ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 158

มู่หรงฉีที่วิ่งฝ่าฝนออกไปเปียกมะล่อกมะแล่กเหมือนลูกหมาตกน้ำ เขาพุ่งเข้าไปถีบประตูห้องของหมออย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย จนหมอที่กำลังหลับอยู่บนเตียงสะดุ้ง

สายฟ้าฟาดลงมา ใบหน้าทะมึนตึงของมู่หรงฉีทำเอาหมอตกใจคิดว่าเจอวิญญาณเร่ร่อน กว่าจะได้สติก็พักใหญ่

“ท่านอ๋อโปรดไว้ชีวิต ข้าน้อยทำอะไรผิดหรือขอรับ?”

มู่หรงฉีแบกเขาขึ้นบนบ่าแล้วรีบวิ่งออกไปทันที “ท้องของพระชายาโดนกระแทก เจ็บท้องมาก!”

หมอรู้สึกหวาดกลัวจนสามดวงจิตเจ็ดวิญญาณหายไปหมด จนเมื่อมู่หรงฉีกลับมาที่ตำหนักฉาวเทียนก็โดนปิดประตูไม่รับแขก เขาตากฝนจนตัวเปียกปอนก่อนจะเอ่ยเสียงสั่น “ท่านอ๋อง พระชายาเองก็เป็นหมอนะขอรับ”

มู่หรงฉีชะงัก ความคิดตีรวนไปหมด ก่อนจะได้สติว่าตนเองหลงกลของเหลิ่งชิงฮวนเข้าแล้ว

เขาโมโหจนเดินวนไปวนมาหน้าประตู มองประตูหน้าต่างที่ลงกลอนแน่นหนาก่อนจะโยนหมอลงไปจากบนไหล่ และหันหลังเดินกลับออกไป

หมอพยุงเอวก่อนจะพยายามลุกขึ้น เขางุนงงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น และไม่รู้ว่าเรื่องเมื่อครู่เป็นเพราะเขาละเมอหรือเป็นท่านอ๋องที่ละเมอ

เขาเกาหัวด้วยความสงสัย ทำไมท่านอ๋องถึงได้เป็นห่วงเด็กในครรภ์ของพระชายา? หรือว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกของท่านอ๋องจริงๆ?

เช่นนั้นเขากับรองผู้บัญชาการทหารสูงสุดจะพยายามไปทำไม? ดึกดื่นเช่นนี้ท่านอ๋องก็ยังอยู่กับพระชายา หรือว่าทั้งสองคนจะปั่นหัวพวกเขาเล่น?

ว่าแล้วก็เดินโซซัดโซเซกลับไป

เหลิ่งชิงฮวนนอนหลับฝันดี วันต่อมาร้านฮวามั่วเป่าของเธอก็เปิดทำการ เธอนัดหมายจับจิ่งอวิ๋นไว้ล่วงหน้า เมื่อออกจากจวนก็เห็นช่างฝีมือกำลังวุ่นอยู่กับการซ่อมแซมหลังคา

ได้ยินว่าเมื่อคืนห้องตำราของมู่หรงฉีมีฝนรั่ว บังเอิญตรงกับจุดที่เตียงของมู่หรงฉีตั้งอยู่พอดี ผ้านวมเปียกยังพอว่าแต่ท่านอ๋องฉีเองก็เปียกมะลอกมะแลก มู่หรงฉีโมโหจนแทบจะทุบห้องทิ้ง

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดกล่าวว่าน่าจะเป็นเพราะพวกหัวขโมยบุกเข้ามาในจวนเมื่อสองวันก่อน ตอนที่พวกเขากำลังไล่ล่าคงจะเหยียบกระเบื้องเคลือบจนพัง ดังนั้นตอนเช้าจึงไม่ทำอะไรแต่สั่งให้พวกช่างฝีมือรีบมาซ่อมเสียก่อน

เหลิ่งชิงฮวนแอบด่าว่าสมน้ำหน้าอยู่ในใจ ก่อนจะออกไปอย่างอารมณ์ดี

มู่หรงฉีที่ถูกด่าจู่ๆ ก็จามออกมา รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว

เมื่อคืนขณะอยู่บนเตียงกับเหลิ่งชิงฮวนก็รู้สึกร้อนที่ศีรษะ ดวงไฟน้อยๆ ในใจลุกโชน ทั้งยังวิ่งออกไปหาหมอโดยสนใจอะไรจนเปียกฝน บุรุษที่โรคร้ายไม่เคยกล้ำกรายกลับป่วยเสียแล้ว

เมื่อรองผู้บัญชาการทหารสูงสุดได้ยินเขาจามเป็นครั้งที่สิบแปดก็วิ่งไปเชิญหมอมา หมอวินิจฉัยอาการป่วยของเขาโดยไม่แม้แต่จะมองดูหรือซักถาม เขาจ่ายยา ผสมยา ต้มยา แล้วนำมาไว้ข้างเตียง

มู่หรงฉีมองถ้วยยาสีดำเข้มอย่างเย็นชา ก่อนจะหันหน้าหนีปฏิเสธ

รองผู้บัญชาทหารสูงสุดถือถ้วยยาและพยายามเกลี้ยกล่อมเหมือนตนเป็นลูกสะใภ้ตัวน้อย “ท่านดูตอนนั้นที่กระหม่อมล้มหมอนนอนเสื่อ เชื่อฟังพระชายาบอกให้กินยาก็กิน ฉีดยาก็ฉีด คนที่เกือบจะก้าวขาข้ามไปยมโลกก็กลับมาแข็งแรงได้เหมือนเดิม”

มู่หรงฉีรู้สึกอึดอัดในใจก่อนจะเอ่ยเสียงอู้อี้ “นางให้เจ้ากินยาขมนี่หรือ?”

ไม่เลยสักนิด

“แม้ว่าจะไม่เคยกินยานี้แต่ท่านอ๋องคงไม่รู้ว่ารสชาติของการโดนฉีดยานั้นขมขื่นมากแค่ไหน กระหม่อมยอมแช่ตัวอยู่ในบ่อยาดีกว่าโดนฉีดยา แทงเข้าแทงออกเหมือนกับมีดกรีดเลยขอรับ”

มู่หรงฉีพึมพำ “ได้ผลประโยชน์แล้วยังมาตีหน้าซื่อ”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดพยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมการฉีดยาซึ่งเขาถือว่าเป็นสิบสุดยอดวิธีทรมานถึงได้กลายเป็นผลประโยชน์ได้? ความป้ำๆ เป๋อๆ ของท่านอ๋องถูกพิษไข้ดึงออกมาอย่างนั้นหรือ?

หมอกระตุกแขนเสื้อเขาเบาๆ แล้วลากไปอีกทาง

“ข้าว่าข้าเข้าใจแล้ว ท่านอ๋องไม่ได้ไม่อยากรักษาตัว แต่รังเกียจฝีมือข้า ทั้งยังรังเกียจคนที่ป้อนยาเช่นเจ้า”