภัยเช่นนี้ออกมา ฆ่าคนตายไปเท่าใดแล้ว?”

ขณะที่ซ่งหลินกล่าวคำพูดเหล่านั้นออกมากด้วยสีหน้ารังเกียจ กู้หรูเยียนก็สังเกตเห็นผู้ที่เดินเข้ามาด้านหลัง จึงรีบส่งสัญญาณให้ซ่งหลินเงียบทันที

ซ่งหลินไม่เข้าใจว่าฮูหยินของตนอยู่ดี ๆ ก็เกิดเป็นอะไรขึ้นมา แต่ความเข้าใจโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยระหว่างสามีภรรยาก็ทำให้เขาเงียบลงโดยทันที

แต่เมื่อเขาหันไปเห็นสามีภรรยาสกุลเฉียน สีหน้าของเขาก็ปรากฏความกระอักกระอ่วนอยู่ชั่วขณะ

เป็นดั่งที่ว่า อย่าพูดลับหลังผู้ใด เอ่ยถึงโจโฉ โจโฉก็มา!

ใต้เท้าจ้าวย่อมรู้ดีว่าซ่งหลินพูดถึงตนเอง แต่กลับไม่รู้สึกโกรธเคืองเพราะเรื่องนี้เลย

“ที่แม่ทัพซ่งพูดมาก็ไม่ผิด ข้าก็เป็นคนโง่เง่าคนหนึ่งจริง ๆ หากมิใช่เพราะข้าโง่เขลาเพียงนี้ คงไม่ปล่อยให้บุตรสาวต้องตายอย่างน่าเวทนา และคงไม่ปล่อยให้หย่าหลินทำเรื่องเลวทรามเช่นนั้นได้”

สีหน้าของซ่งหลินแข็งค้างไปเล็กน้อย เมื่อเห็นใต้เท้าจ้าวก้มศีรษะลง หว่างคิ้วเต็มไปด้วยท่าทีที่สิ้นหวัง จึงอดไม่ได้ที่จะตบไหล่เขาเบา ๆ

“ใต้เท้าจ้าวก็อย่าได้เสียใจนักเลย ถึงจะว่าปลูกแตงย่อมได้แตง ปลูกถั่วย่อมได้ถั่ว แต่แตงที่ได้จะดีหรือมีตำหนิ จะสุกหรือเน่าเสีย ก็ใช่ว่าตนจะสามารถเลือกได้เองเสียเมื่อไร!”

ซ่งรั่วเจิน “…”

ซ่งจิ่งเซิน “…”

กู้หรูเยียน “…” ท่านฟังดูหน่อยเถิดว่าตัวเองพูดอะไรอยู่?

ใต้เท้าจ้าวก็รู้สึกว่าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เขาและภรรยาต่างก็คิดว่าตนมิใช่คนชั่วร้ายอำมหิตอะไร แต่กลับไม่คิดเลยว่าท้ายที่สุดจะกลายเป็นเช่นนี้ไปได้

นับตั้งแต่ที่ซ่งรั่วเจินให้พวกเขาได้พบกับเหมียวเหมียว ความยึดติดในใจของพวกเขาก็คล้ายกับจะวางลงได้แล้วเช่นกัน

เรื่องในอดีตเหล่านั้นล้วนเกิดขึ้นไปแล้ว ในเมื่อเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ก็ไม่จำเป็นต้องคิดมากอีก ส่วนเฉียนหย่าหลิน ก็สมควรต้องชดใช้ในสิ่งที่นางได้กระทำลงไปทั้งหมด

หากพวกเขายังคงช่วยนางต่อไป ในภายหน้าก็มีแต่จะยิ่งทำให้นางชั่วร้ายมากขึ้นเรื่อย ๆ เท่านั้น