ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 183

วัดถัดมามู่หรงฉีก็พิจารณาอยู่นาน

ผู้หญิงสำหรับเขาแล้วเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องมีก็ได้ จะมีหรือไม่มีก็แค่มีเครื่องมีอผลิตทายาทเพิ่มขึ้นมาบนเตียงอีกชิ้นหนึ่งและเป็นแม้กระทั่งภาระ

ก็เหมือนกับพวกผู้หญิงที่อยู่ในโคมม้าวิ่งของเสด็จพ่อ ตอนกลางวันก็ดูเหมือนกับต้นไม้ที่ประดับประดาไปด้วยเครื่องประดับเงินทองมากมาย ยามกลางคืนก้ถอดออกจนหมดและถูกม้วนกลมเป็นตัวหนอนและถูกขันทีแบกไปยังเตียงมังกร จากนั้นก็คลานขึ้นมาจากเท้าของเสด็จพ่อ พอผ่านไปก็ถูกพาตัวออกไปและถือเอาสิ่งที่น่าอับอายเช่นนี้เป็นเกียรติยศของตน

พี่ใหญ่เซวียนอ๋องเคยบอกไว้ว่า ถ้าถูกใจคนไหนก็พากลับจวนแล้วเลี้ยงดูเหมือนนกที่เลี้ยงไว้เพื่อความสวยงามก็พอแล้ว พระชายาก็แค่มีชาติกำเนิดที่ดีกว่าคนอื่นนิดหน่อย นี่ความแตกต่างระหว่างนกกระจอกกับหงส์

ดังนั้นทั้งเสด็จพ่อ เสด็จพี่รวมถึงขุนนางที่อยู่ในราชสำนักก็ดูเหมือนว่าจะมีภรรยาหลายคนกันทั้งนั้น สำหรับเขาที่เติบโตมาด้วยความคิดเช่นนี้จึงรู้สึกดูถูกผู้หญิง และคิดว่าเป็นเรื่องน่ารำคาญ และไม่จำเป็นจนหลีกเลี่ยงพวกนางไป

เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่มีใครคนหนึ่งแทรกเข้ามาในชีวิตของเขาแม้กระทั่งเข้ามาในหัวใจ เขานึกถึงเธอตลอดเวลาและยอมให้กับความชอบและความไม่แน่นอนของเธอ

ครั้งนี้เขาตั้งใจแล้ว ดังนั้นจึงได้ใช้ใจ

จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าชีวิตนี้มีกันสองคน ครอบครัวที่มีกันสามคน ทุกที่ที่เต็มไปด้วยชิงฮวนจะงดงามและสงบขนาดไหนกัน หลังจากที่สู้รบปรบมือชนะทั้งบ้านแล้ว ความขัดย้างต่างๆรวมถึงความเป็นศัตรูกัน

เหลิ่งชิงฮวนพูดประโยคหนึ่งที่กินใจมาก แต่ถ้าหากว่าท่านจริงใจล่ะก็หม่อมฉันเองก็ยินดีที่จะใช้ความจริงใจทั้งหมดที่มีเพคะ ไม่ว่าจะยากดีมีจนหม่อมฉันก็จะอยู่กับท่านไปตลอดทั้งชีวิต

ใจจริงของเธอนั้นมู่หรงฉีตั้งใจแล้วว่าจะคว้ามันมา！

หลังจากที่ตัดสนใจไปแล้วสิ่งแรกที่เขาอยากทำคือไปหาเหลิ่งชิงหลาง

ก็เหมือนกับที่เหลิ่งขิงฮวนพูด เขานึกว่าชื่อเสียงและเงินทองที่เขาให้กับเหลิ่งชิงหลางไปนั้นจะเป็นการชดเชยให้กับเธอ แต่สำหรับเหลิ่งชิงหลางแล้วอาจจะไม่ใช่สิ่งทที่เธอต้องการ

เขาเก็บเธอไว้ข้างกายหรือว่า สำหรับเธอและเหลิ่งชิงฮวนแล้วจะเป็นการไม่ยุติธรรมกันนะ

คุยกับเหลิ่งชิงหลางดีๆ เรื่องนี้อาจจะมีวิธีที่ดีกว่าในตอนนี้

เมื่อถึงเวลาใกล้ออกจากบ้านเขาก็เห็นเหลิ่งชิงหลาง

เหลิ่งชิงหลางก็อยู่ในชุดหรูหราเหมือนกับปกติ กระโปรงผ้าสีขาวบาง ผมที่เลยบ่าลงมา เธอกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตู ดูแล้วอ่อนแอและน่าสงสาร

มู่หรงฉีขมวดคิ้วคมของเขาขึ้น “มีหาข้ามีธุระ?”

เหลิ่งชิงหลางขบริมฝีปากของเธอเบาๆ ดวงตาของเธอนั้นเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา “ชิงหลางจะมาลาท่านอ๋องเพคะ”

มู่หรงฉีมองเธออย่างแปลกใจ “ไปไหน?”

เหลิ่งชิงหลางก้มศีรษะลง แล้วสูดน้ำมูก เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก

“พรมลิขิตจากชาติก่อนทำให้เราเป็นสามีภรรยากันในชาตินี้ วาสนาของหม่อมฉันกับท่านอ๋องเหมือนกับน้ำที่รั่วไหลออกมาเพียงชั่วค่ำคืน ถ้าหากว่าเราสองคนมีใจไม่ตรงกันและกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีก หากชิงหลางอยู่ต่อไปก็จะทำให้ท่านอ๋องรังเกียจเปล่าๆ ไม่สู้กลับไปสู่ทางของตัวเองดีกว่า ท่านอ๋องก็เป็นท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์ต่อไป ชิงหลางก็จะกลับไปที่สำนักชีหนานซานเพื่อสวดมนต์ให้กับท่านอ๋องเพคะ ขอให้ท่านอ๋องมีอายุยืนยาวและสุขภาพแข็งแรง”

มู่หรงฉีเม้มริมฝีปากบางของตน เขามองดูท่าทางที่สวยงามราวกับดอกไม้ของเธอ และคิดว่าแม้ว่าเธอจะผิดแต่สุดท้ายแล้วเขาก็ได้รับผิดชอบเธอและขัดขวางความสุขในชีวิตของเธออยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง เขาจึงทนไม่ไหว

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าจะรับประกันไม่ให้ชีวิตของเจ้าไรซึ่งกังวลและลาภยศสรรเสริญ ถ้าหากเจ้าอยากแต่งงานอีกครั้งข้าก็จะไม่ห้าม ตอนนี้ข้าให้หนังสือแยกทางกับเจ้าได้ แต่ว่าถ้าหากเจ้าอยากกลับไปใช้ชีวิตที่สำนักชีอีกล่ะก็ จุดจบของชีวิเจ้า ข้าย่อมไม่อาจรับปากได้”

แยกทาง? เขามีความคิดที่จะหย่ากับเธอแล้ว? ตัวเธอสู้เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้หรือ?