ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 212

คุณชายจินกระแอมไอเบาๆอย่างอึดอัดใจ “น่าจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน อาจเป็นเพราะเพื่อนบางคนหวังดีอยากจะให้สนุกสนานในห้องหอ ดังนั้นเลยแกล้งเล่นเอาอะไรมาใส่ในเหล้านี้”

นี่ไม่ใช่เรื่องที่อับอายจนพูดขึ้นมาไม่ได้ ทั้งฝ่ายชายและฝ่ายหญิงต่างก็เพิ่งแต่งงานครั้งแรก สำหรับเรื่องอย่างนี้อาจมีบางที่ยังมึนงงและทำได้ไม่ค่อยราบรื่น เหล้ามงคลที่แลกกันดื่มในห้องหอจะผสมอะไรเล็กๆน้อย เพื่อกระตุ้นอารมณ์ของคนทั้งสองคน ไม่ใช่เรื่องที่เป็นความลับอะไร แต่ว่าหากพูดออกมาค่อนข้างน่าอายอยู่เล็กน้อย

หรูอี้พึมพำอีกครั้งอย่างไม่เต็มใจ “มีแล้วจะอย่างไร ข้าเองก็กินไปไม่น้อยกว่านาง ทำไมถึงยังไม่เป็นอะไร? ไม่ใช่เป็นเพราะราคะชั้นต่ำที่ฝังอยู่ในกระแสเลือดของนางหรอกหรือ?”

หากเป็นเรื่องเข้าใจผิด ชื่อเสียงของเหลิ่งชิงเหยาคงไม่เสียหายมากมายนัก แต่หรูอี้ยังคงพูดไล่บี้ต่ออย่างดุเดือด ราวกับว่าไม่มีความคิดที่จะปล่อยนางไป

เหลิ่งชิงฮวนเกิดโกรธจัดขึ้นมาชั่วขณะ จึงเอ่ยถามออกมาอย่างโจ่งแจ้ง “หากหม่อมฉันไปยั่วยุท่านโดยไม่ได้ตั้งใจ หรือมีความแค้นอะไรกับท่านอยู่ล่ะก็ ขอให้ท่านพุ่งมาที่หม่อมฉันได้เลย น้องสาวของหม่อมฉันเป็นผู้บริสุทธิ์ ทำไมท่านต้องทำร้ายนางด้วยละเพคะ?”

“เจ้าพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร? ใครทำร้ายนาง?”

“ท่านบอกว่าดื่มเหล้าไปไม่น้อยกว่านางใช่หรือไม่ ถ้าเช่นนั้นข้ามีวิธีตรวจสอบปริมาณเหล้าที่ดื่มไปในร่างกายท่านได้ ท่านดื่มเหล้าไปเท่าไร แค่ทดสอบก็รู้เรื่องแล้ว ท่านกล้าทดสอบหรือไม่เพคะ?”

“ชิ เจ้าก็แค่พยายามหาข้อแก้ต่างให้น้องสาวของเจ้าเท่านั้นไม่ใช่หรือ? ใครจะไปเชื่อวิธีการของเจ้ากันเล่า?”

“ท่านไม่กล้าหรอกเพคะ เพราะว่าเหล้าเหล่านั้นท่านไม่ได้ดื่มเลยต่างหาก!” เหลิ่งชิงฮวนพูดอย่างมั่นใจ “วันนี้เห็นชัดๆว่าท่านตั้งใจจะกรอกเหล้านาง ทำให้นางต้องอับอาย”

เหล้าสองสามแก้วพวกนั้น หรูอี้อาศัยผ้าคลุมช่วยบังใบหน้าเอาไว้ และพยายามเทลงบนผ้าเช็ดหน้า ไม่ได้ดื่มเข้าไปมากนัก หากองค์หญิงไม่บีบคั้นเข้ามาทีละนิดเช่นนี้และยังเอาแต่ซ้ำเติมล่ะก็ เหลิ่งชิงฮวนก็คงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้

“เหอะๆ ช่างน่าขำยิ่งนัก ต้องการมอมเหล้านางเพื่อให้นางมายั่วยวนเสด็จพี่รองของข้าหรอกหรือ?”

“ถ้าเช่นนั้นโปรดตอบคำถามข้อที่สองของหม่อมฉันด้วยเพคะ น้องสาวของหม่อมฉันกำลังเมาเหล้า เหตุใดท่านไม่เชิญจินฮูหยินมาดูแล แต่กลับจงใจเรียกท่านราชบุตรเขยกลับมา ยิ่งไปกว่านั้นเหตุใดน้องสาวของหม่อมฉันจึงไม่มีสาวรับใช้ข้างกายสักคน แต่กลับให้ผู้ชายคนอื่นบุ่มบ่ามบุกเข้ามาในห้องของผู้หญิงที่กำลังเมาเหล้าเช่นนี้ ทุกคนคิดว่าเหมาะสมแล้วหรือ?”

