ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 203

โฉวซือเส่ามองไปที่ชายชราผมขาวที่ยืนอยู่ตรงกลาง ชายชราสวมเสื้อผ้าสีน้ำเงิน ใบหน้าแดงก่ำเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง เมื่อเอ่ยปากพูดก็เต็มไปด้วยความมั่นใจ

“ทรัพย์สมบัติของตระกูลโฉวสะสมมามากมายเช่นนี้ ล้วนมาจากความพยายามของเหล่าพี่น้องตระกูลโฉว มิใช่ของบิดาเจ้าเพียงคนเดียว ดังนั้นลุงรองจึงไม่อาจทนมองทรัพย์สมบัติของตระกูลโฉวพังทลายลงได้”

“ตลอดหลายปีนับตั้งแต่เจ้ากลับมาที่ตระกูลโฉว พวกเราทุกคนได้เห็นถึงความสามารถของเจ้า พวกเรารู้ว่าเจ้ามีความสามารถ แต่ว่าเจ้าเป็นตัวประหลาดที่ไม่ใช่บุรุษไม่ใช่สตรีอย่างที่ผู้เฒ่าหลู่พูด ตระกูลโฉวจึงไม่อาจตกอยู่ในน้ำมือของเจ้าได้”

“วันนี้ ลุงรองมาเพื่อความยุติธรรม”

โฉวซือเส่าเปลี่ยนท่าทางให้สบายกว่าเดิม “ช่างเป็นข้อแก้ตัวที่ดูดีเหลือเกิน ฉวยโอกาสที่ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสสมรู้ร่วมคิดกับคนในฆ่าองครักษ์เงาของข้า บุกเข้ามาโจมตีถึงในตำหนัก นี่เรียกว่ายุติธรรมหรือ?”

ผู้เฒ่าหลู่ยิ้มเยาะ “ใครบ้างจะไม่รู้ว่าเจ้าน่ะเก่งกาจแค่ไหน หากเจ้าบาดเจ็บเช่นนั้นก็ยอมเสียดีกว่า”

รองหัวหน้ากระแอมเบาๆ “หากสิ่งที่ผู้เฒ่าหลู่พูดคือการปั้นน้ำเป็นตัวพวกเราย่อมเรียกร้องความยุติธรรมให้เจ้า แต่หากทั้งหมดนั้นเป็นความจริงผู้เฒ่าหลู่เองก็กำลังเรียกร้องความยุติธรรมให้กับหอซ่อนดาบ จะมีความผิดอะไรหรือ?”

โฉวซือเส่ากะพริบตา “จะพิสูจน์ได้อย่างไรล่ะ? ให้ข้าปลดเปลื้องเสื้อผ้าต่อหน้าคนมากมายหรือ? เช่นนั้นต่อไปใครจะไว้หน้าข้า?”

“เจ้าคงไม่กล้าหรอกกระมัง?” ผู้เฒ่าหลู่เย้ยหยัน “แม้ว่าผู้สืบทอดคนเก่าจะฆ่าปิดปากทุกคนที่รู้เรื่องในตอนนั้น แต่กระดาษไม่อาจปกปิดไฟได้ เจ้ามันตัวสองเพศ! หากเจ้าไม่กล้าพิสูจน์ก็ส่งตราประทับออกมา พวกเราจะไม่ทำอะไรเจ้า”

“อยากได้ตราประทับหรือ ได้สิ” โฉวซือเส่าชักดาบออกมาจากฝัก “งั้นก็ถามดาบในข้าก่อนแล้วกันว่ามันยอมหรือไม่”

“เหอะๆ ทาสใบ้บอกว่าเจ้าบาดเจ็บหนัก เอาแต่นอนอยู่บนเตียงต้องให้องครักษ์เงาคอยดูแล ตอนนี้เจ้าไร้เรี่ยวแรงแล้วยังจะกล้าขัดขืนอีกหรือ?” ผู้เฒ่าหลู่ยกยิ้มอย่างมีชัย “แล้วสตรีนางนั้นอยู่ที่ไหน? ตราประทับอยู่ในมือนางจริงหรือ?”

“ทาสใบ้เป็นคนของท่าน?”

ดวงตาของผู้เฒ่าหลู่หรี่ลง “คิดไม่ถึงล่ะสิ หากไม่ได้ทาสใบ้มาร่วมมือพวกเราจะตามหาที่ซ่อนของเจ้าพบได้อย่างไรกัน ทั้งยังสามารถบุกเข้ามาได้อย่างง่ายดาย”

โฉวซือเส่าครุ่นคิดแต่สีหน้ากลับไม่เปลี่ยนแปลง “เพื่อจะได้ครอบครองเนื้อติดมันของตระกูลโฉว พวกท่านจึงสมรู้ร่วมคิดกันทำทุกวิถีทาง ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล ถ้าเก่งนักก็เข้ามาข้าก็ไม่ใช่คนที่พวกท่านจะมารังแกได้ง่ายๆ”

ผู้เฒ่าหลู่ยิ้มอย่างเคร่งขรึม “ในเมื่อพูดดีๆ แล้วเจ้าไม่ยอมทำตาม เช่นนั้นก็ขออภัยด้วย ข้าไม่เชื่อหรอกว่าต่อให้เจ้าเก่งแค่ไหนก็ไม่อาจสู้กับระเบิดฟ้าคำรณของข้าได้!”

ใบหน้าของโฉวซือเส่าเรียบนิ่ง เขาแอบจับฝักดาบ รู้ดีว่าวันนี้เขาหมดทางหนีแล้ว

สถานการณ์ตึงเครียดขึ้นมาทันที

จู่ๆ คนด้านนอกก็ส่งเสียงดัง “ใครกัน?”

น้ำเสียงไพเราะแต่ก็แฝงความกดดันดังขึ้น “แล้วพวกเจ้าเป็นใครล่ะ?”

โฉวซือเส่าตัวสั่นรีบเงยหน้าขึ้นมา เป็นเหลิ่งชิงฮวน นางปลอดภัยดีแต่ว่านางกลับมาทำไมกัน? ผู้เฒ่าหลู่เห็นสีหน้าของโฉวซือเส่าก็ยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนจะออกคำสั่งกับคนด้านนอก “ในเมื่อนางเต็มใจเข้ามาติดกับเช่นนั้นก็ให้นางเข้ามา”

ทันทีที่พูดจบเหลิ่งชิงฮวนก็เข้ามาจากด้านนอก ในมือถือโคมไฟ ขมวดคิ้วมองคนในห้องอย่างไม่พอใจ “พวกเจ้าเป็นใคร? บุกเข้ามาทำอะไรกัน?”

ผู้เฒ่าหลู่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะส่งเสียงเยาะเย้ย “เจ้าคือหมอหญิงที่รักษาโฉวซือเส่างั้นหรือ?”

เหลิ่งชิงฮวนยกโคมไฟในมือขึ้นแกว่งไปมาด้านหน้าของผู้เฒ่าหลู่ ก่อนจะตะคอกเบาๆ ด้วยความเย่อหยิ่ง “หมอหญิง? ใครบอกเจ้า?”

“หรือไม่ใช่?”