ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 937

“เรื่องในตอนนั้นของกระหม่อมโด่งดังอึกทึกครึกโครม คนทั้งเมืองหลวงล้วนรู้ว่ากระหม่อมตาบอดไป กระหม่อมเองก็ไม่ได้สนใจมิใช่หรือ?”

ซ่งจิ่งเซินเผยสีหน้าไม่ใส่ใจ แม้ตอนเขารู้เรื่องที่ตนทำในอดีตไม่กล้าออกไปสู้หน้าคนจริง แต่อย่างไรเสียที่ผ่านมาหน้าตาที่ควรเสียไปก็เสียไปจนสิ้นแล้ว บัดนี้ไม่มีอะไรให้ใส่ใจอีก

ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ท่านเรียนรู้จากพี่สี่หม่อมฉันเถอะ เรื่องในตอนนั้นอึกทึกครึกโครมจนคนในเมืองหลวงต่างรู้กันอย่างถ้วนทั่ว เขากลับไม่สนใจเลยสักนิด เดิมทีก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ไม่เป็นไรหรอกเพคะ”

“พูดให้ละเอียดดูแล้ว ชายโฉดหญิงชั่วล้วนมีศีลเสมอกัน คิดเพียงจะกอดซ้ายกอดขวา เสวยสุขกับคนรักมากมาย ไม่มีความสามารถเลยสักนิด”

“ไปจากพวกท่านแล้วก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น”

“พี่สะใภ้ ท่านพูดถูกแล้ว ผิดก็ผิดไปแล้ว ภายภาคหน้าหากข้ามีคนที่ชอบอีก ข้าจะบอกท่านแน่ ให้ท่านช่วยข้าดู”

ฉู่มู่เหยากะพริบตาปริบๆ ตัดสินใจภายในใจ ภายภาคหน้าจะไม่มีวันทำเรื่องขายหน้าเช่นนี้อีก!

“กระหม่อมเองก็สามารถช่วยท่านดูได้” ซ่งจิ่งเซินพูดเย้า

ฉู่มู่เหยาเผยสีหน้าสงสัย “เจ้า?”

“อะไรกัน? ดูเบากระหม่อมหรือ?” สายตาซ่งจิ่งเซินคมกริบ ตอบโต้กลับไปอย่างไม่ยอมแพ้

“มู่เหยา บัดนี้การค้าของตระกูลล้วนเป็นพี่สี่หม่อมฉันจัดการ ไม่ว่าเรื่องซุบซิบนินทาของตระกูลใดในเมืองหลวง เขากลับรู้ดีอย่างมาก แม้แต่เรื่องในตระกูลของเสิ่นหวยอัน เขาเองก็รู้ดี”

“หากภายภาคหน้าท่านอยากสืบข่าวของผู้ใด ถามเขาย่อมไม่มีวันผิดพลาด”

ซ่งรั่วเจินหัวเราะเบาๆ ส่งองครักษ์ไปสืบข่าวทำนองนี้ บางทีอาจสืบได้ไม่ละเอียดมากเพียงพอ อย่างไรเสียเรื่องหยุมหยิมภายในครอบครัวก็ล้วนออกจากปากสาวใช้แม่นมทั้งนั้น

ฉู่มู่เหยานี่ถึงสบมองซ่งจิ่งเซินอย่างเคลือบแคลงใจแวบหนึ่ง “ก็ได้”