ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 157

จู่ๆ เหลิ่งชิงฮวนก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

“ท่านทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? จะอยู่ต่อหรือเพคะ”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดยังอยู่ที่นี่ มู่หรงฉีก็ไม่กล้าเอ่ยปากอะไรมากจึงขยิบตาให้ รองผู้บัญชาการทหารทำได้เพียงยอมรับชะตากรรมของตน รู้ว่าตัวเองเป็นก้างขวางคอดังนั้นเขาจึงกัดฟันวิ่งฝ่าฝนออกไปแต่ก็ไม่ลืมปิดประตูให้ทั้งสองคนอย่างพิถีพิถัน

มู่หรงฉีค่อยๆ พยักหน้าอย่างไม่รีบร้อน “วันฝนตก รั้งแขกไว้”

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเย็น “บัดนี้ท่านกับหม่อมฉันไม่ใช่สามีภรรยากันแล้ว หากท่านอ๋องอยู่ที่นี่เกรงว่าจะไม่เหมาะสมและกลายเป็นขี้ปากคนได้ อย่าเอาชื่อเสียงมาทำลายเลยเพคะ”

มู่หรงฉีเอ่ยอย่างมั่นใจ “ตอนนี้บนตัวข้าบาดเจ็บ อีกทั้งยังเป็นเพราะเจ้า ในฐานะหมอเจ้าจะไล่ข้าออกไปจริงหรือ?”

“หากท่านอ๋องกลัวว่าจะไม่มีใครดูแล เช่นนั้นหม่อมฉันจะส่งคนไปที่เรือนจื่อเถิงเรียกเหลิ่งชิงหลางหรือไม่ก็จือชิวมาปรนนิบัติท่าน หม่อมฉันเชื่อว่าทั้งสองคนจะต้องดูแลได้เป็นอย่างดีแน่”

เหลิ่งชิงฮวนหันหลังกลับไปแต่กลับถูกมู่หรงฉีจับแขนไว้

“เห็นได้ชัดว่าเจ้าเป็นห่วงข้า แล้วทำไมต้องทำเป็นไม่รู้สึกอะไรด้วย”

เหลิ่งชิงฮวนหันกลับมาเห็นมู่หรงฉีมองเธอด้วยสายตาร้อนแรง ราวกับมีหมอกควันบดบังดวงตาจนทำให้เดาไม่ได้

“หม่อมฉันเป็นห่วงท่าน?”

มู่หรงฉีกวาดสายตามองลงไปที่เท้าของนาง “พวกเราค่อยๆ คุยกันได้ไหม”

“พวกเราคุยกันชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือเพคะ?”

“วันนี้ข้าไปหาจิ่งอวิ๋นแล้ว ข้าผิดเองที่ไม่แยกแยะถูกผิดแล้วกล่าวโทษเจ้า”

เหลิ่งชิงฮวนสูดหายใจลึก “แล้วอย่างไรล่ะเพคะ”

มู่หรงฉีกุมมือเธอแน่น “ข้าขอถอนคำพูดที่ข้าพูดวันนั้นได้ไหม รวมถึง…เจ้า”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้าเบาๆ ทำใจแข็ง “น้ำแข็งหนาสามฟุต มิใช่จากความหนาวเพียงวันเดียว ความผิดหวังก็มิได้เกิดอย่างกะทันหันตางก็ต้องสะสมมาก่อนทั้งนั้น พวกเราไม่เหมาะสมกัน แม้ว่าจะไม่ได้ทะเลาะถึงขั้นลงไม้ลงมือแบบในตอนแรกแต่ตอนนี้ก็ยังคงเป็นน้ำกับไฟที่เข้ากันไม่ได้ ระหว่างเรามีอุปสรรคมากมาย และความระแวงก็เป็นหนึ่งในนั้นเพคะ”

“ข้าแค่รีบร้อนไป” มู่หรงฉีพยายามอธิบาย “เหมือนกับตอนที่เจ้าคิดฟุ้งซ่าน โมโหพาลพาโลเมื่อเห็นข้าอยู่กับจิ่นอวี๋”

“ไม่เหมือนกันสักนิด!” เหลิ่งชิงฮวนคัดขืนแต่ก็ยังไม่หลุดพ้นจากการจับกุมของมู่หรงฉี “ท่านกับจิ่นอวี๋เดิมทีก็คลุมเครือ เด็ดบัวยังเหลือใย พวกองค์หญิงในวังต่างก็พูดกันเป็นเสียงเดียว ไหนจะเหลิ่งชิงหลางที่ท่านรักนักรักหนา คอยเอาอกเอาใจ ต่อให้นางทำความผิดท่านก็ไม่คิดจะกล่าวโทษนางเลยสักครั้ง”

“แล้วทำไมถึงได้จงใจหาเรื่องแต่กับหม่อมฉัน? ท่านอ๋องสามารถใจโลเล เกี้ยวคนนู้นคนนี้ไปทั่วได้ แต่หม่อมฉันจะพูดคุยใครสักคำก็ไม่ได้งั้นหรือเพคะ”

มู่หรงฉีมองเธออย่างยิ้มๆ มือที่จับมือเธอส่ายเบาๆ “ยังจะบอกว่าไม่หึงอีกหรือ? เจ้าจะโกรธเคืองเช่นนี้ไปทำไมกัน?”

เหลิ่งชิงฮวนชะงัก ก่อนจะพยายามควบคุมอารมณ์” ใช่ ไม่เกี่ยวอะไรกับหม่อมฉัน! ท่านเป็นท่านอ๋องแห่งราชสำนัก เอกสามอนุสี่จะเป็นไรไป? นั่นมันไม่เกี่ยวข้องกับหม่อมฉันเลยสักนิด! ท่านจะไปทำตัวเสเพลที่ไหนก็ไป แต่อย่ามายุ่งกับเตียงของหม่อมฉัน!”

ยังไม่ทันจะด่าจบมู่หรงฉีก็ออกแรงดึงเธอล้มลงไปในอ้อมอกของเขา ก่อนที่มู่หรงฉีจะพลิกตัวกักขังนางไว้บนเตียง

ท่าทางของทั้งสองคนใกล้ชิดและดูคลุมเครือ มู่หรงฉีเรี่ยวแรงเยอะมาก เขารวบข้อมือของเหลิ่งชิงฮวนไว้เหนือศีรษะ ท่อนบนกดทับร่างของเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดใบหน้าของเหลิ่งชิงฮวน

“ข้าก็แค่ชอบเตียงของข้า และคนที่อยู่บนเตียงข้า”

“ท่านพูดเช่นนี้ไม่รู้สึกละอายใจบ้างหรือ? สาวงามของเรือนจื่อเถิงสองคนก็เป็นคนที่อยู่บนเตียงของท่านไม่ใช่หรือ?”

มู่หรงฉีหลุดขำ “ข้าไม่เคยแตะต้องจือชิวแม้แต่ปลายนิ้ว”

“จือชิวเดินเหินลำบากอยู่สองวัน คนในจวนต่างก็พูดว่าท่านอ๋องฉีพละกำลังมาก แล้วท่านจะยังมาทำเล่นลิ้นกับหม่อมฉันอีกหรือเพคะ”

“นั่นเพราะข้าโกรธนาง! นางกล้าวางแผนใส่ข้า ข้าจึงให้นางคุกเข่าอยู่ในห้องสองคืนเพื่อเป็นการลงโทษ”

มู่หรงฉีที่เห็นว่าเธอยิ่งโมโหก็กลับรู้สึกดีเบิกบานใจ มุมปากของเขายกขึ้น “โกรธหรือ?”