ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 903

“เดิมทีข้าก็ไม่ดีอะไร เพียงแต่เสด็จแม่คิดว่าข้าดีก็เท่านั้น ดูท่าแล้ว บางทีข้าอาจเหมาะกับการอยู่เพียงคนเดียว”

“อันที่จริงหลายปีที่ผ่านมาข้าอยู่คนเดียวก็ดีมากนัก เดิมทีก็ไม่ควรคาดหวังอะไร ที่ควรพยายามข้าก็พยายามแล้ว สรุปคือหากไม่สำเร็จก็ไม่เสียใจ”

ใบหน้าฉู่จวินถิงปรากฏรอยยิ้ม เสียงเรียบเฉยอย่างมาก เพียงแต่รอยยิ้มนั้นในสายตาของฮองเฮา ไม่ว่ามองอย่างไรก็คือกำลังฝืน

เหตุใดกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?

เดิมทีลู่หมิ่นฮุ่ยคิดว่าไม่เป็นไร ทว่าได้ฟังดูก็เริ่มเชื่อ ด้วยเงื่อนไขของแม่นางซ่ง เดิมทีก็ไม่จำเป็นต้องหาคู่ครองจริงๆ

“ก่อนหน้านี้ข้าก็เคยพูดไปแล้ว แม่นางซ่งมีความสามารถถึงเพียงนี้ เจ้าจะต้องคว้าเอาไว้ให้ดีๆ เหตุใดถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?”

“หลายปีมานี้เจ้าล้วนอยู่อย่างโดดเดี่ยว เดิมทีก็ไม่มีประสบการณ์เกี้ยวพาสตรี หนำซ้ำหน้าตายังเย็นชา ทำให้แม่นางตกใจกลัววิ่งหนีไปก็ไม่แปลกใจเลยสักนิด”

“เจ้ารีบพูดเถอะ ใช่หรือไม่ว่าทะเลาะกันรุนแรง ยังมีทางแก้หรือไม่?”

ฉู่จวินถิงส่ายหน้าและพูดว่า “ท่านน้า ข้ารู้แต่ไหนแต่ไรมาท่านดีต่อข้ามาก เรื่องนี้ข้าพยายามจนถึงที่สุดแล้ว”

“นั่นจะได้อย่างไร? ได้ผู้ที่ทุกคนต่างหมายปองมาอย่างยากลำบากคนหนึ่ง ไฉนเลยจะสามารถปล่อยไปเช่นนี้ได้? จริงๆ เลย!”

ลู่หมิ่นฮุ่ยเผยสีหน้ารังเกียจคนไม่ได้เรื่อง ขณะพูดคำนี้ก็ตำหนิออกมาอย่างอดไม่ได้ “พี่หญิง ไม่ใช่ข้าว่าท่านหรอกนะ หลายปีมานี้จวินถิงชมชอบแม่นางคนหนึ่งได้อย่างยากลำบาก ท่านเห็นด้วยโดยเร็วย่อมดีที่สุด!”

“ใช่ว่าท่านไม่รู้อุปนิสัยของเขา ดื้อรั้นมากเพียงใดกันเล่า! ไม่พบคนที่ชอบก็ไม่ยอมแต่งงาน”

“นี่หากออกบวชเป็นพระจริง ก็เชิญเสียใจภายหลังไปเถอะ!”