ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 952

“อย่ามองข้าเลย” ซ่งจิ่งเซินยกมือขึ้น “ฮวนเอ๋อร์คือญาติผู้น้องของข้า มีสหายที่ร้ายกาจดั่งงูและแมงป่องเช่นเจ้า นี่เป็นความผิดของญาติผู้พี่เช่นข้าคนนี้”

ตอนนี้เขามองสาวงามน้ำตาคลอเช่นนางก็รู้สึกรำคาญ ก็แค่การเสแสร้งเท่านั้น

ครั้นเมื่อฉู่มู่เหยามาถึง ก็เห็นหวังเสวี่ยน้ำตาคลอเดินจากไป อีกทั้งยังเห็นท่าทางที่ราวกับทุกสิ่งสมควรเป็นเช่นนั้นของซ่งจิ่งเซิน สีหน้าจึงเปลี่ยนไปอย่างซับซ้อน

“คุณชายซ่ง สตรีนางใดกันที่ถูกเจ้าทำร้ายจิตใจ?”

บุรุษผู้นี้ ช่างเย็นชาเสียจริง!

ซ่งจิ่งเซิน “???” ความผิดที่มิได้ก่อ พูดถึงก็มาเลยจริงๆ!

“กระหม่อมมิได้เป็นคนทำร้าย ถามเสด็จพี่ของท่านเถิด เป็นสตรีที่ถูกเสด็จพี่ของท่านทำร้ายจิตใจ”

ฉู่มู่เหยาอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองฉู่อวิ๋นกุยอย่างไม่รู้ตัว และรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน“เสด็จพี่ เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่? สตรีนางนั้นเป็นใครกัน ทำไมถึงร้องไห้เพราะเจ้า?”

ฉู่อวิ๋นกุย “???”

“เจ้าพูดจาให้มันระวังหน่อย อะไรคือร้องไห้เพราะข้า นั่นเพราะนางป่วยถึงได้ร้องไห้ต่างหาก!”

ฉู่อวิ๋นกุยโบกมือ สีหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง หากเรื่องนี้แพร่ออกไป ชื่อเสียงของเขายังจะเหลืออะไรอีก?

สีหน้าของฉู่มู่เหยามึนงง “ป่วยแต่มิไปหาหมอ เหตุใดจึงมาหาเจ้า?”

ซ่งจิ่งเซิน “...”

“เจ้าอย่ายุ่งเลย จำไว้แค่ว่านางป่วย จากนี้ไปอยู่ให้ห่างจากนางเป็นพอ เจ้านั่นแหละ เหตุใดวันนี้จึงวิ่งโร่มาที่นี่?”

ฉู่อวิ๋นกุยขี้เกียจจะอธิบายเรื่องนี้ สตรีแปลกหน้านางหนึ่ง ในวันข้างหน้าก็คงมิได้พบกันอีก มิจำเป็นต้องพูดให้มากความ เขาจึงหันไปมองฉู่มู่เหยาด้วยความสงสัยแทน