ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 213

เหลิ่งชิงฮวนเดินออกจากเรือนหลังไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง มู่หรงฉีและคนอื่นๆยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่เรือนด้านหลัง ยังคงกินเหล้ากันอยู่

เหลิ่งชิงฮวนสั่งให้คนไปแจ้งให้เขาทราบ จากนั้นก็พาเหลิ่งชิงเหยาขึ้นรถม้า ไปส่งนางกลับจวนมหาเสนาบดีก่อน

เหลิ่งชิงเหยามองสีหน้านางอย่างระมัดระวัง ไม่กล้าส่งเสียงร้องออกมาสักคำ

ในที่สุดก็มาถึงจวนมหาเสนาบดี เซวียอี๋เหนียงเข้ามาต้อนรับทันทีที่เมื่อรู้ว่ามาถึง ทำการคารวะเพื่อทักทายเหลิ่งชิงฮวน

เหลิ่งชิงฮวนมีสีหน้าอึมครึม และเดินตรงไปยังห้องโถงด้านหน้า

เซวียอี๋เหนียงเห็นสีหน้าของนางดูผิดปกติ เกิดความสงสัยเล็กน้อย จึงชำเลืองมองเหลิ่งชิงเหยา พบว่าเปลือกตาของเหลิ่งชิงเหยาบวมไปหมด น่าจะเพิ่งร้องไห้มา ส่วนที่คอก็มีรอยขีดข่วนที่สะดุดตา

“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า? ใครรังแกเจ้าหรือ?” นางถามเหลิ่งชิงเหยาอย่างปวดใจ “ใครกันที่กล้าทำแบบนี้ ไม่เห็นจวนมหาเสนาบดีของพวกเราอยู่ในสายตา กล้าทำได้ถึงเพียงนี้!”

เหลิ่งชิงเหยาเหลือบมองแผ่นหลังของเหลิ่งชิงฮวน ไม่ได้ส่งเสียงอะไรใดๆ ทำเพียงส่ายหน้า

จะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน ไม่ใช่ว่าไปยั่วยุเหลิ่งชิงฮวนผู้สูงส่งเข้าหรอกนะ? จิตใจของเซวียอี๋เหนียงเต็มไปด้วยความกระสับกระส่าย จึงรีบเดินตามเหลิ่งชิงฮวนไป

“ท่านพ่อเล่า?” เหลิ่งชิงฮวนเอ่ยถาม

“ท่านกลับมาสักพักแล้ว ดื่มเหล้าสองสามจอกก็กลับเข้าไปพักผ่อนแล้ว หากมีเรื่องสำคัญเร่งด่วน ข้าจะสั่งให้คนไปตามท่านมาให้” เซวียอี๋เหนียงลองเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

“ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของตัวเองกำลังจะแต่งงานออกไปเองแล้ว นับว่าเป็นเรื่องเร่งด่วนหรือไม่?”

เซวียอี๋เหนียงหัวใจสั่นไหว เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนคนนั้นที่เหลิ่งชิงฮวนกำลังหมายถึงเป็นใคร ทันใดนั้นเลือดทั้งร่างกายก็สูบฉีดพุ่งไปที่สมอง หันกลับมามองเหลิ่งชิงเหยาอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น “เจ้าทำอะไรลงไป?”

เหลิ่งชิงเหยาเป็นลูกสาวสุดที่รักของนาง เป็นหัวแก้วหัวแหวน เป็นที่พึ่งในชีวิตปั้นปลายของตนเอง! หากเกิดอะไรขึ้นกับนาง ชีวิตที่เหลือทั้งชีวิตคงพังพินาศลง

และตนก็ได้กำชับเป็นพันครั้งหมื่นครั้ง เตือนนางว่าอย่าได้ไปยั่วยุมู่หรงฉีอีก มิเช่นนั้นไม่รู้ว่าจะตายอย่างไร

เหลิ่งชิงเหยาก้มหน้าก้มตาลงอย่างน่าสงสาร “ลูกถูกใส่ร้าย ถูกคนอื่นวางแผนให้ร้ายเข้าแล้ว”

เซวียอี๋เหนียงเกือบจะทรุดตัวลงไปนั่งกองกับพื้น ไม่ถามสาเหตุอะไรเลย แต่กลับอดทนรอไม่ไหวที่จะจี้ถามต่อ “อีกฝ่ายเป็นคนตระกูลไหน?”

“เป็นท่านอ๋องเฮ่า” คำพูดของเหลิ่งชิงเหยาแอบแฝงไปด้วยความปลาบปลื้มใจปะปนอยู่จางๆ

“ท่านอ๋องเฮ่า?” เซวียอี๋เหนียงยิ่งไม่เชื่อเข้าไปใหญ่ เอ่ยเสียงสูงขึ้นมา

“ใช่แล้ว” เหลิ่งชิงเหยามีสีหน้าพึงพอใจที่ไม่อาจจะปกปิดได้ “องค์หญิงหรูอี้มีเรื่องบาดหมางกับท่านพี่ ดังนั้นจึงแอบวางแผนทำร้ายข้าเงียบๆ ตั้งใจมอมเหล้าข้าให้เมา อยากทำลายชื่อเสียงและเกียรติยศของข้า ผลปรากฏว่าถูกอ๋องเฮ่าทำลายแผนการลง พระชายาเฮ่ามีน้ำใจโอบอ้อมอารี บอกว่าพรุ่งนี้จะเข้าวังไปขอให้ไทเฮาพระราชทานพิธีสมรสให้”

เซวียอี๋เหนียงมีความสุขขึ้นมาในทันที ความกังวลทั้งหมดที่มีก็มลายหายไป หากเปรียบเทียบกับการที่ลูกสาวได้มีที่พึ่งพาที่ดีแล้ว วิธีการจะเป็นอย่างไรไม่สำคัญ เกียรติและศักดิ์ศรียิ่งไม่สำคัญเข้าไปใหญ่ แม้ว่าจะไม่น่าฟังยังไง ก็วิพากษ์วิจารณ์กันแค่ช่วงหนึ่งเท่านั้นเดี๋ยวก็ผ่านพ้นไป

แต่เนื่องจากความโกรธของเหลิ่งชิงฮวนที่แผ่ซ่านทั่วทั้งตัว นางยังคงแกล้งทำเป็นวางท่าและถอนหายใจออกมาสองสามครั้ง “เจ้าเด็กคนนี้ ทำไมถึงได้โง่เช่นนี้นะ ก่อนที่จะไปแม่ไม่ใช่กำชับไว้แล้วหรอกหรือว่าจะต้องระมัดระวังตัว”

เหลิ่งชิงเหยาบ่นพึมพำเบาๆ “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรเล่า ว่าองค์หญิงหรูอี้จะทำอะไรน่ารังเกียจและไร้ยางอายได้เช่นนี้ และก็ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่ไปทำให้นางขุ่นเคืองใจได้อย่างไร นางถึงได้เอาความโกรธทั้งหมดที่มีมาลงที่ลูก”

เหลิ่งชิงฮวนมองนางอย่างเย็นชา “พูดมาเช่นนี้ คือจะบอกว่าเจ้าถูกร่างแหแบบนี้เพราะข้างั้นหรือ?”

“เป็นไปไม่ได้ๆ” เซวียอี๋เหนียงไม่กล้ากล่าวโทษเหลิ่งชิงฮวน จึงรีบเอ่ยปฏิเสธทันที “เป็นพี่น้องกันก็ต้องเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ต้องเผชิญหน้ากับภัยข้างนอกไปด้วยกัน”