ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 240

จือชิวราวกับโดนฟ้าผ่าเยี่ยงไรอย่างนั้น ยืนนิ่งจนรากงอก ฟังเสียงชายหญิงคู่นั้นกำลังมีความสุขกันอยู่ในห้อง ฟังจนนางเขินใบหน้าร้อนผ่าว

จนกระทั่งติงเซียงส่งเสียงกระแอม นางถึงเรียกสติกลับคืนมา หดลำคอ และเดินย่องกลับไป

หรือว่า ฟังผิ่นจือเป็นผู้ชาย?

พระเจ้า เขากล้าเข้ามาในจวนท่านอ๋องอย่างอาจหาญ แอบคบชู้กับเหลิ่งชิงหลาง ความกล้านี้ ไม่กลัวคอขาดหรือ

ทั้งสองคนแอบลงมืออย่างลับๆ อ้างชื่อจินเอ้อร์ ปลอมตัวแต่งหญิง ทำเรื่องที่น่าอับอายแบบนี้ มิน่าไม่กล้าเจอผู้คน

นางเปลี่ยนความคิด ในเมื่อฟังผิ่นจือมีความสัมพันธ์กับเหลิ่งชิงหลางถึงขั้นนี้ เหตุใดเขายังต้องมาเอาอกเอาใจตน มอบยาเม็ดหนิงเซียงให้นางกิน?

คิดถึงจุดนี้ ก็รู้สึกตัวชาขึ้นมาทันที เหตุใดฟังผิ่นจือใจดีขนาดนั้น หรือนี่เป็นบ่วงกับดัก?

ติงเซียงเปิดม่านเดินเข้ามา จ้องนางด้วยสายตาแปลกๆ “เหตุใดใบหน้าเจ้าแดงเช่นนั้น”

จือชิวลนลานเช็ดใบหน้า “เป็นโจรครั้งแรก ตื่นเต้นไปหน่อย เกือบจิตหลุด”

ติงเซียงไม่สงสัยเลยสักหน่อย “ติ่มซำล่ะ”

จือชิวหยิบติ่มซำมาจากด้านข้างหนึ่งเข่ง และยัดใส่มือติงเซียง “ข้าหยิบมาน้อย แม่จ้าวน่าจะดูไม่ออก อย่าให้นางเห็นเด็ดขาด”

ติงเซียงเดินกอดติ่มซำด้วยความดีใจ

จือชิวยืนงงอยู่ที่ขอบหน้าต่าง ถึงควบคุมสติได้ สีหน้าถึงกลับมาเป็นปกติ

ภายในห้อง สองคนที่กำลังเคลิบเคลิ้มในความสุขก็แยกย้ายจากกัน

เหลิ่งชิงหลางหยิกมือที่อยู่ไม่สุขของฟังผิ่นจือ จากนั้นมองด้วยหางตา นัยน์ตาเผยถึงความสุขและหลากอารมณ์

“ยาที่เจ้าให้จือชิวเห็นผลขนาดนั้นเลยหรือ เหตุใดช่วงนี้ ข้าสังเกตดู นางไม่มีความเปลี่ยนแปลงอะไรที่ชัดเจน”

“เป็นไปไม่ได้ ! ” ฟังผิ่นจือปฏิเสธทันที “ประสิทธิภาพของยาตัวนี้เห็นผลทันที ขอเพียงนางใช้ตาที่ข้าบอก ช่วงนี้อาการติดยาได้ออกฤทธิ์แล้ว ต้องเจ็บปวดเจียนตายแน่นอน ตอนที่อาการนางกำเริบ ในมือเจ้าถือยาเม็ดนั้น ให้นางเห่าเหมือนหมา แล้วนางจะเชื่อฟัง”

“สาวใช้คนนี้พิลึกมาก เล่ห์เหลี่ยมมากมาย นางไม่แสดงสีหน้าต่อหน้าข้า เสแสร้งเก่งชะมัด”

“รอให้นางถูกข้าควบคุมได้ ข้าจะช่วยเจ้าสั่งสอนนาง เจ้าว่าเยี่ยงไรก็อย่างนั้น”

รอยยิ้มนั้นช่างเจ้าเล่ห์ เหลิ่งชิงหลางตบหน้าเขา และเร่งเร้า “ชายหญิงคบชู้ดั่งปูร้อนท้อง ลุกขึ้นมา อย่าให้ผู้ใดเห็นเข้า”

ฟังผิ่นจือไล่จับอย่างไม่อยากจากลา นางหลบหลีก และกระโดดลงจากเตียง

ทันใดนั้นก็รู้สึกเวียนหัว ภาพดาวระยิบระยับลอยเต็มไปหมด ร่างกายเซเล็กน้อย เกือบเป็นลมล้มลงที่พื้น โชคดีที่ฟังผิ่นจือตาบอดแต่มือไวรับไว้ทัน

“ขาอ่อนหรือ รู้แล้วใช่ไหมว่าข้าเก่ง”

เหลิ่งชิงหลางพักอยู่ในอ้อมอกเขาชั่วครู่ ถึงสะบัดหัว และมีแรงขึ้น ฟังผิ่นจือประคองนางไปนั่งที่เก้าอี้ รินชาให้นางใหม่ และหันกลับไปสวมเสื้อผ้า

เหลิ่งชิงหลางรู้สึกคันคอ ไอแห้งสองครั้ง มือลูบที่ทรวงอก “หยุดปากดี ! ช่วงนี้อากาศร้อน กินข้าวไม่ลง ได้กลิ่นแล้วอยากอาเจียน แต่ก็หิว”

“ดูเจ้ามีชีวิตชีวามาก” ฟังผิ่นจือพูดหยอกล้อ “อย่าบอกนะว่ามีลูกของข้า”