ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 152

มู่หรงฉีรับเทียบเชิญพวกนั้นมาไว้ในมือ ก่อนจะออกแรงจนเทียบเชิญเหล่านั้นกลายเป็นผุยผงปลิวไปตามสายลม

“ไปบอกพวกเขาว่าพระชายายุ่งมาก อีกอย่างเรื่องที่พวกแม่สื่อมาถึงหน้าประตูอย่าให้พระชายารู้เรื่องเด็ดขาด!”

นางจะได้ไม่เหลิงจนไม่แยแสเขา

ทหารเฝ้ายามพยักหน้าโค้งคำนับ มองดูท่านอ๋องที่โมโหจนใช้พละกำลังเช่นนี้ก็แอบตกใจรีบเอ่ยปากตอบรับ

มู่หรงฉีหันกลับไปกลับมาอยู่กับที่หลายครั้ง ก่อนจะหยุดและเอ่ยเสริม “หากพระชายาออกจากจวนอย่าลืมรายงานต่อข้า มิฉะนั้นเจ้าต้องรับผิดชอบ!”

ทหารเฝ้ายามจับก้นของตน ก่อนจะยืนตรงและตบอกรับประกัน

มู่หรงฉีเหยียดริมฝีปาก “เรื่องที่พระชายาถูกปลดห้ามให้แพร่ออกไปข้างนอก แต่ชายารองรู้ได้”

ทหารเฝ้ายามไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร ได้แต่พยักหน้าอย่างงงงวยและทำตามคำสั่ง

ในตำหนักฉาวเทียน เหลิ่งชิงฮวนตื่นแล้ว เธอนอนคิดอยู่ครึ่งค่อนวันว่าจะกลับไปที่จวนมหาเสนาบดีหรือว่าหาทางอื่นดี

แม้ว่าจะคาดคะเนเส้นทางในอนาคตไว้ได้นานแล้ว แต่เมื่อวันนี้มาถึงกลับรู้สึกสับสน

เธอต้องให้กำเนิดเด็กคนนี้แต่ก็ต้องไว้หน้าราชวงศ์ หากยังอยู่ในเมืองหลวงรังจะมีแต่ปัญหาดังนั้นเธอจึงคิดจะออกจากเมืองไปชั่วคราว

วันนี้เก็บข้าวของไปเจอท่านพี่กับท่านพ่อราคาถูกนั่นก่อน จัดการเรื่องของเธอให้เสร็จแล้วจะออกเดินทางไปให้ไกลและให้กำเนิดเด็กคนนี้

หลังจากตัดสินใจแล้วก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า

ในเรือนเงียบเชียบไม่มีผู้ใดสักคน

เธอรู้สึกแปลกใจ “โตวโตว!”

ไม่มีเสียงตอบรับ

“แม่หวัง?”

แม่นมเตียวตอบรับก่อนจะเดินเข้ามา “พระชายาตื่นแล้วหรือเจ้าคะ รอประเดี๋ยวนะเจ้าคะ บ่าวจะไปทำอาหารให้”

“โตวโตวกับแม่หวังล่ะ?”

แม่นมเตียวหันกลับมาก่อนจะยิ้มอย่างเสียใจ “เมื่อคืนโตวโตวกับแม่หวังดื่มน้ำแกงเห็นที่ต้มไว้ก็ไม่สบายทั้งคืน ตอนนี้ดีขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ยังไร้เรี่ยวแรงพักผ่อนอยู่เจ้าค่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนตกใจ “ถูกพิษของเห็ดหรือ?”

“น่าจะใช่เจ้าค่ะ”

เธอรีบไปที่ห้องของโตวโตวก็เห็นว่านางกำลังนอนอยู่บนเตียงพลางร้องโอดครวญ “โอ๊ยๆ” เธอลองจับหน้าผากก็พบว่าร้อนมาก นางกำลังมีไข้

“เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?”

“วิงเวียนตาพร่า ปวดท้องอยากอาเจียนเจ้าค่ะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนยกมือขึ้นไปจับชีพจรของนาง โตวโตวดึงผ้าห่มออกก่อนจะลุกขึ้นนั่ง “ไม่ไหวแล้ว คุณหนู บ่าวทนไม่ไหวแล้ว บ่าวต้องไปห้องส้วมเจ้าค่ะ”

แม่นมเตียวรีบเข้ามาพยุงนางออกไปทันทีเธอไปดูอาการของแม่หวังต่อ นางกำลังอาเจียนอยู่ที่ขอบเตียง ด้านข้างมีอ่างที่ปูด้วยขี้เถ้าที่กำลังลุกไหม้

“ทำไมท่านไม่บอกข้าว่าโดนพิษ” เหลิ่งชิงฮวนตัดพ้อ “หากกินยาตั้งแต่แรกท่านก็จะไม่ต้องทรมานเช่นนี้”

“บ่าวกินยาแล้วเจ้าค่ะ เมื่อคืนก็ดึกมากแล้วแม่นมเตียวจึงไม่กล้าไปปลุกคุณหนูเพียงแต่ไปเรียกหมอมาให้จ่ายยาให้ กินแล้วก็พอทุเลาลง แต่ว่ายังไร้เรี่ยวแรงยกหัวไม่ขึ้นเลยเจ้าค่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนเดินไปเดินมาระหว่างห้องของแม่หวังและโตวโตว ก่อนจะกลับไปปรุงยาและถือเข็มเล่มยาวดูน่ากลัวมาด้วย

โตวโตวและแม่หวังส่ายมือเป็นพัลวัน ไม่ยอมฉีดยา