ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 176

แน่นอนว่าไทเฮายังคงไม่เชื่อ “หากเป็นเช่นนั้นจริง ทำไมเจ้าถึงต้องการถอนหมั้นและหย่าร้างกันตลอด”

มู่หรงฉีก้มหน้าลงพลางพูดออกมาเบาๆ ว่า “แค่งอนกันน่ะขอรับ”

“งอนทำไม” ไทเฮาจ้องมองมู่หรงฉีด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะเข้าใจโลกอย่างลึกซึ้ง และจดจ่ออยู่กับการจับภาพทุกอิริยาบถที่ละเอียดอ่อนบนใบหน้าของเขา

“เพื่อเด็กคนนี้”

“อธิบายซิ...”

“ชิงฮวนเชี่ยวชาญด้านการแพทย์เป็นอย่างดี นางรู้เรื่องการตั้งครรภ์ของตนเองมานานแล้ว นางกลัวว่าจะถูกทุกคนเยาะเย้ยหากตั้งครรภ์ก่อนแต่งงาน ดังนั้นจึงตัดสินใจทำแท้งลูกด้วยตัวเอง ทว่าหลานไม่ยอม เพราะนี่คือสายเลือดของตระกูลมู่หรง ไม่ต้องพูดถึงว่าเราสองคนมีสัญญาการแต่งงานมานาน ถึงจะมีความสัมพันธ์กันอย่างลับๆ แต่นี่ไม่ถือเป็นเรื่องส่วนตัว หลานจึงไม่อนุญาตโดยเด็ดขาด”

แม้จะรู้ดีว่าทารกในครรภ์ปลอดภัย แต่ไทเฮาผู้อยากได้หลานชายก็อดไม่ได้ที่จะยืดพระวรกายให้ตรงและตรัสอย่างกระวนกระวายว่า “ไร้สาระสิ้นดี นี่คือเลือดเนื้อเชื้อไขของราชวงศ์ เจ้าจะทำเช่นนั้นโดยพลการได้อย่างไรกัน!”

เหลิ่งชิงฮวนเหลือบมองไปที่มู่หรงฉี ความตกใจในตอนแรกค่อยๆ หายไป ใช้โอกาสนั้นศึกษาการแสดงออกของมู่หรงฉีเมื่อเขาโกหก

มันช่างไร้ที่ติเสียจนแม้แต่ผู้เชี่ยวชาญด้านการจับผิดยังไม่อาจมองเห็นได้ว่าเขากำลังพูดโกหก สายตาอันจริงใจ สีหน้าเรียบเฉย ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ราวกับว่าเขาได้เตรียมคำพูดเหล่านี้มานานและจดจำมันมานับครั้งไม่ถ้วน กระทั่งเชื่อว่าเป็นเรื่องจริงและแต่งเรื่องต่อ

เอาสิ แต่งเรื่องต่อเลย ฉันเฝ้าดูท่านแต่งเรื่องอย่างเงียบ ๆ

“เราสองคนเลยทะเลาะกันครั้งใหญ่ ตอนนั้นเราโกรธกันสุดท้ายก็เลิกกัน ไม่กี่วันต่อมา หลานเป็นห่วงนางมากจึงไปยังจวนมหาเสนาบดีเพื่อหารือเกี่ยวกับวันแต่งงาน หลานอยากจะแต่งงานให้เร็วที่สุด

ใครจะรู้ว่านางกลับไม่เห็นคุณค่า หลานจึงโกรธอยู่พักหนึ่งและขู่ว่าจะหย่าแล้วไปแต่งงานกับคนอื่น นางโกรธจัดและต่อว่าหลานอย่างรุนแรง หลานโกรธมากจึงเข้าไปในวังเพื่อขอร้องให้เสด็จย่าประทานคุณหนูรองจวนมหาเสนาบดีมาเป็นภรรยาคนที่สอง”

“ดังนั้นเจ้าจึงฆ่าตัวตายในวันแต่งงานของคุณเพียงเพราะงอนน่ะหรือ” ไทเฮาจ้องมองไปที่เหลิ่งชิงฮวนอย่างตำหนิ

เหลิ่งชิงฮวนก้มหน้าลงพลางปากมุ่ยและพึมพำอย่างไม่เต็มใจ “เสด็จย่า โปรดยกโทษให้หม่อมฉันด้วยเถิด หม่อมฉันแค่อยากจะทำให้เขาตกใจ อยากให้เขายอมและเอาใจหม่อมฉัน แต่ดันเป็นการผลักไสเขาไปหาน้องสาว

