ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 988

ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงเขาพยายาม เขาเชื่อว่าตนเองจะต้องมีอนาคตแน่

ตระกูลตกต่ำ บิดามารดาจากไปก่อนวัยอันควร เดิมทีเขาก็เป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจตายที่ข้างถนนตั้งนานแล้ว บัดนี้ไม่เพียงมีข้าวกิน มีเสื้อผ้าสวมใส่ ท่านน้ายังเชิญอาจารย์มาสอนหนังสือเขา เขาไม่มีวันอกตัญญู

เขาคิด...รออีกหน่อย รอจนเขามีความสามารถ รอจนเขาฉายแววโดดเด่น บางทีอาจมีโอกาสขอท่านน้าแต่งงานกับเนี่ยนชู

ทว่า ขณะเขากำลังตรากตรำร่ำเรียนอยู่นั้น ในที่สุดก็ได้รับคำชมจากอาจารย์ ได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง อาจารย์ของสำนักศึกษาหลวงเองก็ชื่นชมว่าเขาจะต้องมีโอกาสสอบผ่านขุนนางแน่ ตอนเขาคิดว่าตนเองอาจจะสามารถตอบรับความรู้สึกของเนี่ยนชูได้ กลับได้ยินท่านน้าและแม่นมพูดสนทนากัน

ที่แท้...เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของบิดามารดา

ลูกของมารดาตายไปตั้งนานแล้ว ส่วนเขาคือเด็กที่วันนั้นถูกทิ้งไว้หน้าประตูเรือนด้านหลังของมารดา

เดิมทีมารดาก็ยากจะยอมรับความเจ็บปวดได้ อีกทั้งยังสงสารเขา หมอพูดว่าร่างกายนางเสียหาย ภายภาคหน้ายากจะมีลูกได้อีก นี่ถึงรับอุปการะเขา ประกาศต่อโลกภายนอกว่าเขาเป็นลูกของตน

เขาเป็นแค่เด็กถูกทิ้งคนหนึ่ง เศษสวะที่ไม่ยอมหนาวตายท่ามกลางหิมะ

ตอนนั้นเขารับรู้ว่าตนเองไม่คู่ควร คุณหนูคนหนึ่งจะแต่งงานกับคนต่ำต้อยได้เยี่ยงไร?

ท่านน้าไม่รังเกียจเขาเป็นเพียงลูกเลี้ยงคนหนึ่ง ก็เพราะเห็นแก่สายสัมพันธ์ระหว่างพี่น้อง ส่วนเขาก็ไม่อาจตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้น กลายเป็นคนอกตัญญูได้

เขาไม่รู้สมควรอธิบายความรู้สึกในวันนั้นได้เยี่ยงไร คล้ายดำดิ่งในความมืดมิด ไม่เห็นแสงสว่างอีก

ต่อมาเนี่ยนชูเกิดความกล้า ทุกครั้งที่นางเข้าใกล้ทำให้เขาว้าวุ่นใจ ทำให้เขาหลบเลี่ยง ภายในใจกลับไม่อาจระงับความปรารถนาต่อนางผู้งดงามได้ ช่างเลวทรามโดยแท้

เขาเติบโตในที่มืด เดิมทีก็ไม่คู่ควรกับแสงสว่างเฉกเช่นนาง

อวิ๋นเฉิงเจ๋อเก็บความคิดภายในใจ นึกถึงความทรมานตลอดหลายคืนมานี้ ยังอยากพูดความคิดของตนออกมาให้ท่านน้าฟัง

จางเหวินมองอวิ๋นเฉิงเจ๋อตรงหน้า พยักหน้าลง “ได้”