ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 193

ในห้องนั้นมีน้ำแข็งอยู่ เมื่อเข้าห้องไปความร้อนที่อยู่บนตัวนั้นก็หายสิ้น

เหลิ่งชิงหลางกำลังนั่งกินเหล้าอยู่ที่โต๊ะ ข้างๆ นั้นวางกล่องที่ใส่ยาเม็ดหนิงเซียงอยู่ เหล้าที่ร้อนระอุนั้นไหลลงคอ ฤทธิ์ยาของยาเม็ดหนิงเซียงค่อยๆ ออกฤทธิ์

นางนั้นเกิดภาพลวงตาขึ้นมา นางเห็นว่ามู่หรงฉี กำลังเดินมาหาเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ดวงตาและทรงคิ้วที่เข้มงวดนั้นก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

ใจของนางนั้นเบิกบานขึ้นมา เมื่อนางอ้าปาก กลิ่นหอมของเหล้าและกลิ่นหอมที่พิเศษของยาเม็ดหนิงเซียงก็รวมเข้าอยู่ด้วยกัน "หม่อมฉันกินยาเม็ดหนิงเซียง ไปเยอะขนาดนี้แล้ว ท่านว่าหม่อมฉันงามขึ้นไหมเพคะ"

"มู่หรงฉี" กำลังมองเธออย่างลึกซึ้ง "รอยยิ้มหยาดเยิ้ม ดวงตาสวยงาม ยิ้มทีโลกละลาย หากทุกคนก็จะยอมตกเป็นของเจ้า"

เหลิ่งชิงหลางยิ้มสดใส นางยืนขึ้นจากนั้นก็ยื่นมือไปหาเขา "ถ้าเป็นแบบนั้นทำไมท่านถึงยังไม่เข้ามาอีกเพคะ"

"มู่หรงฉี" เดินเข้าไปหานางแต่โดยดี จากนั้นก็จับมือของนาง เมื่อได้คืบแล้วก็จะเอาศอก เค้าจับมือของนางแล้วก็โอบเอวของนางเอาไว้แล้วรั้งให้มาแนบชิดกับตัวของเขา

เหลิ่งชิงหลางยิ้มเขิน จากนั้นก็เอี้ยวตัวไปมาราวกับงู "ต่อไปท่านจะดีกับข้าไหม"

เสียงของ "มู่หรงฉี" ทั้งมีเสน่ห์และลึกซึ้ง "แน่นอนอยู่แล้ว"

"ผู้หญิงคนอื่นห้าม..."

พูดยังไม่ทันจบ ปากของนางก็ถูกปิด จากนั้นก็ถูกอุ้มขึ้น

เหลิ่งชิงหลางราวกับก้อนน้ำแข็งในอ่าง น้ำแข็ง รู้สึกละลายไปอย่างรวดเร็ว แม้แต่กระดูกเองก็อ่อนแรงไปหมด

มุ้งของเตียงปิดลง เสื้อผ้านั้นกระจัดกระจายไปทั่วพื้น

ราวกับดอกไม้โปรยฝน ผึ้งพรือปีกบิน บรรยกาศรักฟุ้งกระจาย

เหลิ่งชิงหลางพิงอยู่ที่หัวเตียงยังอ่อนแรง เพื่อสร่างเมา ภาพลวงตาทั้งหมดก็หายไป

ฟางผินจือลองดูจุดสีแดงบนเตียงยังรู้สึกเสียใจ และรู้สึกกลัวเล็กน้อย

"เจ้าไม่เคยบอกข้ามาก่อน ว่าเจ้านั้นยังเป็นหญิงบริสุทธิ์"

เหลิ่งชิงหลางหายใจหอบเล็กน้อย "ทำไมเจ้ากลัวรึ"

"นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะ หากท่านอ๋องรู้ เจ้ากับข้าจะต้องจบแน่"

"ข้าที่เป็นผู้หญิงยังไม่กังวลเลย เจ้าจะกลัวอะไร" เหลิ่งชิงหลางยิ้มเย้ย "เจ้าวางใจได้ ข้าก็คงจะไม่ให้เจ้ารับผิดชอบ ตำแหน่งพระชายาของพี่จวนท่านอ๋องนี้ถ้ายังสนใจอยู่"

"แต่ว่าในสักวันหนึ่ง ท่านอ๋องร่วมห้องกับเจ้า หากถูกรู้เข้า ก็คงจะ..."

เหลิ่งชิงหลางมองไปที่สัญลักษณ์แห่งความบริสุทธิ์ที่ค่อยๆ เลือนหายไปจากเนินอก จากนั้นก็ใส่เสื้อผ้าอย่างพึงพอใจ แล้วก็ใช้มือสางผมที่ยุ่งเหยิง

"ได้ดีแล้วแล้วยังจะมาทำเป็นมีน้ำใจอีก"

ตอนนี้ฟางผินจือไม่คิดว่าตนเองนั้นได้ดี เขาใส่เสื้อผ้าด้วยมือที่สั่นเทา คิดแต่จะหนีไป "ข้าไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบพระชายารองอยู่แล้ว เพียงแต่ข้านั้นควบคุมตัวเองไม่ได้ไปชั่วขณะ ต่อไปผินจือจะไม่กล้าอีกแล้วขอรับ"

"หยุดนะ!" เหลิ่งชิงหลางค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่ง "ที่แท้ผู้ชายก็เหมือนกันหมด ใส่เสื้อผ้าแล้วก็จะไม่รับผิดชอบ เริ่มแรกที่ข้าไม่ยอม เจ้านั้นหยอกล้อข้าอย่างไรลืมไปแล้วหรือ ตอนนี้ได้ลิ้มรสไปจนหมดสิ้น กลับมาโทษว่าข้านั้นงามเกินแล้วมายั่วยวนเจ้า ใช่หรือไม่"

ฟางผินจืองั้นคุกเข่าให้เหลิ่งชิงหลางทันที "พระชายารองได้โปรดให้อภัย หากผินจือรู้ว่าเป็นเช่นนี้ ขอให้ข้าจะมีใจอาจหาญขนาดไหนก็คงจะไม่กล้าทำแบบนี้หรอกขอรับ ผินจือรู้ผิดแล้ว ขอพระชายารองโปรดให้อภัย"

เหลิ่งชิงหลางลุกขึ้นมาจากเตียง ทำสีหน้าอึมครึม "ดูท่าทางใจเสาะของเจ้าสิ ท่าทางห้าวหาญบนเตียงเมื่อกี้หายไปไหนแล้ว ช่วยโอกาสตอนที่ข้าเมาแล้วจะไม่รับผิดชอบ ฝันไปเถอะ!"

ฟางผินจือนั้นตกใจกลัวจนเหงื่อไหลโชก รู้สึกว่าในห้องนี้ทั้งอึดอัดและร้อน แทบจะหายใจไม่ออก

ตนเองนั้นมักจะอยู่ในหมู่ผู้หญิง แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่จะเอาตัวไปเกี่ยวข้องด้วย มักจะใช้รูปลักษณ์ภายนอกเป็นตัวกลางในการไปหลอกล่อให้หญิงคนรวยนั้นยอมเสียทรัพย์ให้ คิดไม่ถึงเลยว่าพอได้เหยื่อตัวใหญ่แล้วกลับเป็นเหยื่อที่กินคน