ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 154

วันรุ่งขึ้นยังไม่ทันจะได้ออกเดินทางก็มีคนจากจวนกั๋วกงมา ซ้ำเสิ่นหลินเฟิงและฉีจิ่งอวิ๋นยังมาด้วยตัวเอง บอกว่าได้เชิญญาติผู้หญิงของเจ้ากรมตรวจตราแห่งจวนสือในฐานะแขก และได้เชิญให้เหลิ่งชิงฮวนไปกับนางด้วย

เมื่อพูดถึงจวนสือเหลิ่งชิงฮวนก็ย่อมนึกถึงคุณหนูสือหรง ลูกพี่ลูกน้องทางสายแม่ของลี่ว์อู๋

เธอถามเสิ่นหลินเฟิงอย่างตรงไปตรงมา “สุดท้ายก็ตกหลุมรักแม่นางสือหรงแล้วหรือ?”

เสิ่นหลินเฟิงส่ายหน้า “ท่านแม่ชื่นชอบ บอกว่านางประพฤติตัวและกิริยางดงาม จึงอยากจะตกลงเรื่องงานแต่งให้น้องสาม”

“เช่นนั้นเมื่อวานที่ท่านป้าเข้าวังเมื่อวาน องค์หญิงหรูอี้ได้รับจดหมายของหม่อมฉันหรือไม่”

“ฮองเฮาไม่ได้พูดเรื่องนี้กับท่านแม่ แต่ตัดสินใจพระราชทานงานอภิเษกให้กับองค์หญิงหรูอี้และคุณชายสามแห่งจวนรองเสนาบดีกรมข้าราชการพลเรือน”

นั่นคือลูกพี่ลูกน้องคนที่สามของเหลิ่งชิงฮวน จินอู่

เหลิ่งชิงฮวนจำได้ว่าเซวียซื่อเคยพูดเรื่องเขาต่อหน้าเธอ บอกว่าจินซานเคยพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องแต่งงานหลายครั้งแต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ จินซื่อเคยคิดจะให้เหลิ่งชิงเหยาแต่งงานกับจินซาน ดังนั้นเซวียซื่อจึงคิดว่าต้องมีเรื่องบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับจินซานถูกปกปิดไว้แน่ๆ

ใครจะคาดคิดว่าฮองเฮาจะมอบอัญมณีในมือให้กับเขา!

จวนรองเสนาบดีกรมข้าราชการพลเรือนมีลูกศิษย์มากมาย ช่างเหมือนกับก้อนเนื้อจริงๆ คราวนี้สถานการณ์เริ่มละเอียดอ่อนขึ้นแล้ว

เห็นได้ชัดว่าอำนาจของตระกูลจินตกลงแล้ว แต่ตระกูลจินก็เป็นเครือญาติกับพระบรมวงศานุวงศ์เหลิ่งชิงหลางเองก็ได้รับการสนับสนุนจากพวกเขา แต่เมื่อลองพิจารณาอีกครั้ง เดิมทีตระกูลจินใกล้ชิดกับมู่หรงฉีก็เพราะเหลิ่งชิงหลาง แต่ตอนนี้ตระกูลจินกำลังจะเข้าข้างองค์ชายใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่รู้ว่านี่เป็นคำอวยพรหรือคำสาปเพื่อให้เหลิ่งชิงหลางกลายเป็นที่โปรดปราน

ส่วนสาเหตุที่หรูอี้ไม่สนใจเสิ่นหลินเฟิงนั้น เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้สนใจ บางทีนางอาจจะคิดมากไป

เธอตามเสิ่นหลินเฟิงไปที่จวนกั๋วกง เหล่าป้าๆ ของเสิ่นหลินเฟิงเองก็ชอบพอสือหรง พวกนางรู้สึกว่าสตรีนางนี้มีมารยาท อ่อนโยนและสง่างาม

ตระกูลสือเองก็พึงพอใจจวนกั๋วกง ตระกูลที่มีความสงบสุขและสูงส่ง แม้ว่าบุตรีจะไม่ได้แต่งเข้าในฐานะชายาของรัชทายาท แต่ชีวิตในอนาคตจะต้องได้ดีแน่นอน

หลังจากมื้ออาหารเสร็จสิ้น ทั้งสองตระกูลก็หารือกันเรื่องแต่งงาน เรื่องฤกษ์ยามนั้นยังไม่รีบร้อน เพราะพี่ใหญ่อย่างเสิ่นหลินเฟิงก็ยังไม่ได้จัดงานเลย

หลังจากส่งคนจากตระกูลสือกลับแล้ว เหลิ่งชิงฮวนก็รีบกล่าวลาเพราะกลัวว่าหากเหล่าไท่จวินได้ยินอะไรจะมาสั่งสอนเธออีก

เหล่าไท่จวินไม่ปริปากถามอะไรสักคำ แต่เรียกให้เธอมานั่งที่โต๊ะแปดเซียน

“เวลาก็ล่วงเลยมาพอประมาณแล้ว มาเล่นไพ่นกกระจอกกับข้าสักหน่อย”

คุณยายคนนี้ช่างสติดีเสียจริง

ชาติก่อนเหลิ่งชิงฮวนอุทิศตนให้กับการศึกษาเธอจึงไม่เคยสัมผัสและไม่เข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ แต่เหล่าไท่จวินกลับไม่ยอมปล่อยเธอไป เธอต้องยอมกัดฟันนั่งทนฝืนเพื่อทำให้หญิงชรามีความสุข แต่เมื่อเล่นไปเรื่อยๆ ก็เริ่มคุ้นเคยกฎอีกทั้งดวงเธอยังดีจนชนะหลายรอบ

บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่ผู้คนมักพูดว่า ผิดหวังในความรัก ภูมิใจในการพนัน เล่นเพียงแค่ครึ่งวันก็ทำเงินได้มากมาย มีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ และลืมความทุกข์ที่เกิดจากการหย่ากับมู่หรงฉีไป

นี่เรียกว่า มีเพียงเงินเท่านั้นที่ช่วยขจัดทุกข์ได้

จนกระทั่งตกกลางคืนวงไผ่ถึงได้ยุติลง เหลิ่งชิงฮวนจับเสือมือเปล่า เธอได้เงินจากการชนะถึงสามร้อยยี่สิบตำลึง พวกป้าๆ ที่เล่นไพ่ด้วยกันยืนกรานให้เธอมาอีกในวันพรุ่งนี้

เหลิ่งชิงฮวนถือเงินไว้ในอ้อมแขนอย่างเขินอาย นี่คือกฎบนวงไพ่ หากแพ้ก็สามารถออกมาได้ทุกเมื่อ แต่หากชนะก็จะไม่สามารถจากไปได้ตลอดกาล