ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 148

เมื่อกลับถึงจวนอ๋อง ท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ้ม

อาหารเย็นกินไม่ไหวแล้ว โตวโตวเตรียมอ่างอาบน้ำไว้ให้เธอ คอยปรนนิบัติตอนอาบน้ำ

เหลิ่งชิงฮวนเดินเข้าประตูห้องไป ถอดเสื้อนอกออกแล้วแขวนบนฉากกั้นห้อง ยื่นมือไปเช็คอุณหภูมิน้ำ นิ้วมือยังไม่ทันเตะผิวหน้า ก็ได้ยินเสียง “ติ๋งติ๋ง”

เสียงนั้นเบ่ามาก แทบจะไม่ได้ยิน แต่ในขณะเดียวกัน บนผิวน้ําก็มีระลอกคลื่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่ามีสิ่งแปลกปลอมตกลงไปในน้ํา

ใจเธอเต้นตึกตัก แหงนหน้าขึ้นไปมอง รู้สึกว่ามีแสงสว่างระยิบระยับอยู่ที่เหนือศีรษะ ตำหนิเสียงหนักแน่น “ใคร!”

ครั้งนี้เคลื่อนไหวมากขึ้น “แปะ” เป็นอิฐกระเบื้องสองก้อนชนกัน

มีคนจริงๆด้วย มีการยกแผ่นกระเบื้องเหนือศรีษะออก เข้ามาสอดแนมภายในห้อง หากไม่มีก้อนดินตกลงไปในน้ําในเวลานี้ ตัวเองก็ไม่อาจรู้ตัวได้เลย

ถ้ำมอง! ไอ้พวกบ้ากามตัณหา!

เหลิ่งชิงฮวนรีบดึงเสื้อคลุมด้านนอกจากฉากกั้นด้านข้าง เอามาคลุมร่างกาย หลังจากนั้นเดินไปข้างหน้าสองก้าว เปิดประตูห้อง วิ่งเข้าไปในลานบ้านและมองไปที่หลังคา

“คนอะไร?”

กลางคืนมืดสนิท ไหนเลยจึงมีเงาคนครึ่งตัว?

ทหารอารักขาสองคนที่อยู่ด้านนอกวิ่งเข้ามา “มีอะไรหรือพ่ะยะค่ะ?”

เหลิ่งชิงฮวนพูดอย่างมั่นใจ “มีโจรแอบลักลอบเข้ามาในจวน เมื่อกี้มันอยู่บนหลังคาเรือน”

ทันทีที่สิ้นเสียงเธอ ทหารอารักขาคนหนึ่งก็กระโดดม้วนตีลังกาขึ้นไปบนหลัง เดินรอบตำหนักฉาวเทียนหนึ่งรอบ ก่อนที่จะกระโดดลงมา

“ไม่มีคนนะพะย่ะค่ะ ในจวนมีการคุ้มกันแน่นหนา หากมีนักฆ่าจริง แม้ว่าจะสามารถแอบลักลอบเข้ามาในตำหนักฉาวเทียนได้ แต่ถูกพบร่องรอยเลยรีบหนีเตลิดไป จะทำให้ทหารอารักขาตกใจด้วยนะพะย่ะค่ะ”

เหตุผลแบบนี้มันก็ใช่ แต่ว่า เมื่อกี้มีคนอยู่บนหลังคาก็เป็นเรื่องจริง

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มอย่างเย็นชา ไม่แน่ใจเจ้าคนนั้นเบื่อแล้วก็มักมากในกาม วิ่งมาตำหนักฉาวเทียนแอบถ้ำมองดูตัวเองอาบน้ำ ไร้ยางอายเสียจริง

นอกจากเขา ก็ไม่มีใครที่จะมีฝีมือเช่นนี้ และก็ไม่มีใครที่จะคุ้นเคยกับจวนอ๋องได้ดีขนาดนี้ แม้ว่าทหารอารักขาจะพบร่องรอยของเขา ก็อาจจะปกปิดแทนเขาก็ได้

