ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 112

หากยังอยู่ต่อไปก็เป็นการอับอายขายหน้าเสียเปล่า เหลิ่งชิงหลางเหลือบมองสายตาอันเย็นชาของมู่หรงฉีเล็กน้อย ไหนเลยจะมีความกล้าที่จะเอ่ยปากให้เขาไปที่จวนรองเสนาบดีเป็นเพื่อนตัวเองได้อีก?

ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเช็ดน้ำตา “วันนี้เป็นข้าเองที่รบกวนอารมณ์อันสุนทรียของท่านพี่ เป็นชิงหลางเองที่ไม่ควรคิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว ชิงหลางขอตัวก่อนดีกว่า”

นางเดินหันหลังลงไปข้างล่างพร้อมกับผึ่งหูฟัง แต่มู่หรงฉีไม่ได้เดินตามตัวเองออกมาด้วยแต่อย่างใด น่าจะพากันกินเหล้ากันต่อ ในใจเกิดรู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น ราวกับมีเข็มทิ่มแทงลงมาก็ไม่ปาน ทั้งไม่พอใจ ทั้งโกรธ ทั้งอิจฉาริษยา นางเกลียดเหลิ่งชิงฮวนเข้ากระดูกดำมากขึ้นไปอีก

รถม้าจอดอยู่ที่หน้าประตูหอฝูเซิง นางขึ้นไปบนรถม้า และออกคำสั่งกับคนบังขับรถด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง “ไปจวนรองเสนาบดี!”

ผู้อาวุโสของจวนรองเสนาบดีเป็นข้าราชการในราชสำนักมานาน มีลูกศิษย์อยู่ทั่วทุกหนแห่ง และยังเป็นเสนาบดีกรมขุนนางฝ่ายหน้าหนึ่งในหกอีกต่างหาก ดังนั้นจึงมีคนมาประจบสอพลอจำนวนมาก งานเลี้ยงครบรอบครั้งนี้จึงค่อนข้างยิ่งใหญ่อลังการ

เมื่อเหลิ่งชิงหลางลงจากรถม้า ก็เจอเข้ากับจินซื่อที่เดินก้าวเข้ามาหาเพื่อจับมือกับนาง พร้อมกับมองไปยังทิศทางที่นางเดินทางมา “ทำไมมีแค่เจ้ามาคนเดียวล่ะ ท่านอ๋องเล่า? และทำไมถึงมาช้าเช่นนี้ แขกคนอื่นมากันเกือบหมดแล้ว”

เหลิ่งชิงหลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น “อย่าได้พูดถึงเขาอีก!”

จินซื่ออดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ? ทำไมถึงหงุดหงิดได้ล่ะ? ดูจากสีหน้าเจ้าตอนนี้ดูไม่ดีเลย”

“ถูกเหลิ่งชิงฮวนยัยจิ้งจอกนั้นยั่วยวนไปแล้วนะสิ”

“จะเป็นไปได้อย่างไร? เหลิ่งชิงฮวนผู้หญิงด่างพร้อยแบบนั้น ยังจะมีชายคนไหนยอมรับผู้หญิงแบบนั้นได้อีก?”

“พูดขึ้นมาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาอีก ตอนนี้ก็สายมากแล้ว ข้าต้องไปคารวะอวยพรท่านตาก่อน เดี๋ยวค่อยมาพูดเรื่องนี้อย่างละเอียดทีหลัง ยังต้องขอให้ท่านแม่ช่วยข้าออกความคิดเห็นสักอย่าง”

จินซื่อพยักหน้า “ก็ดี ได้ยินมาว่าแม้แต่องค์รัชทายาทและองค์ชายรองก็เสด็จมาด้วยวันนี้ ของขวัญจากองค์รัชทายาทเป็นปะการังสีชมพูที่หายากมาก ด้านบนยังฝังไปด้วยไข่มุกเรืองแสงสามสิบถึงหกสิบเม็ด ราคานั้นประเมินค่าไม่ได้ มีความเป็นไปได้ว่าต้องการดึงจวนรองเสนาบดีมาเป็นพวกด้วย

ถึงแม้ว่าเรื่องที่เจ้าแต่งงานกับท่านอ๋องฉีเป็นเรื่องจริง แต่เจ้าอย่าได้ลืมว่า ที่จวนรองเสนาบดียังมีลูกพี่ลูกน้องสาวๆที่โตเต็มวัยอีกมากที่ยังไม่ได้แต่งงานออกไป ครั้งก่อนพี่รองของเจ้าก็ไปทำผิดต่อท่านอ๋องฉี ท่านลุงของเจ้าคงไม่อาจมาที่จะคอยหนุนอยู่ข้างหลังเจ้าได้

