ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 106

ดวงตาของมู่หรงฉีแทบลุกเป็นไฟ ดูราวกับเปลวไฟที่ใกล้จะปะทุ ทำให้เหลิ่งชิงฮวนในอ้อมแขนของเขารู้สึกถึงอุณหภูมิที่ร้อนจัด

เขาขมเม้มริมฝีปากบางราวมีด ลูกกระเดือกของเขาขยับด้วยความยากลำบาก แขนที่เหมือนเหล็กรัดแน่นขึ้นทำให้เอวที่บางและอ่อนนุ่มของเหลิ่งชิงฮวนกดแน่นไปกับกล้ามเนื้อหน้าท้องของเขา

เหลิ่งชิงฮวนตื่นตระหนก หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับตีกลอง

มันคลุมเครือเกินไป เขาคงไม่ได้คิดจะทำเรื่องอะไรหรอกใช่ไหม

ทันทีที่เธอเปิดปากเสียงของเธอก็สั่นเล็กน้อย “ปล่อย ปล่อยหม่อมฉันเพคะ”

แขนของมู่หรงฉียิ่งรัดแน่นขึ้นจนเหลิ่งชิงฮวนไม่สามารถหายใจได้ เธอซึ่งไม่เคยมีประสบการณ์ในการต่อสู้เช่นนี้มาก่อนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ และทำได้เพียงยกมือขึ้นมาดันหน้าอกของอีกฝ่าย

“ปล่อยหม่อมฉัน หม่อมฉันจะหาวิธีล้างสิ่งที่อยู่ด้านหลังของท่านให้เพคะ”

เปลวไฟที่ลุกโชนในดวงตาของมู่หรงฉีดับลง เขาสะบัดมือโยนเหลิ่งชิงฮวนออกไป

เหลิ่งชิงฮวนล้มลุกคลุกคลานพยายามยืนให้มั่นราวกับเพิ่งรอดพ้นจากเคราะห์กรรม แต่เธอไม่รู้ว่าตนเองก็หน้าแดงเหมือนกัน สีแดงเลือดฟาดนั้นดูแวววาวราวกับดอกไห่ถังหลังฝนตก ทำให้ผู้คนที่เห็นอดไม่ได้ที่จะจุมพิต

เธอหอบหายใจอย่างหนัก ผมยาวสลวยลงมาถึงบั้นเอว ปกปิดร่างที่สง่างามและเย้ายวนของเธอไว้ครึ่งหนึ่ง

มู่หรงฉีรีบเบือนสายตาไปทางอื่นก่อนจะหันหลังไม่กล้ามองนาง แผ่นหลังของเขาแข็งทื่อราวกับแผ่นเหล็ก

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกกลัวจนหายกลัวเพราะเห็นเต่าบนหลังของมู่หรงฉี ตอนที่เธอรีบร้อนวาดลายลงไป ตอนนี้พอมองอย่างละเอียดก็คิดว่าผลงานชิ้นเอกของเธอนั้นน่าเกลียดจริงๆ น่าเกลียดยังพอว่า ซ้ำยังตลกอีกด้วย

ลายที่เธอวาดลงไปคือเต่าน้อยน่ารัก ตัวกลมๆ โตๆ ดวงตาแบ๊วๆ แต่น่าเสียดายที่เมื่อผ่านฝีมือเธอบวกกับไหล่ของมู่หรงฉีที่สั่นเพราะกำลังอดกลั้นอยู่จึงทำให้ตาของเต่าเหล่

ไม่น่าแปลกใจที่มู่หรงฉีโกรธจัด หากเขาไปที่หอนางโลมแล้วถูกสาวๆ เห็นเข้าก็คงจะหมดอารมณ์แน่นอน

ดูเหมือนมู่หรงฉีจะสัมผัสได้ถึงสายตาของเธอจึงหันหน้าหนีและกัดฟันกรอด “เหลิ่งชิงฮวน ทางที่ดีเจ้าควรจะล้างสิ่งนี้ออกไป ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกเศร้าที่ต้องแต่งงานกับชายที่ขู่ว่าจะคุกคามผู้อื่นด้วยความตายทุกๆ รอบ ทุกวันมีแต่เฉียดเข้าไปใกล้ความตาย หากประมาทนิดเดียวชีวิตก็สูญเปล่า

ทำไมตอนนั้นเธอถึงได้มือบอนอย่างนี้ เล่นสนุกจนขาก้าวเข้ามาในงานศพข้างหนึ่ง นี่มันกระตุกหนวดเสือไม่ใช่เหรอ

เธอพยายามฝืนยิ้มอย่างดีที่สุด "ขออภัยนะเพคะ ตอนนั้นสมองของหม่อมฉันเลอะเลือน หากหม่อมฉันสามารถล้างให้ได้ล่ะเพคะ ลบแล้วจะลืมเรื่องในอดีตใช่ไหมเพคะ"

เธอได้ยินเสียงมู่หรงฉีกัดฟัน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วโยนผ้าเช็ดหน้าใส่เธออย่างหงุดหงิด "หยุดพูดเรื่องไร้สาระ เร็วเข้า!"

ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังคิดบัญชีย้อนหลังอย่างดุเดือด

เธอรับผ้ามาอย่างยอมจำนน ก้าวไปข้างหน้าออกแรงขัดก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบ แน่นอนว่าฝีมือของเธอนั้นดีมาก ลายถึงได้ติดทนขนาดนี้

“แค่กๆ นี่มันล้างยากมาก แล้วก็เจ็บมากด้วย อีกอย่างหม่อมฉันต้องไปเตรียมยา”

มู่หรงฉีรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดแผ่นหลังของตน มือเล็กๆ ของเธอวางอยู่ด้านหลังหัวใจของเขา แผ่นหลังของเขาชาและรู้สึกอึดอัด

“เหลิ่งชิงฮวน เจ้าวางยาในน้ำใช่ไหม”