ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 947

“ท่านอ๋อง ท่านไม่รำคาญหม่อมฉันจริงๆ นะเพคะ?” กู้ฮวนเอ๋อร์กะพริบตา จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าตรงๆ พลางเอ่ยถามเสียงเบา

เสียงอ่อนหวานกับน้ำเสียงนุ่มนิ่มนั้นปัดผ่านหัวใจฉู่อวิ๋นกุยราวอุ้งเท้าแมวน้อยกระนั้น หัวใจพลันอ่อนยวบ

“จริงสิ”

ฉู่อวิ๋นกุยพยักหน้า น้ำเสียงเผยความอ่อนใจ อารมณ์กลับดียิ่งนัก เดิมนั้นเขารู้สึกไม่แน่ใจอยู่บ้าง แต่ชั่วขณะนี้เห็นที...เหมือนว่าเป็นเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน

กู้ฮวนเอ๋อร์ดีใจยิ่งนัก ท่านอ๋องไม่คิดว่านางน่ารำคาญ สำหรับนางเป็นข่าวดีที่สุดแล้ว

เมื่อก่อนเกือบทุกครั้งที่เจออวิ๋นอ๋อง เขาล้วนหลีกเลี่ยงตัวเองแทบไม่ทัน หลังจากนั้นนางก็ไม่กล้าโผล่หน้าไปหาอวิ๋นอ๋องอีก กังวลว่าหากตนเองไปแล้ว เขาจะผละหนี ด้วยเหตุนี้จึงคอยแต่มองดูจากไกลๆ

โชคดี...ที่เขาไม่ได้รังเกียจตนเอง

ฉู่อวิ๋นกุยเห็นว่าสาวน้อยไม่ได้ร้องไห้ต่อไป ถึงตอนนี้ค่อยตระหนักว่าการกระทำของตนเองออกจะขาดความยั้งคิดเกินไปจึงรีบปล่อยนาง ความกระอักกระอ่วนวาบผ่านดวงหน้าหล่อเหลา

“ขออภัย ข้าหุนหันพลันแล่นเกินไปแล้ว”

กู้ฮวนเอ๋อร์ผละจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม ในใจลอบร้องว่าเสียดาย โอกาสเช่นนี้เกรงว่าชั่วชีวิตนี้คงมีแค่วันนี้แล้ว

ไม่รู้ว่าร้องไห้รอบหน้าจะได้ผลหรือเปล่า?

แต่นางไม่ใช่คนขี้แยเสียหน่อย นอกจากนี้ยังไม่มีเหตุผลในการร้องไห้อีกด้วย น่าเสียดายจริงๆ!

“เจ้าวางใจ ข้าจะรับผิดชอบเจ้าแน่นอน” ฉู่อวิ๋นกุยกล่าวด้วยท่าทางจริงจัง สีหน้าแลดูหนักแน่นอย่างมาก ใบหูกลับเป็นสีแดงก่ำ

กู้ฮวนเอ๋อร์อึ้งไปเล็กน้อย “รับผิดชอบ?”

ฉู่อวิ๋นกุยพยักหน้า เห็นได้ว่าได้ตัดสินใจลงไปแล้ว “ข้าจะต้องมอบคำอธิบายให้เจ้าแน่นอน”

จนกระทั่งถูกฉู่อวิ๋นกุยประคองลงมาจากรถม้า กู้ฮวนเอ๋อร์ยังรู้สึกหัวสมองมึนงง ยังไม่ได้สติคืนมาจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้