แต่ถ้าหากเจ้ามีความสามารถเอาชนะใจท่านตาของเจ้าได้ ทางด้านท่านอ๋องฉี ย่อมจะต้องยอมรับน้ำใจจากเจ้าอย่างแน่นอน แบบนี้เจ้าถึงจะมีความสามารถในการต่อกรเท่าเทียมกับเหลิ่งชิงฮวนได้”

เหลิ่งชิงหลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ท่านแม่ไม่ต้องกังวลใจไป ท่านอ๋องได้เตรียมของขวัญวันครบรอบของท่านตาเอาไว้ไม่ได้ตระหนี่แต่อย่างใด เป็นโสมอายุพันปีต้นหนึ่ง เป็นของบรรณาการจากในพระราชวังที่ได้พระราชทานรางวัลมาให้ ช่วงเวลาสำคัญอาจช่วยชีวิตคนคนหนึ่งเอาไว้ได้เลยนะ ในใต้หล้าหาไม่ได้ง่ายๆ จะต้องถูกใจท่านตาอย่างแน่นอน”

เหลิ่งชิงหลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามฉีกยิ้มออกมาบนใบหน้าและถือกล่องโสมกล่องนั้นเข้าไปยังห้องโถงเพื่ออวยพรวันครบรอบด้วยตัวเอง จินซื่อแอบส่งสายตาให้แม่จ้าวที่อยู่ข้างหลังนางเล็กน้อยเพื่อให้นางหลีกตัวออกมาด้านข้างๆเพื่อที่จะไต่ถามบางอย่าง

เหลิ่งชิงหลางเป็นหญิงสาวที่แต่งงานได้ดีที่สุดในบรรดาผู้หญิงจากตระกูลจิน ดังนั้นทันทีที่เข้าประตูมา ก็เหมือนกับเป็นดาวล้อมเดือนก็ไม่ปาน เป็นที่ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย

นางก้าวไปข้างหน้าเพื่อคุกเข่าและก้มหัวคารวะ จากนั้นก็ถือโสมพันปีที่มู่หรงฉีเตรียมเอาไว้ให้โดยเฉพาะมอบออกไป ทำเป็นอวดต่อหน้าผู้คนทั้งหลาย

“ท่านตาเจ้าค่ะ เมื่อครู่ในค่ายทหารมีธุระเร่งด่วนกะทันหัน ดังนั้นท่านอ๋องจึงจำเป็นต้องรีบกลับไปที่ค่ายทหารตอนระหว่างทางที่มา นี่คือราชาโสมพันปีที่ท่านอ๋องเตรียมไว้ให้ท่านตาโดยเฉพาะ ตอนนี้กลายเป็นรูปเป็นร่างแล้ว สามารถยืดอายุขัยได้และยังบำรุงร่างกายให้แข็งแรงอีกด้วย ขอให้ท่านได้ตาโปรดรับไปชม...”

ขณะที่พูดไปก็เปิดกล่องไปด้วย

หลายคนต่างพากันตั้งหน้าตั้งตาคอย

ได้ยินมาว่าโสมที่แปลงเปลี่ยนรูปร่างแล้วจะกลับกลอกง่ายมาก สามารถเปลี่ยนร่างเป็นตุ๊กตาได้ กลิ้งไปทั่วทั้งภูเขา มีวิธีการหลบหนีลงดิน แม้ว่าจะพบเห็นเข้า แต่ก็ไม่อาจจะขุดมันออกมาได้

มีเพียงคนที่เพาะโสมผู้มีประสบการณ์และสายตาเฉียบแหลมเท่านั้นที่สามารถมองรูปร่างเดิมของมันออกได้อย่างรวดเร็ว ใช่จังหวะตอนที่มันยังไม่ทันเตรียมตัว ใช้ด้ายแดงผูกเอาไว้ให้แน่น ต้องใช้เพียงด้ายสีแดงเป็นจุดสังเกตเท่านั้นถึงจะหาที่ซ่อนที่แท้จริงได้ ลือกันว่าหากได้กินแล้วจะมีอายุยืนและขึ้นไปเป็นเทพเจ้า

ท่านอ๋องฉีส่งของขวัญอวยพรวันครบรอบได้ล้ำค่าเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าพระชายารองท่านนี้จะได้รับความโปรดปราดจริงๆ สำหรับจวนรองเสนาบดีแล้ว ก็คงมีเจตนาอยากดึงให้เป็นพวกเช่นกัน

ช่วงขณะหนึ่งที่แขกหลายคนในห้องโถงพร้อมใจกันกลั้นหายใจและใจจดใจจ่อ ต่างยืดคอยาวขึ้นมาอย่างอยากรู้อยากเห็น

พวกเขาได้เพิ่มพูนความรู้ขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว และชั่วขณะหนึ่งก็เกิดเงียบกริบขึ้นมา ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมาด้วยความประหลาดใจ