เขาโกรธหม่อมฉันและจงใจแสร้งทำเป็นแสดงความรักกับน้องสาวต่อหน้าหม่อมฉัน ชิงฮวนถึงได้รู้ว่าตัวเองคิดผิด ต่อไปหม่อมฉันจะไม่เล่นลูกไม้ใดๆ กับท่านอ๋องอีกแล้ว”

ทั้งสองสอดประสานคำอธิบายดังกล่าวทำให้ทุกคนรู้สึกกระจ่างขึ้นในทันใด ไม่แปลกเลยที่พวกเขาสองคนจะทะเลาะกันบ้าง ดีกันบ้าง มู่หรงฉีแต่งงานกับเหลิ่งชิงหลาง ทว่ากลับทิ้งนางโดยไม่สนใจและไม่ได้เข้าหอรวมโรงกันเสียที

เห็นได้ชัดว่าเป็นการทะเลาะกันระหว่างหนุ่มสาว

องค์หญิงใหญ่จึงเปิดปากพูดขึ้นเบาๆ “เด็กก็คือเด็ก แค่โกรธกันถึงต้องทำเรื่องให้มันใหญ่โต และยังปกปิดว่าตนเองตั้งครรภ์ ทำตัวลับๆ ล่อๆ เหมือนโจร ไม่คิดหรือว่าอีกสักเดือนสองเดือนก็ปิดไม่อยู่แล้ว”

ไทเฮาเหลือบตาขึ้นพลางยิ้ม ก่อนจะลุกจากที่นั่งแล้วก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยุงเหลิ่งชิงฮวนขึ้นจากพื้น “ถ้าอย่างนั้นก็รีบลุกขึ้นสิ พื้นแข็งๆ แบบนี้จะเจ็บเข่าเอาได้นะ ร่างกายของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง มีอาการอาเจียนบ้างหรือไม่”

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกละอายใจ เธอก้มหน้าพลางตอบเบาๆ “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านอ๋องเป็นคนรอบคอบมาก หม่อมฉันมีครัวเล็กๆ ของตนเอง ทำให้ได้ทานทุกอย่างที่อยากทานเจ้าค่ะ”

หรูอี้ไม่คาดคิดมาก่อนว่าสิ่งต่างๆ จะพลิกผันครั้งใหญ่เช่นนี้ ไม่เพียงแต่เหลิ่งชิงฮวนจะไม่ถูกตัดสินลงโทษเท่านั้น แต่ยังกลายเป็นที่ชื่นชอบอีกด้วย

นางจึงพูดขึ้นอย่างไม่เต็มใจ “แต่ข้าได้ยินจิ่นอวี๋บอกว่าท่านไม่เคยแตะต้องเหลิ่งชิงฮวนแม้เพียงปลายนิ้วเลย พวกเขาแยกกันนอนแบบนี้จะเหมือนสามีภรรยากันได้อย่างไร”

จิ่นอวี๋มีส่วนกับเรื่องนี้ด้วยสินะ? เรื่องแบบนี้ถือว่านางเป็นแค่คนนอกแต่กลับเข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่ง มันดูโรคจิตไปหรือเปล่า “ข้ากำลังตั้งครรภ์และก่อนหน้านี้ภาวะครรภ์ยังไม่มั่นคง การแยกห้องนอนกับท่านอ๋องมีอะไรผิดปกติงั้นหรือ”

มู่หรงฉีหัวเราะเบาๆ โดยไม่สนใจเอาความหรูอี้ก่อนจะพูดในฐานะพี่ “ข้าเป็นห่วงความปลอดภัยของพี่สะใภ้สามของเจ้า นางมีทหารคอยคุ้มกันติดตามอยู่ตลอดไม่ว่าจะไปที่ใด ทำไมถึงยังมีคนสร้างเรื่องแบบนี้ขึ้นโดยมีจุดประสงค์แอบแฝงอีก ส่วนเจ้า...เป็นสาวเป็นนางกลับไปแอบฟังเรื่องแบบนี้ ยังดีที่คนในจวนของข้าต่างอยู่ในกฎระเบียบ ไม่อย่างนั้นคนหน้าบางอย่างพี่สะใภ้สามของเจ้าคงต้องอับอายขายขี้หน้าแย่”

สุดท้ายฮองเฮาจึงเอ่ยปากตำหนิหรูอี้อย่างเย็นชา “เจ้าน่ะไร้เดียงสาเกินไป ใครพูดอะไรก็เชื่อไปเสียหมด เจ้าไม่คิดหรือว่าผู้อื่นอาจมีอะไรแอบแฝงอยู่ในใจก็เป็นได้”

