ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 137

หึงหรือ

เหลิ่งชิงฮวนอึ้งไป จากนั้นก็โกรธอย่างมาก "หม่อมฉันจะไปหึงอะไรกัน! ข้าอย่าสำคัญตนเองผิดไปหน่อยเลย"

มู่หรงฉีนั้นไม่โกรธแม้แต่น้อย "งั้นเจ้ากำลังโกรธอะไรอยู่กันแน่"

เหลิ่งชิงฮวนเอานิ้วจิ้มที่อกของเขา "โกรธอะไร หม่อมฉันโกรธที่ท่านคิดว่าพวกเรานั้นโง่! พูดตามจริง หากท่านให้นางคนนั้นเข้าประตูจวนมหาเสนาบดีจริง เชื่อไหมว่าหม่อมฉัน..."

มู่หรงฉียกมือขึ้นมาจับมือที่อยู่ไม่สุขของนาง "เจ้าจะทำอะไร"

เหลิ่งชิงฮวนพูด "หม่อมฉัน" ไปเนิ่นนาน แต่ก็ไม่รู้จริงๆ ว่าตนเองจะทำอะไรได้ เมื่อได้ยินเขาย้อนถามจึงทำเสียงไม่พอใจว่า "หม่อมฉันจะทำอะไรได้ สู้ไม่ได้ หม่อมฉันหลบยังไม่ได้เหรอ ต่อไปหม่อมฉันจะอยู่ห่างๆ ท่าน พวกเราต่างคนต่างไม่ล้ำเส้นกันและกัน หม่อมฉันไม่อยากถูกใครเล่นเหมือนกับคนโง่ ปล่อยมือเพคะ!"

"ไม่ปล่อย!"

"ลากจูงกันไปมาแบบนี้ถ้าใครมาเห็นเข้า มันจะไม่งามไหมเพคะ"

"ถ้าเจ้าไม่เชื่อ ข้าก็ไม่ปล่อย"

"ทำไมหม่อมฉันต้องเชื่อเพคะ"

"จะต้องให้ข้าอธิบายกี่ครั้ง หากข้ามีความสัมพันธ์กับจิ่นอวี๋แม้แต่น้อย ข้า..."

"ท่านจะทำไมเพคะ" เหลิ่งชิงฮวนจี้ถาม

มู่หรงฉียกมือขึ้นมา "ข้า..."

อยู่ๆ ก็มีไฟแลบปรากฏบนท้องฟ้าราวกับฉีกแยกท้องฟ้าให้แยกจากกัน จากนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นมา

มือของมู่หรงฉีชะงักอยู่ท่ามกลางอากาศ

เหลิ่งชิงฮวนนั้นยิ้มเย้ยแล้วเอานิ้วชี้ไปบนฟ้า "ดูสิ ฟ้ายังไม่เห็นด้วยเลย อย่าเอะอะก็ทำเป็นจะสาบาน"

จากนั้นนางก็สะบัดมือด้วยความโกรธแล้วกลับตำหนักฉาวเทียนไป นางปิดประตูเสียงดังปั้ง โกรธเคืองอย่างมาก

มู่หรงฉีมองฟ้าที่มันมืดมนราวกับก้นกระทะ "ข้า..."

นี่ฟ้ากำลังเล่นตลกกับข้างั้นรึ

ในคืนนั้นฝนตกหนักทั้งคืน ทั้งไฟแลบและฟ้าร้อง ในยามเช้าก็ได้ปัดเป่าไอร้อนที่มีมานานหลายวัน ท้องฟ้าโปร่งใส สายลมเย็นชื่น ทำให้อารมณ์ของคนนั้นก็ดีขึ้นมาด้วย

กบที่อยู่ในบ่อน้ำที่อยู่ด้านหลังห้องสมุดนั้นก็กระโดดไปมาอย่างมีความสุข

เมื่อมู่หรงฉีฝึกเล่นดาบเสร็จก็เดินผ่านประตูโค้งเสี้ยวพระจันทร์ที่ลานหลัง ความเหน็ดเหนื่อยบนตัวก็เบาลงไปเยอะ

สาวรับใช้สองคนที่ยังไม่เห็นเขานั้นยังคงพูดคุยกัน

"แวบแรกที่มองไปนั้นคิดว่าดอกจื่อเถิงบานแล้วเสียอีก โตดกเต็มไม้ไปหมด แถมยังดูสมบูรณ์มากอีกด้วย"

"นั่นหน่ะสิ นี่คงจะลงแรงไปไม่น้อยเลย เห็นได้ว่าพระชายารองนั้นชอบดอกจื่อเถิงขนาดไหน มิน่าในวันงานแต่งท่าอ๋องถึงได้สั่งให้คนมาสร้างเรือนจื่อเถิ่งนี่ แถมยังย้านต้นดอกจื่อเถิงมาปลูกที่นี่อีก เป็นการสนองความชอบเพื่อให้สาวงามดีใจชัดๆ"

มู่หรงฉีนั้นรู้สึกประหลาดใจ ลองมาคิดๆ ดูตนเองก็ไม่ได้ไปที่เรือนจื่อเถิงหลายวันแล้วเหมือนกัน สองสามวันนี้ก็มีกลิ่นยาสมุนไพรลอยอบอวลไปทั่วลาน ฟังบ่าวพูดกันว่าเหลิ่งชิงหลางป่วยจริงๆ ไม่ได้แสร้งทำ

แม่แท้ๆ ของตนนั้นถูกเนรเทศเพราะทำความผิด ไม่ว่าเป็นใครก็คงจะรู้สึกไม่สบายใจ ตอนนี้เหลิ่งชิงฮวนก็กำลังได้ใจ แต่กลับเป็นเหลิ่งชิงหลางที่โดดเดี่ยวเดียวดาย