เหลิ่งชิงหลางเห็นว่าทุกคนมีสีหน้าแปลกๆ ตัวเองจึงมองตามสายตาของทุกคนเข้าไปในกล่อง ก่อนจะตกใจจนมือไม้สั่น สิ่งของรูปร่างกลมๆตกลงบนพื้นดัง “ตุบ” จากนั้นก็กลิ้งบนพื้นอยู่หลายตลบก่อนที่จะหยุดนิ่ง

การพูดการจาสุภาพสง่างาม มีสัมมาคารวะ ภาพลักษณ์ช่างแตกต่างจากกลุ่มเพื่อนจอมเจ้าเล่ห์ของจินเอ้อร์อย่างสิ้นเชิง เหลิ่งชิงหลางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยอยู่พักหนึ่ง

“วันนี้พี่รองก็มาด้วยหรือ? เขากลับมาจากค่ายสิงห์เสือแล้วงั้นหรือ?”

พูดถึงก็โผล่มาเสียแล้ว จินเอ้อร์เห็นทั้งสองคนกำลังคุยสัพเพเหระกันอยู่ตรงนี้ จึงเดินเข้ามาร่วมวงด้วย และเอ่ยพูดอย่างกะล่อนขึ้น “น้องสาวไม่เจอกันเดือนกว่า คาดไม่ถึงว่าจะงดงามขึ้นอีกแล้ว”

เหลิ่งชิงหลางลูบไล้ไปบนใบหน้าและยิ้มอย่างอ่อนโยน “หลายวันก่อนท่านอ๋องใช้เงินห้าพันตำลึงเพื่อหายาเม็ดหนิงเซียงหนึ่งกล่องมาให้ข้า หลังจากกินแล้ว พวกนางล้วนบอกว่าสีหน้าของข้าดูดีขึ้นมาก”

“ยาเม็ดหนิงเซียง? ห้าพันตำลึง?” จินเอ้อร์เอะอะโวยวายใหญ่โต “เห็นได้ชัดว่าท่านอ๋องรักน้องสาวมากจริงๆ มิน่าล่ะเพียงแค่เจ้าเอ่ยพูดประโยคเดียว ข้าก็สามารถออกจากค่ายเสือสิงโตมาได้อย่างง่ายๆ ต้องขอบคุณน้องสาวมากๆเลยล่ะ”

เหลิ่งชิงหลางส่งเสียงฮึกฮักเบาๆ “พี่รองก็เลอะเลือนเกินไป ไปยั่วยุใครที่ไหนก็ได้ ดันไปยั่วยุเหลิ่งชิงฮวนแม่เสือตัวนั้น อย่างน้อยนางก็เป็นถึงพระชายาอ๋องฉี ท่านทำเช่นนี้ก็เหมือนเป็นการตบหน้าท่านอ๋อง มิน่าล่ะท่านอ๋องถึงได้โมโหนัก ถ้าหากมีครั้งต่อไปอีก ข้าคงช่วยท่านไม่ได้แล้วละ”

จินเอ้อร์สูดลมหายใจเข้าลึกๆอย่างแรงก่อนจะเอ่ยขึ้น “กรรมใดใครก่อก็ต้องไปหาคนผู้นั้นชดใช้ ตอนที่ข้าอยู่ที่ค่ายสิงห์เสือได้ถูกทำโทษมา แค้นนี้ต้องไปคิดบัญชีกับนางแพศยาเหลิ่งชิงฮวนคนนั้น หากวันใดนางถูกท่านอ๋องฉีหย่าขาดและขับไล่ออกจากจวนอ๋องละก็ ข้าจะทำให้นางร้องขอให้ไว้ชีวิตอยู่ต่อก็ไม่ได้ และขอให้ตายไปก็ไม่ได้เช่นกัน”

เหลิ่งชิงหลางชำเลืองมองฟังผิ่นจือที่วางมาดอยู่ข้างๆและกระแอมไอเบาๆ เพื่อเตือนสติจินเอ้อร์ให้ระวังคำพูดคำจา เพื่อหลีกเลี่ยงการหาเรื่องเข้าตัว

จินเอ้อร์กลับไม่สนใจแม้แต่น้อย โอบไปที่ไหล่ของฟังผิ่นจือ “ที่นี่ไม่มีคนนอก”

ฟังผิ่นจือมองไปที่เหลิ่งชิงหลางด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย “ห้าพันตำลึงซื้อกล่องยาเม็ดหนิงเซียง ท่านอ๋องคงถูกคนอื่นหลอกเข้าแล้ว”

“เพื่อน้องสาวท่านอ๋องยินดีที่จะจ่ายอยู่แล้ว อีกอย่างตอนนี้ยาเม็ดหนิงเซียงแค่เม็ดหนึ่งก็หาได้ยากมาก”

“มันก็ไม่แน่” ใบหน้าของฟังผิ่นจือที่แสดงออกมาช่างล้ำลึกไม่อาจคาดเดาได้