ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 904

เพียงฮองเฮาได้ยินก็ร้อนใจอย่างอดไม่ได้ “ไม่ใช่พูดว่าก่อนหน้านี้ฝ่าบาทรับปากมอบพระราชโองการประทานสมรสแล้วหรือ ขอเพียงออกพระราชโองการ หรือว่าสกุลซ่งยังจะสามารถปฏิเสธได้อีก?”

“ลูกไม่อยากบังคับนาง ยิ่งไปกว่านั้นหากแต่งกลับมาแล้วต้องทำให้นางทุกข์ใจ ก็ไม่ใช่สิ่งที่ข้าปรารถนา”

สุ้มเสียงฉู่จวินถิงเรียบเฉย พูดอีกครั้งว่า “เรื่องนี้พัฒนามาถึงขั้นนี้แล้ว พวกท่านเองก็ไม่ต้องกังวลแทนข้าอีก ไม่เป็นไร ยิ่งไปกว่านั้นบัดนี้สกุลหลิงก็กลับมาจากเมืองผิงหยางแล้ว อันที่จริงชายแดนก็ต้องการคนไปเฝ้า...”

สีหน้าฮองเฮาเปลี่ยนไป “หรือเจ้าคิดจะไปเฝ้าชายแดน?”

“แต่ไหนแต่ไรมาเสด็จพ่อกังวลเรื่องชายแดนมาโดยตลอด ต้องการส่งคนไปเฝ้า บังเอิญบัดนี้เสด็จพ่อยังไม่มีตัวเลือกที่เหมาะสม ลูกย่อมยินดีคลายความกังวลให้เสด็จพ่อ” ฉู่จวินถิงพูด

“ไม่ได้!” ฮองเฮาปฏิเสธอย่างไม่ลังเล

“นี่ไม่ได้เป็นอันขาด ก่อนหน้านี้เจ้าอยู่ภายนอกมานานหลายปี รอชายแดนสงบสุขอย่างยากลำบากแล้วถึงกลับมาได้ หากบัดนี้ยังไปอีก เจ้าจะกลับมาได้อีกยามใด?”

ฉู่จวินถิงเงียบงันไม่พูดจา ท่าทีแสดงออกอย่างชัดเจนแล้ว

เดิมทีเขาก็ไม่คิดกลับมาอีก

หัวใจฮองเฮาหนักอึ้ง คิดได้ว่าลูกชายที่ตนให้ความสำคัญต้องอยู่เพียงลำพังไปชั่วชีวิต ต้องไปเฝ้าชายแดน เช่นนั้นมิสู้แต่งงานกับซ่งรั่วเจิน!

“ช่างแล้ว เสด็จแม่ไม่ขัดขวางพวกเจ้าแล้ว” ฮองเฮาโบกมือ คล้ายมองออกทั้งหมดแล้ว “เจ้าอยากแต่งกับผู้ใดก็แต่งผู้นั้นเถอะ เช่นนี้พอแล้วหรือไม่?”

เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา ฉู่จวินถิงและฉู่อวิ๋นกุยสบตากันแวบหนึ่ง ฝ่ายหลังเลื่อมใสเสด็จพี่ของตนอย่ากแท้จริง

ดังคาด ใช้กลยุทธ์ยอมถอยเพื่อบุกนี้ ได้ผลยอดเยี่ยมไม่ผิดไปดังคาด!

ทว่าหลังฮองเฮาพูดคำนี้แล้ว ฉู่จวินถิงกลับไม่ดีใจในทันที เพียงเผยสีหน้าซาบซึ้งใจ