ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 107

มู่หรงฉีเดินไปจนถึงประตูกำลังหยิบเสื้อคลุมยาวสวมลงบนร่าง

เสียงของเหลิ่งชิงหลางก็ดังขึ้น “บนหลังของท่านมีอะไรบางอย่าง ดูเหมือนเต่าเพคะ”

ฝีเท้าของเขาหยุดลงก่อนจะส่งเสียง “หืม?” อย่างสงสัย

ด้านข้างมีกระจกวสำหรับจัดระเบียบเครื่องแต่งกายอยู่ เขาเดินไปข้างหน้าก่อนจะหันหลังก็เห็นว่าใต้บริเวณสะบักมีเต่าหน้าตาประหลาดวาดอยู่จริงๆ เมื่อเขาขยับเต่าหัวโตก็ขยับ ซ้ำดวงตายังถูกบีบเข้าหากัน

มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่?

จู่ๆ มู่หรงฉีก็จำได้ว่าเมื่อตอนเขาไปร่วมงานฉลองที่จวนท่านเคาท์ เขาถูกพิษปลาปักเป้าและเหลิ่งชิงฮวนก็มาฝังเข็มให้เขา วันรุ่งขึ้นเขารู้สึกคันเล็กน้อยที่หลังแต่ไม่ได้สนใจ ต้องเป็นฝีมือนางแน่ๆ

ความโกรธพุ่งตรงไปที่หน้าผากของเขา ไร้เหตุผลที่สุด ลิงจะมาพลิกฟ้างั้นหรือ?

เขาดึงผ้าจากด้านข้างออกมาเช็ดมันสุดกำลังแต่ก็ลบไม่ออก คงจะเป็นการสักลงบนร่างกายเหมือนกับรอยสักของนักโทษ

เหลิ่งชิงหลางที่อยู่ด้านหลังก้าวขึ้นมาจากน้ำ สวมเสื้อคลุมหลวมๆ และเดินไปหาเขาด้วยท่าทางสง่างาม

เขากลับไม่มีอารมณ์เสน่หา ได้แต่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกจากจวนอ๋องไปยังจวนมหาเสนาบดีทันทีเพื่อนำตัวนางกลับมาชำระโทษ

ตอนที่เผชิญหน้ากับร่างเปลือยของเหลิ่งชิงหลางที่บ่อน้ำพุร้อนเขายังไม่รู้สึกอะไร ดังนั้นเขาจะสนใจคนป่าเถื่อนอย่างเหลิ่งชิงฮวนได้อย่างไร? นางต้องวางพิษแน่ๆ

เมื่อคิดเช่นนั้นมู่หรงฉีก็เบาใจลง

เขาลูบหน้าตัวเองแรงๆ พยายามควบคุมความโกรธ สตรีนางนี้น่าเกลียดจริงๆ ครั้งนี้จะปล่อยไปง่ายๆ ไม่ได้เด็ดขาด

เหลิ่งชิงฮวนยื่นศีรษะออกมาจากด้านหลังเขา เมื่อเห็นว่าเขายังไม่จากไป เธอจึงย่อตัวลงอย่างชาญฉลาด

“ออกมา!”

นี่เป็นคำสั่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้

เหลิ่งชิงฮวนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกมาด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอบนใบหน้า “หม่อมฉันรู้ผิดแล้วเพคะ”

ชุดบางๆ เปียกน้ำแนบรัดไปกับเรือนร่างของเธอจนส่วนเว้าส่วนโค้งปรากฏให้เห็น ไม่รู้ว่าปิ่นปักผมหลุดตั้งแต่เมื่อไหร่จนเส้นผมตกลงมาอยู่บนไหล่ หยดน้ำไหลลงมาตามผมหน้าม้า

นัยน์ตาที่ดูสดใสราวกับถูกหมอกควันปกคลุม คลุมเครือและสับสน ยิ่งทำให้เธอดูเขินอายและยั่วยวนอย่างบอกไม่ถูก

เหลิ่งชิงฮวนจิกเท้าใต้กระโปรงท่ามกลางสายตาที่ร้อนแรงของเขา มู่หรงฉีอดไม่ได้ที่จะเผลอมองตาม ก็พบว่าเธอไม่ได้สวมรองเท้า เท้าคู่เล็กที่ไม่เคยกระทบแสงอาทิตย์นั้นงดงามและเรียวยาว ใสราวกับน้ำแข็ง งดงามราวหยกแกะสลัก

มู่หรงฉีรู้สึกคันเล็กน้อยในลำคอก่อนจะไออย่างอึดอัด

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะร่า “รองเท้าร่วงไปในน้ำหาไม่เจอแล้วเพคะ”

หน้าอกของมู่หรงฉีกระเพื่อมขึ้นสองสามครั้งไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือไม่ ก่อนจะหันกลับไปด้วยใบหน้าบูดบึ้ง และออกมาเสื้อคลุมและรองเท้าผ้าซาตินสีดำคู่หนึ่งซึ่งปักด้วยด้ายสีทองลายเมฆมงคล ก่อนจะโยนมันให้นางด้วยความโกรธ

“น่าขายหน้าที่สุด”

เหลิ่งชิงฮวนก้มหน้าแอบเบ้ปาก ก่อนจะยกชายกระโปรงแล้วสวมรองเท้า

นั่นมันรองเท้าของมู่หรงฉีชัดๆ ทั้งใหญ่ทั้งยาว เหลือที่ด้านหลังเท่ากำปั้น เวลาเดินก็ดังเตาะแตะเหมือนเธอเป็นเด็กซนที่ขโมยรองเท้าผู้ใหญ่มาใส่

เธอเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้มู่หรงฉีอีกครั้ง “ท่านอ๋องใจกว้างจริงๆ ผู้ใหญ่ไม่ถือสาเอาความผู้น้อย ใจกว้างดั่งมหาสมุทรเสียจริงเพคะ”

เห็นเหลิ่งชิงฮวนทำท่าประจบสอพลอยอมรับผิดก็รู้สึกว่าช่างน่ารัก น่ารักจนขนหัวลุก