ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 105

หัวของเหลิ่งชิงฮวนห้อยลงพื้น ข้อมือทั้งสองข้างถูกมือใหญ่ของมู่หรงฉีตรึงไว้ไม่สามารถหลุดพ้นได้ เธอสาปแช่งอย่างอุกอาจ “ท่านจะทำอะไร? ท่านบอกให้หม่อมฉันอยู่ห่างๆ ไม่ใช่หรือ ทำไมโมโหร้ายอีกแล้วล่ะเพคะ”

“หากไม่อยากตายก็หุบปากซะ!”

บัดซบ อยากฆ่ากันหรือไง? ไอ้คนบ้านี่เดี๋ยวก็ทีเล่นทีจริง เหลิ่งชิงฮวนงับปากฉับทันที

โตวโตวที่อยู่ด้านหลังงุนงง ใช้เวลาสักพักกว่าจะสติแล้วรีบวิ่งตามมา มู่หรงฉีไม่ได้กลับไปที่ตำหนักฉาวเทียนแต่เดินตรงไปอีกทางโดยแบกเหลิ่งชิงฮวนไว้บนไหล่ เขาเตะประตูไม้ให้เปิดออกก่อนจะปิดเสียงดังปัง กั้นโตวโตวไว้ด้านนอก

โตวโตวรู้จักที่แห่งนี้ ที่นี่คือที่อาบน้ำของมู่หรงฉี ด้านในมีบ่อน้ำพุร้อนที่ทำจากฝีมือมนุษย์เชื่อมต่อกับน้ำตก ในช่วงฤดูร้อนอุณหภูมิของน้ำจะพอเหมาะ

นางเดินวนรอบๆ ประตูและรู้สึกว่าที่นี่ไม่เหมาะสำหรับเด็กๆ ดังนั้นนางจึงออกไปทิ้งเหลิ่งชิงฮวนให้เผชิญหน้ากับเรื่องยากลำบากเพียงคนเดียว

เป็นเรื่องยากลำบากจริงๆ เพราะมู่หรงฉีเดินไปที่ขอบบ่อแล้วโยนเธอลงไปอย่างไร้ความปรานี

อุณหภูมิของน้ำในบ่อเย็นสบาย ก้นบ่อปูด้วยหินประดับตกแต่ง เหลิ่งชิงฮวนที่ถูกโยนลงไปก็กลืนน้ำอาบเข้าไปเต็มอึก

ปฏิบัติต่อสตรีมีครรภ์อย่างหยาบคายเช่นนี้ มู่หรงฉี เจ้าไม่ปวดใจบ้างหรือ?

เหลิ่งชิงฮวนพลิกตัวในบ่อ จากนั้นหัวของเธอก็โผล่ขึ้นมาจากน้ำ ขณะที่กำลังจะตะโกนก็ตกใจจนอ้าปากค้างและพูดติดๆ ขัดๆ

“ท่าน ท่านจะทำอะไร”

นี่มันล่อลวงให้คนก่ออาชญากรรมชัดๆ มู่หรงฉีที่อยู่ด้านบนกำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขาอย่างรีบร้อน เขากระชากเข็มขัดหยกที่เอวออก จากนั้นจึงถอดเสื้อคลุมผ้าแพร ต่อด้วยเสื้อผ้าชิ้นอื่นจนเหลือแต่กางเกงตัวเดียวอย่างน่าอาย

แม้ว่ารูปร่างของเขาจะดูบึกบึนและสมบูรณ์แบบ มีกล้ามหน้าท้องที่โดดเด่นและเต็มไปด้วยความเป็นชาย แต่ตอนแต่งกายกลับดูผอมเพรียว เมื่อถอดเสื้อผ้าก็มีเนื้อหนัง ผิวสีน้ำผึ้ง แค่กๆ บั้นท้ายที่เซ็กซี่จนคนหน้าแดงใจเต้น เอวสอบที่ทำให้คนคิดไปไกลและละสายตาไม่ได้ แต่! หลอกล่อสตรีที่ดุร้ายเหมือนเสือด้วยวิธีนี้จะดีจริงหรือ?

มู่หรงฉีเดินเข้าไปหาเธอทีละก้าวด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ริมฝีปากที่ไม่พอใจ เขาไม่คิดจะอาบน้ำกับนาง แต่ต้องการชะล้างเหลิ่งชิงฮวนให้สะอาดก่อนจะค่อยๆ กินทั้งเป็น

เหลิ่งชิงฮวนค่อยๆ ถอยห่างจากไอสังหารของเขา แต่สำหรับมู่หรงฉีนี่มันเหมือนกับการเล่นกับเหยื่อ เขาก้าวลงไปในบ่อค่อยๆ กดดันทีละก้าว

“หากท่านเข้ามาใกล้อีกอย่าหาว่าหม่อมฉันไม่เตือนนะเพคะ!” เหลิ่งชิงฮวนขู่

มู่หรงฉีหรี่ดวงตาหงส์ของเขาอย่างอันตราย มองไปที่สตรีตรงหน้าที่ตัวเปียกราวกับลูกหมาตกน้ำ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า “ร้องสิ ดูสิว่าใครจะเข้ามาช่วยเจ้าได้”

ร้อง? เขาชักจะดูถูกเธอเกินไปแล้ว เธอชอบที่จะฟังคนอื่นร้องมากกว่า ยิ่งร้องได้น่าเวทนาเท่าไหร่ยิ่งสะใจ

เธอพลิกข้อมือ ในมือของเธอมียาเม็ดสีดำ “หากมือหม่อมฉันสั่น ยาเม็ดนี้จะตกลงไปในน้ำ ท่านอ๋องจะถูกพิษ หากไม่เชื่อจะลองดูก็ได้นะเพคะ”

คิ้วเรียวของมู่หรงฉีเลิกขึ้น “ยาเม็ดอูจีไป๋เฟิ่ง?”

เอ่อ…เหลิ่งชิงฮวนชะงัก หากใช้วิธีเดิมซ้ำๆ ก็จับผิดได้ง่าย แต่เขารู้ได้อย่างไร?

ขณะที่เธอกำลังมึนงงอยู่นั้น ก้อนกรวดเล็กๆ ก็ลอยออกมาจากปลายนิ้วที่อยู่ใต้น้ำของเขา กระแทกกับเม็ดยาจนตกลงไปบนฝั่ง

และมู่หรงฉีก็เข้ามาประชิดตัวเธอแล้ว

“เหลิ่งชิงฮวน เจ้ากล้าดีนักนะ บนโลกนี้ยังมีเรื่องอะไรที่เจ้าไม่กล้าทำอีก?”

เหลิ่งชิงฮวนยึดมั่นในหลักการที่ว่าจะยืดหัวหดหัวก็ล้วนเจอมีดทั้งนั้น "หม่อมฉันเป็นคนขี้ขลาด แต่ถ้ามีใครมาบีบบังคับหม่อมฉันจะกล้าทำทุกอย่าง "

มู่หรงฉียกยิ้มเย็น “เหรอ? เช่นนั้นรอยบนหลังข้านี่มีใครบังคับเจ้างั้นหรือ?”