หรูอี้ตะคอกอย่างไม่เชื่อสายตา “ข้าไม่เชื่อ! ท่านปิดปากข้าได้ แต่ท่านปิดปากคนทั้งโลกไม่ได้”

“นั่นไม่ได้เรียกว่าปิดปาก” เหลิ่งชิงฮวนพูดอย่างจริงจัง “องค์หญิงหรูอี้ไม่รู้สึกเอะใจสักนิดเลยหรือว่าทำไมเรื่องนี้มันถึงบังเอิญไปเสียหมด จู่ๆ ทำไมสองคนนั้นถึงไปพูดเรื่องเสียๆ หายๆ ต่อหน้าท่านหากไม่ได้มีการนัดแนะล่วงหน้า และกองทหารราชวังถึงคลาดกับสองคนนั้น

หากเป็นเรื่องจริง ใครจะโง่ขนาดไปป่าวประกาศโดยไม่กลัวว่าท่านอ๋องจะได้ยินเข้าและถูกประหาร นอกจากนี้เข้าเคยพบกับองค์หญิงเพียงครั้งเดียว ข้าไม่คิดว่าข้าจะเคยทำอะไรให้ท่านขุ่นเคือง เหตุใดท่านต้องพุ่งเป้ามาที่ข้า โดยไม่มีทางลงให้ข้าเลย”

เมื่อเธอพูดเช่นนั้น พระพักตร์ของฮองเฮาก็ยิ่งมืดลง “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ จงบอกข้ามาอย่างละเอียด”

แน่นอนว่าหรูอี้ไม่สามารถบอกได้ว่าเหลิ่งชิงเฮ่อปฏิเสธการแต่งงานและเกลียดเหลิ่งชิงฮวนเพราะเหตุนี้ นางจึงบอกรายละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ออกมาจากจวนฟู่หม่าในวันนั้น

ไทเฮาไม่ตอบอะไร แต่สั่งให้คนไปเรียกขันทีผู้รับผิดชอบการขับรถในวันนั้นมาไต่ถามอีกครั้ง ขันทีเห็นว่าไทเฮาเข้าแทรกแซงเรื่องนี้ด้วยพระองค์เอง เขาจึงเกรงว่าอาจโดนลงทัณฑ์ “วันนั้นเพลาเกวียนหัก ครั้นซ่อมเสร็จภายหลัง ช่างบอกว่ามันเหมือนฝีมือของมนุษย์ บ่าวงงมากขอรับ เพราะพวกบ่าวไม่กล้าที่จะประมาทในการทำงาน พวกเขาตรวจดูอย่างถี่ถ้วนก่อนออกเดินทางแล้ว”

“วันนั้นมีใครเข้าใกล้เกวียนม้าหรือไม่”

“บ่าวเฝ้าอยู่ตลอดขอรับ ยกเว้นตอนที่เราอยู่ในจวนฟู่หม่า เพราะแดดแรงเกินไป ตระกูลจินเชิญเราไปดื่มชาสมุนไพรตรงทางเข้าประตู”

ไทเฮาทรงโบกพระหัตถ์และสั่งให้คนถอยออกไป จากนั้นนางก็จ้องมองหรูอี้และพูดด้วยเสียงต่ำด้วยความไม่พอใจ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังโดนหลอกใช้ให้ยืมมือฆ่า”

หรูอี้ตระหนักแล้วในตอนนี้ ทว่านางดื้อรั้นและไม่เต็มใจที่จะยอมรับความผิดพลาด

“หลานแค่ไม่อยากให้พี่สามถูกขังอยู่ในความมืด”

“เจ้าควรห่วงเรื่องของตัวเองก่อนดีกว่า!” ฮองเฮาดุอีกครั้งอย่างไม่พอใจ “ผิดพลาดครั้งหนึ่งฉลาดขึ้นครั้งหนึ่ง อารมณ์ร้อนของเจ้าจะไม่ดีขึ้นบ้างเลยหรือ ขอบพระทัยเสด็จย่าที่เห็นเรื่องในวันนี้และหยุดมันได้ทัน ไม่อย่างนั้นเจ้าจะมีจุดจบอย่างไร หากพี่สะใภ้สามถูกพาดพิงและกระตุ้นให้เกิดการวิพากษ์วิจารณ์จากผู้อื่น”

ฮองเฮาไม่ได้ปกป้องนางแต่อย่างใด เห็นได้ชัดว่าชื่อเสียงด้านคุณธรรมของนางนั้นไม่ใช่แค่เรื่องเล่าลือ