ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 241

จือชิวเอ่ยขอบคุณ รับมาไว้ในมือ นิ้วมือสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ ยาเม็ดเล็กๆ มีความดึงดูดต่อนางมากขนาดนี้ เกือบควบคุมตัวเองไม่อยู่

“หากข้ากินยาพวกนี้หมดอีก สามารถไปขอกับเเม่นางเสี่ยวจือที่จวนสกุลจินได้อีกหรือไม่ ข้าจ่ายเงินก็ได้ ช่วงนี้หนึ่งเดือนข้าได้เบี้ยสองตำลึง และไม่ค่อยใช้จ่าย”

“เห็นจากที่พี่จือชิวมีมารยาทขนาดนี้ เมื่อเจ้ากินหมด หากรีบร้อน สามารถไปรอข้าที่โรงเตี้ยมเสี่ยงไหล คนใช้ที่นั่นสามารถส่งสารมาถึงข้า อย่าไปจวนสกุลจินเด็ดขาด หากคุณชายรองรู้เข้าจะโทษข้าได้”

จือชิวตาลุกวาว “ข้าขอบคุณเเม่นางเสี่ยวจือมาก เจ้าดีกับข้าเหลือเกิน”

“ผู้ใดให้เราสองคนลิขิตผูกกัน” ฟังผิ่นจือกำชับอีกครั้ง “จำไว้ ต้องดื่มกับเหล้าร้อน กินหมดแล้วยังรู้สึกดี ก็ไปหาข้าที่โรงเตี๊ยม”

จือชิวขานรับ หลังจากที่ส่งฟังผิ่นจือกลับ ก็หันหลังเห็นเหลิ่งชิงหลางลอยผ่านหน้าต่าง หลบอยู่หลังม่าน

นางรับรู้เรื่องราว จือชิวถือยาเม็ดไว้ในมือ และใจหวั่น

นางมั่นใจได้ว่านี่คือบ่วงอุบายที่ฟังผิ่นจือและเหลิ่งชิงหลางวางไว้ เพื่อความสวย ตนจึงกระโดดลงไป

นางไม่ได้แหวกหญ้าให้งูตื่น ดังนั้นไม่รู้ว่าทั้งสองคนมีจุดประสงค์อะไร เหมือนกับที่วางยาพิษเหลิ่งชิงเฮ่อ ฆ่าตัวเองตายโดยไม่รู้ตัว ? ตอนนี้ตัวเองโดนวางยาพิษแล้วใช่ไหม

ตอนตกบ่ายนางใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนกระทั่งตะวันตกดิน ถึงเรียกความกล้า นางจะไปหาเหลิ่งชิงฮวน

ตั้งแต่ที่นางถูกลักพาไปเข้าเรือนหอ และยังถูกเหลิ่งชิงฮวนบีบบังคับ จะไม่ช่วยคนชั่วร้ายอีก ช่วยเหลิ่งชิงหลางจัดการนาง และเหลิ่งชิงฮวนก็ไม่ได้รังแกตนอีก

นอกจากนี้ ตั้งแต่ที่เหลิ่งชิงฮวนรับตำแหน่ง และยังเพิ่มเบี้ยให้ตน จากสาวใช้ระดับล่าง เพิ่มขึ้นหนึ่งเท่าตัว

นางไม่คิดว่าเหลิ่งชิงฮวนจะไม่คิดแค้นกับเรื่องในอดีต และใจดีกับตนเช่นนี้ คำอธิบายเดียวคือต้องการโน้มน้าวตน บุญคุณเล็กน้อย ยั่วยุความสัมพันธ์ของตนกับเหลิ่งชิงหลาง

แต่ปัจจุบันนี้ ตนยังเอาตัวไม่รอด นอกจากไปขอร้องเหลิ่งชิงฮวน นางไม่รู้จะพึ่งพาผู้ใด

โดยเฉพาะ เหลิ่งชิงฮวนเคยบอกว่า ยาเม็ดหนิงเซียงคือยาพิษที่ออกฤทธิ์ช้า แนะนำให้เหลิ่งชิงหลางล้มเลิกความคิด เท่ากับว่านางมีความคุ้นเคยกับยาเม็ดหนิงเซียงมาก

คิดไปคิดมา นางไปที่ตำหนักฉาวเทียน แต่ไม่กล้าเดินบุ่มบ่ามเข้าไป เดินวนไปมาหน้าประตูอยู่ค่อนวัน

จนกระทั่งเหลิ่งชิงฮวนออกมา เจอนางที่หน้าประตู

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกประหลาดใจ บอกว่าไม่มีกิจอะไรไม่ต้องมา จือชิวนอบน้อมมาก น้อยครั้งที่จะออกจากเรือนจื่อเถิง วันนี้เห็นชัดว่ามีเรื่อง

จือชิวเดินเข้าไปโค้งคำนับ เหลิ่งชิงฮวนพูดตรงไปตรงมา “มาหาข้ามีกิจอะไร”

จือชิวมองซ้ายมองขวา “พระชายาพอจะมีเวลาให้บ่าวไหม”

เหลิ่งชิงฮวนรู้ว่านางมีเรื่องคับข้องใจ ส่งสายตาให้โตวโตวอยู่ที่นี่ และเดินไปที่ชั้นดอกไม้กับจือชิว

โตวโตวไม่วางใจ จ้องมองอย่างไม่ละสายตา

จือชิวเห็นแล้วว่าซ้ายขวาไม่มีผู้ใด จึงหยิบยาเม็ดออกมาจากกระเป๋า ประคองยื่นให้เหลิ่งชิงฮวน

“ไม่นานนี้บ่าวออกจากจวน มีคนขายยาเม็ดนี้ให้บ่าว บอกว่าเป็นยาเม็ดหนิงเซียงที่โด่งดังอยู่ช่วงหนึ่ง บ่าวอดอยากรู้ไม่ได้ จึงซื้อมาสองสามเม็ด แต่หลังจากที่ใช้ยานี้ รู้สึกร่างกายผิดปกติ หมอในจวนก็วินิจฉัยไม่ได้ ดังนั้นจึงอยากขอให้พระชายาช่วยดูให้หน่อย นี่คือยาเม็ดหนิงเซียงจริงหรือไม่”