ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 206

มู่หรงฉีกอดรัดเอวเธอแน่นขึ้นราวกับจะฝังเข้ามาในร่าง ราวกับต้องการซึมซับความรู้สึกปลอบโยนอย่างบ้าคลั่ง

แขนของเหลิ่งชิงฮวนเองก็รัดแน่นขึ้น ทั้งร่างของเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา อยู่บนร่างเขาราวกับปลาเกยตื้นพยายามอ้าปากเพื่อกอบโกยอากาศ แต่ก็ยังคงรู้สึกหายใจไม่ออก ในหัวก็ขาวโพลน

จนกระทั่งปลาทั้งสองหายใจไม่ออก จึงได้ยอมปล่อยอีกฝ่ายไป

ในห้องใต้ดินที่เงียบสงัด หัวใจเต้นรัวเหมือนกลอง เสียงหอบหายใจหนัก ดวงตาของเหลิ่งชิงฮวนพร่ามัว ใบหน้าแดงราวกับแสงอาทิตย์อัสดงที่ทำให้ผู้คนมึนเมา

“มู่หรงฉี ท่านตกหลุมรักหม่อมฉันแล้วใช่ไหมเพคะ”

แขนของมู่หรงฉีรัดแน่นกว่าเดิม มือหนาประคองศีรษะของเธอและจ้องมอง “เหลิ่งชิงฮวน เจ้ารู้จักผิดชอบชั่วดีหรือไม่? หากข้าไม่รักเจ้า แล้วทำไมหาต้องสรรหาข้ออ้างมากมายเพื่อให้เจ้าอยู่ข้างกายข้า? ทำไมทุกครั้งข้าต้องคอยจัดการเจ้า? ทำไมข้าถึงยอมรับว่าเจ้าคือสตรีของข้า?”

“เจ้าเคยพูดว่าวันหน้าหากมีคนบอกรักเจ้า นั่นแสดงว่าเขายอมรับเด็กในท้องเจ้า ข้ายอมรับแล้ว ข้าจะให้ใต้หล้ารับรู้ว่าเขาคือเลือดเนื้อเชื้อไขของมู่หรงฉี แล้วเจ้ายังจะมาแกล้งทำต่อหน้าข้าอีกหรือ? เจ้าโง่หรือ?”

“หากข้าไม่ชอบเจ้า ข้าจะเอาแต่หาเรื่องเจ้าไปทำไม? บุรุษผู้นี้คือใคร มีความสัมพันธ์กับข้าหรือไม่ ข้าต้องสู้กับเขาหรือ?”

เหลิ่งชิงฮวนเม้มริมฝีปากที่บวมนิดหน่อย “แค่คำพูดจะไปเชื่อถือได้อย่างไร? จะอยู่ได้นานหรือเพคะ?”

มู่หรงฉีมองเธอ ดวงใจไหววูบ ก่อนจะก้มลงไปจูบเธออีกครั้ง

เพดานหินบนศีรษะถูกเปิดออก รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดยื่นหน้าเข้ามาเอ่ยถามด้วยความร้อนรน “ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง เป็นอะไรไหมขอรับ”

“ปัง”

เพดานหินกลับไปปิดสนิทเหมือนเดิม

รอจนเหลิ่งชิงฮวนปิดหน้าปิดหน้าขึ้นมาได้ รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดก็ส่งยิ้มให้เธออย่างล้อเลียน

มู่หรงฉีส่งฝีเท้าออกไป “รายงานสถานการณ์!”

แม้บนเสื้อผ้าของรองผู้บัญชาการทหารสูงสุดจะมีรอยเท้าวงใหญ่แต่นั่นก็ไม่ได้ขัดความอารมณ์ดีของเขา

“ทูลท่านอ๋อง จับเป็นโจรได้ทั้งหมดยี่สิบคน สอบปากคำแล้วพบว่าพวกมันทั้งหมดเป็นหัวขโมยจากหอซ่อนดาบที่เราตามล่าเมื่อนานมาแล้ว แต่หัวหน้าของพวกมันหนีไปได้หลังจากได้ยินข่าว ส่วนพวกที่ไม่เป็นโล้เป็นพายพวกนี้ก็สอบสวนไม่ได้ความมากนัก”

“อีกทั้งทางออกสองทางและทางลับล้วนมุ่งตรงไปยังภูเขาด้านหลัง เมื่อไล่ตามพวกมันออกไป คนเหล่านั้นก็หนีไปอย่างไร้ร่องรอย จะต้องมีใครสักคนมารับพวกมันแน่ๆ ขอรับ”

มู่หรงฉีรู้สึกรำคาญเล็กน้อย เขารีบร้อนมาช่วยเหลิ่งชิงฮวนจึงไม่ได้เตรียมการอย่างรอบคอบ เขาไม่คุ้นเคยกับพื้นที่บริเวณนี้จึงไม่แปลกใจที่พวกโจรจะหนีไปได้

ส่วนเรื่องเบาะแส เขาเชื่อว่าเหลิ่งชิงฮวนจะรู้เรื่องมากกว่านี้

จึงได้แต่โบกมือยอมแพ้

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดค่อยๆ ยกของล้ำค่าขึ้นมาอย่างระมัดระวัง “แต่ว่า กระหม่อมได้ของล้ำค่าอย่างอื่นมาแทน”

เหลิ่งชิงฮวนเข้าไปมองใกล้ๆ มันไม่ใช่อะไร แต่เป็นระเบิดฟ้าคำรณที่เธอโยนออกไปช่วงวิกฤต

มู่หรงฉีเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจยื่นมือไปหยิบขึ้นมา “นี่คือระเบิดฟ้าคำรณที่ทำให้เจ้าบาดเจ็บครั้งก่อนหรือ?”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดพยักหน้าอย่างตื่นเต้น ก่อนจะหันกลับนำมันไปซ่อนไว้ “นี่ยังไม่ได้ตรวจสอบ ท่านอ๋องได้แค่ดูเท่านั้นห้ามครอบครองนะขอรับ”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะเบาๆ “ของพรรคนี้มีอะไรให้เสียดายถึงได้ทะนุถนอมเช่นนี้”

“สตรีอย่างท่านไม่เข้าใจหรอกขอรับ” รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด “ของพรรคนี้อานุภาพร้ายแรง ครั้งหน้าหากเจอศัตรูแค่โยนมันเข้าไปอีกฝ่ายจะไม่ยอมแพ้หรือ? กระหม่อมจับตาดูหอซ่อนดาบไว้แล้ว จะต้องปราบเขาให้ได้ แล้วกระหม่อมจะถามเขาว่าเจ้าสิ่งนี้มันสร้างขึ้นมาได้อย่างไร?”

เหลิ่งชิงฮวนอยากจะพูดว่าของสิ่งนี้ทำยากงั้นหรือ? แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป