ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 207

เดิมทีมู่หรงฉีก็รู้สึกไม่ค่อยดี แต่อารมณ์ดี ใบหน้ายิ้มแย้ม ดังนั้นเมื่อเขาดื่มเหล้าไปไม่กี่จอกก็เริ่มรู้สึกมึนเมา

ทุกคนต่างรู้ดีว่าเมื่อสามีและภรรยากลับมาอยู่ด้วยกันก็มีเรื่องส่วนตัวมากมายที่จะต้องพูด ดังนั้นพวกเขาจึงกล่าวลาและแยกย้ายกันกลับจวน

เมื่อส่งพวกเขากลับไปเหลิ่งชิงฮวนก็บิดขี้เกียจ “เหนื่อยชะมัด”

มู่หรงฉี “อืม ง่วงจัง”

เหลิ่งชิงฮวน “ท่านพักผ่อนก่อนเถอะเพคะ”

มู่หรงฉี “เจ้าเองก็ด้วย”

มู่หรงฉีหันหลังเดินกลับไปที่ตำหนักฉาวเทียน มู่หรงฉีก็เดินตามมา

บรรยากาศตึงเครียดอยู่ครู่หนึ่ง เหลิ่งชิงฮวนกำแขนเสื้อแน่น ส่วนมู่หรงฉีก็ถูนิ้วมือ

เหลิ่งชิงฮวนไม่พูดอะไรและตรงเข้าไปในห้องหลัก มู่หรงฉีปิดประตูและลงกลอน

คนผู้นี้กำลังปีนขึ้นเตียง เขาอยากจะเข้าใกล้อีกนิด? มันจะไม่เร็วเกินไปหรือ?

เหลิ่งชิงฮวนตื่นเต้นจนกลืนน้ำลาย ก่อนจะรวบรวมความกล้ากลับไป มู่หรงฉีรวบตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดละประกบปากลงมาทันที

เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้ขัดขืน แขนเล็กๆ ที่ดูไร้เรี่ยวแรงค่อยๆ เลื่อนจากหน้าอกขึ้นไปคล้องอยู่ที่ลำคอของเขา

มู่หรงฉีลิ้มรสและจู่โจมอย่างดุเดือด จุดชนวนไฟร้อนในร่าง

ราวกับกระดูกทั้งหมดในร่างกายของเหลิ่งชิงฮวนถูกดึงออกไปละลายกลายเป็นน้ำ เธอแทบจะยืนไม่ไหว ร่างทั้งร่างจมอยู่ในอกของมู่หรงฉี

เลือดในร่างกายของมู่หรงฉีเดือดพล่าน ราวกับมีสัตว์ดุร้ายกว่าสิบตัววิ่งวุ่นอยู่ในอก ความดุร้ายและความหุนหันกลบสติสัมปชัญญะของเขาไปทั้งหมด

เช่นเดียวกับหินหนืดที่สะสมมาเป็นเวลาหลายแสนปี ในที่สุดความร้อนที่พลุ่งพล่านก็ได้เจอทางออกที่อ่อนแอ จนมันระเบิดออกมาอย่างบ้าคลั่งและพร้อมจะทำลายล้างทุกสิ่ง

เหลิ่งชิงฮวนถูกอุ้มขึ้นในแนวราบและวางลงบนเตียงอย่างเบามือ ดวงตาของเธอพร่ามัวราวกับปลาเกยตื้น หัวใจของเธอเต้นระรัว หายใจหอบหนัก

เธอเปิดปาก ความนุ่มนวลและคล้ายสีผึ้ง ตัวเธอสั่นเล็กน้อย “ยังกลางวันอยู่เลยเพคะ”

เส้นเลือดบนหน้าผากของมู่หรงฉีกระตุก อดกลั้นเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมา น้ำเสียงที่เปล่งแหบแห้ง “เจ้าหลับตา ฟ้าก็มืดแล้ว”

“แต่ท่านได้รับบาดเจ็บนะเพคะ”

“ข้ารอมานานจนรอไม่ไหวแม้แต่วินาทีเดียว”

ใบหน้าของเหลิ่งชิงฮวนเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างเขินอายก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดตา

มู่หรงฉีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ เขาโน้มตัวลงไปงับริมฝีปากสีแดงสดของเธออย่างอ่อนโยน “ชิงฮวน หลายวันที่เจ้าหายไปข้าแทบเป็นบ้า หลังจากนี้ห้ามจากข้าไปไหนอีก”

เหลิ่งชิงฮวนตกอยู่ในภวังค์ แม้แต่ลมหายใจก็ยังเป็นไอร้อน “ขอเพียงแค่ท่านไม่แกล้งหม่อมฉัน หม่อมฉันก็จะไม่ไปไหนเพคะ”

มู่หรงฉีกัดปลายคางเธอราวกับกำลังทำโทษ “เช่นนั้นข้าก็จะทำโซ่ทองคล้องเราไว้ด้วยกัน”

“เอาแต่ใจเพคะ”

“ใช่ ข้าเอาแต่ใจ”

มันเหมือนกับการปอกหัวหอมที่ค่อยๆ เผยให้เห็นเนื้อสีขาวด้านใน เหลิ่งชิงฮวนขยำผ้าที่อยู่ใต้ร่างอย่างกระวนกระวาย หัวใจเต้นรัวเหมือนตีกลอง

ดวงตาของมู่หรงฉีราวกับพายุที่พัดผ่านมาพร้อมกับความปรารถนาที่จะกลืนกินทุกอย่างโดยเฉพาะเหลิ่งชิงฮวน

ลูกศรอยู่บนคันธนูแล้ว

“ตู้ม” เสียงระเบิดดังลั่น

แม้แต่กระจกของตำหนักฉาวเทียนก็สั่น เสียงอื้ออึงดังก้องหู