ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 986

ตอนนั้นสมองของนางขาวโพลน ชนิดที่ว่ายังเจือความขุ่นเคืองระคนเขินอายอีกด้วย คิดว่าญาติผู้พี่จำคนผิดไป

จนกระทั่งได้ยินเขาพูดพึมพำชื่อของนางไม่หยุด ได้เห็นน้ำตาเจืออยู่ในสายตาของเขา ความรู้สึกของนางก็ซับซ้อนขึ้นมา

จากนั้น นางประคองญาติผู้พี่เข้าห้อง ได้ยินเขาพูดพึมพำภายในความฝัน เรียกชื่อของนางเบาๆ

ตอนจากมา นางชนเข้ากับหนังสือบนโต๊ะของเขาโดยไม่ทันระวัง ตอนหยิบของขึ้นมา จู่ๆ ก็ได้พบภาพวาดของตนถูกซ่อนไว้ด้านใน

บนภาพวาดนั้นเป็นนางสวมใส่ชุดที่ไปฟังเรื่องเล่า

นางเปิดลิ้นชักของโต๊ะเขียนหนังสือตัวนั้นออกดู พบว่าภายในล้วนเป็นภาพวาดของนาง

ไม่เพียงแค่นางในตอนนี้ ยังมีนางในอดีต ทั้งหมดล้วนวาดเองกับมือของญาติผู้พี่

คิดดูอย่างละเอียดแล้ว ตอนเด็กนางยังเคยไปที่ห้องของญาติผู้พี่ ต่อมาหลังความรักผลิบานในหัวใจก็ชอบไปหาญาติผู้พี่

เพียงแต่จู่ๆ อยู่มาวันหนึ่ง ญาติผู้พี่บอกนางด้วยท่าทางเคร่งขรึมอย่างมาก นางเป็นหญิงสาวแล้ว ไม่สามารถเข้าห้องผู้ชายตามสะดวกได้ นางถึงเข้ามาน้อยครั้ง

ทว่าชั่วขณะได้เห็นภาพวาดมากมายนี้ นางถึงเข้าใจอย่างชัดเจน เหตุใดญาติผู้พี่ไม่ให้นางเข้าห้อง

เพราะภายในห้องของเขามีของมากมายที่ไม่สามารถให้นางรับรู้ได้...

ซ่งรั่วเจินชะงัก มองผ่านท่าทีของอวิ๋นเนี่ยนชู จินตนาการได้ไม่ยากว่าตอนนางได้เห็นของทั้งหมดนั้นจะตกตะลึงมากเพียงใด

“รั่วเจิน ข้าไม่รู้จะพูดความรู้สึกสับสนของข้าออกมาได้เยี่ยงไร”

“ที่แท้...ไม่ใช่ข้ารักข้างเดียวมาโดยตลอด”

“ข้ายังเห็นของเล็กน้อยที่ข้ามอบให้เขาในช่วงหลายปีมานี้ข้างในตู้อีกด้วย แม้แต่ของชิ้นเล็กที่ข้าสารภาพความในใจต่อเขาเป็นครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน เขาก็เก็บไว้อย่างดี”

“ชนิดที่ว่า...ยังมีของที่นานกว่านั้น”