ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 977

ซ่งรั่วเจินเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ ยิ้มเหมือนจิ้งจอกน้อยตัวหนึ่ง “ผู้ชายดีๆ ในเมืองหลวงมีไม่น้อย หลังจากหม่อมฉันถอนหมั้น คนที่มาทาบทามสู่ขอหม่อมฉันก็มีมากมาย...”

“ยังมีมากมายอีกด้วย? ไหนลองบอกข้ามาซิว่ามีใครบ้าง?”

ฉู่จวินถิงรู้ว่าแม่นางผู้นี้กำลังหยอกเย้าตนเองอยู่ แต่ครั้นคิดถึงว่าตอนนั้นนางไม่มีความคิดจะแต่งงานกับเขาเลยสักนิด หากไม่ใช่เพราะเขาไม่ยอมแพ้ ยามนี้ไม่แน่ว่าคงแต่งงานกับคนอื่นไปแล้วก็เป็นได้

มือของเขาเกาะกุมเนื้ออ่อนบริเวณเอวนาง ออกแรงเล็กน้อยก็ทำให้นางหัวเราะคิกขึ้นมา

“ฮ่าๆ จั๊กจี้ ท่านปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ”

ซ่งรั่วเจินกลัวจั๊กจี้มาแต่ไหนแต่ไร ทั้งร่างพลันอ่อนระทวย ดิ้นขลุกขลักไปมาในอ้อมกอดของฉู่จวินถิง

“ท่านปล่อยหม่อมฉันเดี๋ยวนี้นะ เร็วเข้า!”

ฉู่จวินถิงมีรอยยิ้มเต็มใบหน้า “ข้าไม่ปล่อย เจ้าบอกข้ามาก่อนว่ามีใครบ้าง”

“ไม่มี ไม่มี นอกจากท่านก็ไม่มีใครทั้งนั้น”

ซ่งรั่วเจินอ้อนวอนอย่างอ่อนใจ นางคิดไม่ถึงเลยว่าฉู่จวินถิงจะมาไม้นี้ ยื่นมือเข้าไปคิดจะจั๊กจี้เขาบ้าง แต่กลับพบว่าเนื้อบนตัวชายหนุ่มแข็งกว่านางมากนัก เมื่อแตะถูกบริเวณเอวอย่างไม่ทันระวังก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงเค้าโครงกล้ามเนื้อได้อย่างชัดเจน

รูปร่างของชายหนุ่มผู้นี้ดีกว่าที่นางคิดไว้เสียอีก

เมื่อฉู่จวินถิงสัมผัสได้ถึงมือของหญิงสาวที่สัมผัสบนร่างเขา ร่างกายพลันแข็งทื่อไปชั่วขณะ การสัมผัสโดยไม่ตั้งใจชวนให้คนหวั่นไหวเป็นที่สุดแล้ว บริเวณที่สัมผัสถูกราวกับมีไฟลุกวาบ แววตาก็ยิ่งเข้มขึ้นกว่าเดิม

ซ่งรั่วเจินไม่ทันสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของชายหนุ่ม ครั้นเห็นว่าอ้อนวอนไม่ได้ผล สองมือก็คล้องรอบคอชายหนุ่ม ดวงตาใสกระจ่างตวัดขึ้นสบกับเขา

“มีเพียงท่าน”

“ในเมืองหลวงอันกว้างใหญ่แห่งนี้ ต่อให้มีชายหนุ่มมากพรสวรรค์มากกว่านี้ก็ไม่มีใครสามารถสู้ท่านได้แม้แต่คนเดียว”