ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 156

เหลิ่งชิงฮวนได้พักผ่อนแล้ว แต่ก็ได้ยินเสียงคนทุบประตูจากข้างนอกพร้อมกับเสียงตะโกนของรองผู้บัญชาการทหารสูงสุด “รีบเปิดประตูเร็ว ท่านอ๋องถูกพิษ!”

เหลิ่งชิงฮวนลุกขึ้นทันทีด้วยความประหลาดใจ ไม่สนใจจะสวมรองเท้า เปิดประตูด้วยเท้าเปล่าแล้วรีบออกไปทันที

เมื่อเปิดประตูเรือนไปก็เห็นรองผู้บัญชาการทหารสูงสุดพยุงมู่หรงฉีที่สภาพร่อแร่อยู่ด้านนอก พลางตะโกนเรียกเหลิ่งชิงฮวนอย่างตื่นตูม “พระชายา รีบดูท่านอ๋องเร็วเข้า ท่านอ๋องบาดเจ็บทั้งยังถูกพิษ พิษเข้าสู่หัวใจแล้ว”

หัวใจของเหลิ่งชิงฮวนกระตุกวูบ ก่อนจะยกนิ้วขึ้นจับชีพจรของมู่หรงฉีและเอ่ยถามอย่างร้อนรน “ถูกพิษอะไร”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดรีบเอ่ย “ก็ใบมีดอาบยาพิษที่พระนางมอบให้กระหม่อมไงขอรับ”

เหลิ่งชิงฮวนถึงได้วางใจ “เช่นนั้นก็ไม่เป็นอะไรมาก รีบพยุงเขาเข้ามาในห้องเร็ว”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดรีบพยุงมู่หรงฉีที่ไร้เรี่ยวแรงเข้าไปที่เก้าอี้ในห้องหลัก แต่มู่หรงฉีหลับไม่หยุดฝีเท้า เดินตรงเข้าไปที่ห้องนอนและล้มตัวลงนอนทันทีพร้อมกับปิดเปลือกตา คิ้วเรียวขมวดแน่น ใบหน้าดูเจ็บปวดรวดร้าว

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดรู้สึกว่าตอนที่ท่านอ๋องเข้ามาด้านในก็ดูมีเรี่ยวมีแรง ทำไมพอล้มตัวลงนอนถึงได้ดูเหลวเหมือนดินโคลนไร้ประโยชน์เช่นนี้

ใบมีดอาบยาพิษของเขาทำบาปอะไรลงไปกันแน่

“ปากแผลอยู่ตรงไหน” เหลิ่งชิงฮวนจุดตะเกียง นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดยกแขนข้างที่บาดเจ็บของมู่หรงฉีขึ้นมา เลิกแขนเสื้อขึ้นให้เห็นบาดแผล

เหลิ่งชิงฮวนมองก่อนจะลุกขึ้นและผ่อนลมหายใจ “โชคดีที่มาเร็ว”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดตกใจ “พิษนี้ร้ายแรงขนาดนี้เลยหรือ เพียงแค่เวลาไม่นานเอง”

เหลิ่งชิงฮวนถอนใจ “ข้าหมายความว่าโชคดีที่มาเร็ว ไม่เช่นนั้นบาดแผลนี้ก็คงสมานเองไปแล้ว”

เอ่อ…

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดเกาหัวยิกๆ เมื่อครู่เขาเข้าใจผิดจนทำให้ท่านอ๋องบาดเจ็บแต่ก็ไม่ได้ดูบาดแผลของเขา เพียงแค่คิดว่าท่านอ๋องของเขาเป็นพวกที่โดนแทงแล้วก็ไม่ร้องสักแอะ เรื่องตื่นตระหนกเช่นนี้คงบาดเจ็บไม่น้อย

แต่ตอนนี้พอลองมองดูบาดแผลนั้นเป็นเพียงแค่ผิวหนังถลอกยาวเพียงหนึ่งนิ้ว แม้จะมีสีเขียวช้ำแต่เลือดหยุดไหลไปเองแล้ว

ดูเหมือนเขาจะ…ตื่นตูมไปเอง

มู่หรงฉีกระแอมอย่างเขินอาย ในน้ำเสียงมีความน้อยอกน้อยใจ “บาดแผลเจ็บและร้อนผ่าว”

เหลิ่งชิงฮวนเหลือบมองเขา หลังจากที่ทำการฆ่าเชื้อบาดแผลและใส่ยาแล้วหยิบด่างทับทิมออกมา ใช้สำลีก้านชุบและทาลงบนแผลของเขา

“นี่มันยาอะไรกัน” รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดเอ่ยถามอย่างสงสัย “ทำไมถึงมีสีเช่นนี้ สีม่วงเหลือเกิน”

“ยาถอนพิษประจำตระกูล ฆ่าเชื้อ ลดบวม กลับไปล้างก็หายแล้ว”

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่ามู่หรงฉีไม่ได้มองที่บาดแผล แต่ลดเปลือกตาลงจ้องมองตรงไปที่พื้น เธอจึงมองตามลงไปก่อนจะพบว่าเมื่อครู่เธอรีบร้อนจนลืมใส่รองเท้า

ก็เลยอดโมโหขึ้นมาไม่ได้ “มองอะไรนักหนา!”

ก่อนจะรีบหารองเท้ามาใส่

มู่หรงฉีถึงได้ดึงสายตากลับมาอย่างพึงพอใจ ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อย เฝ้ามองดูเธอรักษาบาดแผลให้อย่างเชื่อฟัง