ทุกคนมองหน้ากันด้วยความสงสัย และรู้สึกว่าหรูอี้กระทำเช่นนี้ช่างไม่เหมาะสม

“เจ้าหยุดพูดพล่ามสุ่มสี่สุ่มห้าได้แล้ว พวกเรากำลังพูดถึงเรื่องที่น้องสาวของเจ้ามายั่วยวนท่านพี่รองของข้าอยู่นะ”

“ก็แค่เรื่องราวไม่ได้ดำเนินไปตามแผนไปที่ท่านวางไว้เท่านั้น เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ทันคาดคิด ดังนั้นท่านถึงได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเช่นนี้อย่างไรเล่า”

“แผนการอะไร พูดจาไร้สาระ”

“แผนการของเจ้าก็คือปล่อยให้ราชบุตรเขยมาเจอกับน้องสาวของหม่อมฉันที่กำลังเสื้อผ้าหลุดลุ่ยดูไม่เรียบร้อย และก็จะกลายเป็นจวนมหาเสนาบดีของหม่อมฉันที่ต้องการคำอธิบายจากตระกูลจินแทน จากนั้นท่านก็สามารถใช้โอกาสนี้ในการถอนตัวจากการแต่งงานในครั้งนี้ เรื่องนี้ท่านเป็นคนจัดฉากทั้งหมดเอง แต่ท่านยังมาปัดความรับผิดชอบทั้งหมดให้น้องสาวของหม่อมฉันรับแทน ไม่เพียงแต่จะทำลายชีวิตนางและศักดิ์ศรีของนางแล้ว แต่ยังทำร้ายชื่อเสียงของนางอีกด้วย”

เดิมทีเหลิ่งชิงฮวนไม่อยากเปิดเผยความคิดของหรูอี้ออกมาอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ แต่นางรังแกคนมากเกินไปจริงๆ ถึงขนาดทำลายชื่อเสียงของลูกสาวตระกูลเหลิ่งอย่างเสียๆหายๆ หากให้อภัยง่ายๆเหมือนครั้งที่แล้ว ไม่รู้ว่าครั้งต่อไปจะทำร้ายตัวเองอย่างไรอีก

“นี่เป็นการคาดเดาของเจ้าเท่านั้น”

เหลิ่งชิงฮวนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “ท่านจะยอมรับหรือไม่มันไม่สำคัญ เพราะต่อให้เรื่องนี้ไม่ใช่ท่านเป็นคนวางแผน ชื่อเสียงของน้องสาวหม่อมฉันก็ถูกท่านทำให้เสียหายแล้ว ท่านเองก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบที่ไม่อาจปฏิเสธได้ เรื่องนี้จะจัดการอย่างไร ข้าจะทูลรายงานให้ไทเฮากับฮองเฮาให้ทรงทราบ จะต้องมีคำอธิบายให้กับลูกสาวตระกูลเหลิ่งของหม่อมฉันให้จงได้”

“อยากได้คำอธิบายอะไร? เจ้าอยากจะฟ้องข้าใช่หรือไม่? แค่อาศัยเรื่องที่นางอยากจะเกี่ยวดองกับเสด็จพี่รองของข้านะหรือ? ท่านพี่รองกับพี่สะใภ้ต่างก็ให้ความเคารพซึ่งกันและกัน ทั้งสองคนรักกันกลมเกลียว ไม่มีทางเหลือที่ว่างให้นางจิ้งจอกตัวนี้อย่างแน่นอน”

“ไม่ต้องพูดต่อแล้ว” พระชายาเฮ่าส่งเสียงขึ้นมากะทันหัน “พรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังไป เพื่อขอประทานพิธีพระราชสมรสจากไทเฮา”

“นี่ไม่เท่ากับเป็นการให้นางได้เปรียบหรอกหรือ?” หรูอี้โต้กลับอย่างฉุนเฉียว “ลูกสาวตระกูลเหลิ่งไม่มีดีสักคน ทุกคนล้วนแต่เจ้าเล่ห์มารยาร้อยเล่มเกวียน หน้าด้านไร้ยางอาย”

พระชายาเฮ่าชำเลืองมองหรูอี้ด้วยความโกรธเคือง “แล้วจะทำอย่างไรได้เล่า? ชื่อเสียงของคุณหนูเหลิ่งถูกทำลายแล้ว ยังมีวิธีที่ดีกว่านี้อีกหรือ?”