ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 159

เหลิ่งชิงฮวนยังไม่ทันจะได้พูดก็ถูกพระสนมฮุ่ยเฟยขัด

“เจ้ายังเห็นข้าเป็นเสด็จแม่อีกหรือ? ที่ข้าสั่งสอนไปมันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาเจ้าใช่ไหม? ครั้งก่อนที่ข้ามาที่จวนก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้า ตอนข้ากลับก็กำชับเจ้าแล้วว่าให้รักษาจรรยาสตรี รักษาหน้าที่ อย่าเอาแต่ออกไปข้างนอกจนไม่หลงเหลือภาพลักษณ์ของพระชายา”

ข้อกล่าวหาถูกร่ายยาวจนแทบไม่ได้พักหายใจและไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว

เหลิ่งชิงฮวนไม่กล้าขัดจึงรอให้พระสนมฮุ่ยเฟยพูดจบ ระบายอารมณ์เสร็จจึงได้เงยหน้าขึ้น “ชิงฮวนจะทำตามคำสอนของพระสนมฮุ่ยเฟยเพคะ แต่หม่อมฉันกับท่านอ๋อง…”

“ยังจะกล้าพูดถึงท่านอ๋องอีกหรือ? เมื่อคืนฝนตกหนักซ้ำห้องตำราก็เกิดฝนรั่ว ท่านอ๋องไม่มีที่ให้พำนักจึงตากฝนมาที่เรือนหลักแต่เจ้ากลับปิดประตูขังเขาไว้ด้านนอก เหลิ่งชิงฮวนนะเหลิ่งชิงฮวน เจ้าลองไปถามสิว่าทั่วทั้งเมืองมีใครกล้าปล่อยให้สามีของตนตากฝนอยู่ข้างนอกบ้าง? บุตรข้าช่างน่าสงสารยิ่งนัก ตากฝนทั้งคืนจนไม่สบายหนักเช่นนี้”

“ขอพระทานอภัยเพคะ หม่อมฉัน…”

“หยุดแสร้งทำเป็นขอโทษได้แล้ว ในใจเจ้ารู้สึกผิดบ้างหรือไม่? ท่านอ๋องส่งคนไปตามเจ้ากลับจวนแล้วเจ้าล่ะ? หากหน้าไปทั้งวันเพิ่งจะกลับมาตอนฟ้ามืด เจ้ายังเห็นหัวฉีเอ๋อร์อยู่หรือไม่? เจ้ายังมีคุณสมบัติอะไรที่จะเป็นพระชายา? วันนี้หากเจ้าไม่อธิบายกับข้าให้ชัดเจนข้าจะส่งเจ้ากลับจวนมหาเสนาบดี ตำแหน่งพระชายาฉีอ๋องหากเจ้าไม่ต้องการ ก็ยังมีคนอื่นที่ต้องการ”

เหลิ่งชิงฮวนพูดไม่ออก ทำไมวันนี้พระสนมฮุ่ยเฟยถึงได้เหมือนประทัดเช่นนี้ จู่ๆ ก็ระเบิดใส่เธอไม่หยุด

แล้วยังจะให้เธออธิบายอะไรอีก? ปลดแล้วก็ปลดสิ หนังสือหย่าก็เขียนแล้ว จับผิดเก่งเช่นนี้ วันหลังเธอจะต้องหาโอกาสเชิญอดีตแม่สามารถคนนี้ไปกินปลาด้วยกันเสียหน่อย

เมื่อเห็นพระสนมฮุ่ยเฟยหยุดด้วยความโกรธและไม่พ่นไฟใส่เธอแล้ว เหลิ่งชิงฮวนก็สามารถแทรกขึ้นมาได้

“ท่านอ๋องเขียนหนังสือ…”

“แค่กๆๆ”

เธอถูกขัดอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นมู่หรงฉีที่กุมหน้าอกไออย่างรุนแรง เพื่อดึงดูดความสนใจของคนอื่นและดันเหลิ่งชิงฮวนไปอีกทาง

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดเอ่ยขึ้นมาอย่างระมัดระวัง “กระหม่อมคิดว่าให้พระชายาตรวจอาการท่านอ๋องก่อนจะดีกว่าไหมขอรับ”

แม้ว่าพระสนมฮุ่ยเฟยจะโกรธจัดแต่สภาพร่างกายของบุตรนั้นสำคัญยิ่งกว่า นางเขยิบไปอีกทางแต่ก็ยังไม่วายจะพึมพำ

“โตจนป่านนี้แล้วยังทำตัวเป็นเด็กๆ ตอนอยู่ในสนามรบลำบากแค่ไหนก็ไม่สน แต่แค่ยาถ้วยเดียวกลับกินไม่ได้”

วัยทองของพระสนมฮุ่ยเฟยมาก่อนกำหนดแน่ๆ เมื่อเทียบกับมู่หรงฉีนางดูหงุดหงิดกว่ามาก ควรจะกินยาได้แล้ว

เหลิ่งชิงฮวนลุกขึ้นอย่างจำใจและก้าวไปข้างหน้า

คนที่อยู่รอบข้างก็แหวกทางให้อย่างรู้ทัน แต่นางเจียวคนงามกลับก้นหนัก ไม่ยอมลุกไปไหน ทั้งยังเอื้อมมือไปกุมมือของมู่หรงฉีไว้

เมียน้อยกล้าอ่อยสามีต่อหน้าเมียหลวง น้องสาว หน้าไม่อายเกินไปหน่อยมั้ง

เดิมทีเหลิ่งชิงฮวนคิดจะแค่ดูลวกๆ และสั่งยาลดไข้ให้กับเขา เพราะตอนนี้เธอกำลังท้องดังนั้นจึงไม่เหมาะที่เธอจะเข้าใกล้พาหะมากเกินไป แต่เมื่อเธอเห็นนางเจียวคนงามที่ได้ประโยชน์จากความผิดของผู้อื่นก็รู้สึกโกรธขึ้นมา ดังนั้นเมื่อเธอเจอหน้ามู่หรงฉีจึงทำตัวอ่อนโยนเป็นพิเศษ

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดที่อยู่ข้างๆ ก็นำกล่องยาของเธอมาให้แล้ว

เธอนั่งลงข้างหน้ามู่หรงฉี ตรวจชีพจร วัดไข้ ดูคอ ก่อนจะหยิบหูฟังแพทย์ออกมา แหวกสาบเสื้อของมู่หรงฉีและสอดหัวตรวจเข้าไป

ร้อนจริงๆ นี่ไม่ใช่การแสดง

“ฉีดยาลดไข้สักเข็มก่อนดีกว่าเพคะ”

“อืม” มู่หรงฉีตอบรับอย่างมีความสุขราวกับรอคอยมานานแล้ว

เหลิ่งชิงฮวนจ่ายยาและยิ้มอย่างชั่วร้ายให้มู่หรงฉี ไม่สิ ยิ้มอย่าใจดี มู่หรงฉีรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เขาจ้องมองเข็มอย่างใจจดใจจ่อ

เหลิ่งชิงฮวนโน้มตัวเข้าไป เธอชะงักมือก่อนจะหันหน้ากลับมา “หม่อมฉันจะฉีดยาที่บั้นท้ายของท่านอ๋องแต่มือไม่ว่าง รบกวนจิ่นอวี๋จวิ้นจู่ช่วยถอดกางเกงของท่านอ๋องให้หน่อยนะเพคะ”