ดังนั้น เหลิ่งชิงฮวนพูดเสียงต่ำ โบกมือ สั่งให้ทหารอารักขากลับไป “บางทีอาจจะเป็นข้าเองที่ตาฝาดไป”

ทหารอารักขา โตวโตว และแม่นมเตียวและคนอื่นๆก็กลับออกไป เป็นเพียงแค่ตื่นตกใจไปเอง

เหลิ่งชิงฮวนกลับเข้าห้องตัวเองไป ปิดประตู กวาดสายตามองไปรอบๆห้อง แล้วถอดเสื้อผ้าอีกครั้ง

ในตอนนั้นเอง เธอพบว่ามีของมากมายอยู่ในห้องของตัวเอง เป็นเสื้อสีแดงใหญ่หนึ่งตัว สีสันสดสวยงามเป็นอย่างมาก ด้านบนปักดอกฮิกันบานะสวยหยาดเยิ้ม และแขวนอยู่บนฉากกั้น ในตําแหน่งที่สะดุดตา เส้นไหมสีทองส่องแสงประกายภายใต้แสงเทียน

เธอวิตกกังวล เตรียมพร้อมรับมือศัตรูอย่างเต็มที่

คนๆหนึ่งกล้าที่จะแอบเข้ามาในจวนอ๋องอย่างแจ่มแจ้งเช่นนี้ หลังจากที่ถูกพบแหล่งที่ซ่อน กลับไปรู้ร้อนรูหนาว และก็ไม่หนี กลับวิ่งเข้ามาในห้องของตัวเอง บังอาจเช่นนี้ คนเช่นนี้จะต้องมีฝีมือที่จะกำเริบเสิบสานได้อย่างแน่นอน

หากตัวเองเรียกคนมา ฝีมือก็คงไม่เร็วไปกว่าเขามากนัก ไม่งั้น แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น? หันหลังหนีเอาชีวิตรอดไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน?

ด้านหลังฉากกั้นก็มีเสียงน้ำดังขึ้น หลังจากนั้นชายหนุ่มก็เอ่ยปากขึ้นอย่างเกียจคร้าน “ถ้าให้ข้าเดา สิ่งที่พระชายาเตรียมไว้ให้ข้าก็คงเป็นมีคมด้ามนั้น หรือไม่ก็ยาพิษจากยางน่องเถาสินะ?”

เมื่อเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขานั้นได้ไปสืบเรื่องราวเบื้องหลังของตนมาหมดแล้ว

เหลิ่งชิงฮวนคลายนิ้วมือที่บีบยาพิษเอาไว้ แกล้งทำเป็นผ่อนคลาย “เจ้าทายผิดแล้วล่ะ ข้าเพียงแต่กำลังคิดอยู่ว่า ข้าจะแอบขโมยเสื้อผ้าของเจ้าไปโดยที่เจ้าไม่รู้ตัวได้เยี่ยงไรต่างหาก”

“ท่านขโมยเสื้อผ้าของข้า งั้นข้าก็จะเดินกรีดกรายล่อนจ้อนออกไปจากตำหนักฉาวเทียน ดูสิว่าใครกันแน่ที่จะเสียหายมากกว่ากัน”

เป็นเช่นนั้นจริงๆด้วย ตนเองนั้นยังอ่อนประสบการณ์ คิดตื้นเกินไป ไม่มีไร้ยางอายที่สุด มีแต่ไร้ยางอายมากกว่า

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจออกมา “เจ้าตั้งใจมาหาข้างั้นเหรอ?ดูเหมือนว่าทหารอารักขาที่จวนฉีอ๋องจะไม่ได้มีฝีมือเก่งกาจเหมือนที่เขาคุยโวเอาไว้นะ”

“พูดตามตรงนะ การคุ้มกันอารักขาของจวนฉีอ๋องนั้นก็ยังแย่กว่าของในวังอยู่นิดหน่อย ทว่า บนโลกใบนี้ก็ยังไม่มีที่ไหนสามารถป้องกันข้าได้”