ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 149

ฉากกั้นด้านหลังหัวเราะเสียงเย็นชา

“ฟังดูแต่ละข้อแล้วล้วนมีเหตุผล ดูเหมือนจะมีเหตุผลนะ ท่านไม่กลัวว่าไปรู้ความลับคนอื่นเข้า แล้วจะถูกปิดปากเหรอ?”

น้ำเสียงของชายหนุ่มนั้นเยือกเย็นและเงียบเหงามาก เหมือนมีพลังงานอาฆาตแผ่ออกมา

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจ “เจ้าเข้ามาถอดเสื้อผ้าอาบน้ำในห้องของข้า เดิมทีไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดบังอะไร ข้าก็แค่แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง นั้นก็ไร้ประโยชน์นะสิ งั้นก็สู้แสดงออกให้เห็นไปเลย บอกกับเจ้า ข้ารู้เหตุการณ์ในตอนนี้ดี ไม่ไปพูดพล่ามที่ไหนหรอก”

“งั้นท่านเดาสิว่า ว่าท่านทายถูกหรือไม่?”

เหลิ่งชิงฮวนหน้านิ่วคิ้วขมวด “หวังว่าจะทายไม่ถูก”

ชายหนุ่มหัวเราะ “ฮึฮึ” อย่างเย็นชา “บุ๋งบุ๋ง” เสียงลุกขึ้นมาจากน้ำ “ใช่หรือไม่ใช่ มองแวบเดียวก็รู้แล้วไม่ใช่หรือไง?”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหัวไปมา “ถึงแม้ว่าจะอยากรู้อยากเห็น แต่อะไรที่ไม่ใช่เรื่องของเรา ไม่เหมาะสม ก็อย่าไปดู ข้ากลัวเป็นตากุ้งยิง”

ด้านหลังฉากกั้นยังคงเสียงดังอยู่ต่อเนื่อง ชายหนุ่มคนนั้นเดินขึ้นมาจากอ่างน้ำ ยกมือหยิบผ้าเช็ดตัวบนฉากกั้น พูดเสียงเรียบ “เดาก็เดามาแล้ว ไม่รู้ว่าในใจนั้นคิดอนาจารข้าไปแล้วไม่รู้กี่ครั้ง เหตุใดยังจะมาแกล้งอีก? ท่านไม่อยากดูก็ต้องดู”

เมื่อกี้คือแอบถ้ำมอง ส่ายตัวไปมา กลายเป็นพวกวิตถารชอบโชว์

“ข้าสามารถเรียกคนมาได้ไหม?” เหลิ่งชิงฮวนถามอย่างอ่อนแรง “ไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็แสดงให้เห็นว่าข้าได้ต่อต้านแล้ว”

“ท่านคิดว่า หากถูกคนเห็นเข้า ท่านจะยังพูดได้อย่างชัดเจนงั้นเหรอ?”

ดังนั้นพูดได้เลยว่าน่าเวทนาไม่อยากดูก็ต้องดู

เหลิ่งชิงฮวนใช้มือปิดตา ค่อยค่อยกางนิ้วเป็นช่องโหว่ “บอกไว้ก่อนเลยนะ ข้าไม่มีเงินจ่ายค่าบริการหรอกนะ”

ชายหนุ่มไม่ได้ใส่เสื้อผ้าจริงๆ เดินจากฉากกั้นออกมาข้างนอก ยังไม่ทันได้ออกมา ทันใดนั้นก็ยกมือถอดเสื้อผ้าแขวนไว้บนฉากกั้น มือหนึ่งยกขึ้นมาปิดบนเรือนร่าง หลังจากนั้นก็กระโดดขึ้นพลิกตัวออกมามาจากทางหน้าต่างด้านหลัง

การกระทำต่อเนื่องกันนี้ เหมือนกับรื่นไหลไม่ขัดเขิน เพียงครั้งเดียวแล้วจบ เพียงแค่พริบตา ก็ไร้เงา หนีหายไปแล้ว

“ก็แค่ดีแต่พูดสินะ” เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะเยาะ “พอเอาเข้าจริงก็ปอดแหก”

เสียงพูดเพิ่งจะสิ้นสุดลง ด้านนอกก็มีคนตำหนิอย่างรุนแรง “หยุดเดี๋ยวนี้!”

เหลิ่งชิงฮวนตกใจจนตัวสั่น แม่เจ้าโว้ย เสียงของมู่หรงฉี เขาไม่ได้ไปฟังร้องระบำเพลงที่เรือนจื่อเถิง มีความสุขกับพระชายาองค์อื่น จะมาที่ตำหนักฉาวเทียนทำไมกัน?

คนนี้ฝีมือกังฟูแกร่งกล้า ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวข้างนอกก่อนตัวเอง เพราะงั้นก็เลยรีบหนีไป แต่เขานั้นปลอดภัยแล้ว ตัวเองไม่ว่าจะแก้ต่างยังไงก็ฟังไปขึ้นแล้ว?

ได้ยินข้างนอกปะทะกัน ทหารอารักขาในจวนก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว มุ่งหน้ามาล้อมตำหนักฉาวเทียน ในขณะนี้ตำหนักฉาวเทียนโดนล้อมไว้ เหมือนกับน้ำที่เดือดปุดๆ

เหลิ่งชิงฮวนจำเป็นต้องกัดฟันออกไปดูเหตุการณ์ แยกไม่ออกว่าคนไหนคือมู่หรงฉี คนไหนคือชายอัปมงคลนั่น เห็นแต่เงาดำสองคนปะทะต่อสู้กันอยู่ ทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหว ต่างเกิดลมพายุโหมกระหน่ำทำลายทุกสิ่งอย่าง ทำให้เกิดเสียงตื่นเต้นฮือฮา

พวกท่านไม่คิดจะดูแลบ้านเลยหรือไง นี่ต้องการจะพังห้องกันเลยหรือ?

ทหารอารักขาได้ยินเสียงก็รีบเข้ามา ร้องตะโกนไล่ตามนักฆ่าไป เงาดำสิบคนกระโดดลอยออยู่บนสันหลังคา ไม่รู้ว่าเหยียบกระเบื้องพังไปแล้วกี่แผ่น ก็ยังแยกไม่ออกว่าเงาร่างไหนกันแน่คือมู่หรงฉี

เหลิ่งชิงฮวนก็ไม่รู้ว่า ตนหวังให้บุรุษผู้นั้นถูกจับกุมได้ หรือหนีรอดไปได้ รู้สึกว่าไม่ว่าจะอย่างไหน ผลสุดท้ายก็คือเหมือนกัน อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก

โตวโตวเบิกตาโพลงอย่างตกใจ สีหน้าตื่นตูม “นี่คือวิชาเดินเหินตัวเบาในตำนานใช่ไหมเพคะ? สุดยอดเก่งกาจเสียจริง! ทำไมถึงได้มีโจรที่อุกอาจเช่นนี้ เข้ามาขโมยของถึงจวนท่านอ๋องเลย?”