ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 242

จือชิวพูดยืนยัน “ซื้อจากข้างทางจริง วันก่อนบ่าวออกจากจวนท่านอ๋อง มีคนขายสิ่งนี้ให้กับบ่าวอย่างลับๆ ล่อๆ ”

“เพราะบ่าวเห็นคุณหนูของบ่าวผิวพรรณดี จึงเกิดความอิจฉาตาร้อน ทนความเย้ายวนไม่ไหว จึงควักสตางค์ซื้อมา คนนั้นเอ่ยว่า หากบ่าวกินแล้วดี ยังสามารถไปหาเขาได้ที่มุมถนน ยาเม็ดนี้มีของตลอด”

เหลิ่งชิงฮวนนึกคิด จือชิวไม่มีศัตรูในจวน และน้อยครั้งที่จะออกนอกจวน ไม่ไปก่อเรื่องอะไร หรือว่า มีคนคิดอยากได้หาเงินด้วยวิธีนี้ เพราะถึงเยี่ยงไร สิ่งนี้เหมือนกับฝิ่น กินแล้วติด ขายบ้านขายนาก็จะซื้อ

คนประเภทนี้ทำผิดกฎบ้านเมือง ทำร้ายชาวบ้าน ห้ามละเลยเด็ดขาด

จึงซักถามต่อ “เขาให้เจ้าไปหาเขาที่มุมถนนใด”

จือชิวขมวดคิ้ว “ในตรอกแห่งหนึ่ง แต่บ่าวไม่ค่อยออกจากจวน ไม่รู้รายละเอียดที่ตั้ง คือสองถนนด้านหน้าจวนท่านอ๋องจากนั้นเลี้ยวขวาและเดินตรงไป ข้าไม่รู้ว่าข้าจำถูกไหม เพราะยาตัวนี้ราคาสูง ไม่ใช่สิ่งที่บ่าวจะซื้อกินได้”

เหลิ่งชิงฮวนเห็นเธอสีหน้าราบเรียบ ไม่เหมือนกำลังโกหก จึงไม่ได้ซักถามต่อ และเปลี่ยนหัวข้อเรื่อง “เหลิ่งชิงหลางยังคงกินยานี้อยู่ใช่หรือไม่”

จือชิวพยักหน้าด้วยความสัตย์จริง “ใช่เจ้าค่ะ”

“นางไปได้มาจากที่ใด”

“ได้ยินว่าคุณชายรองหามา รายละเอียดบ่าวไม่ทราบ ตอนนี้คุณหนูของบ่าวไม่ค่อยเป็นมิตรกับบ่าว”

บาปกรรมตัวเองเสียจริง เพื่อความสวยความงาม ไม่ระลึกถึงชีวิต

มิน่าช่วงนี้อารมณ์นางแปรปรวน พอโมโห ก็มักพูดติดอ่าง

เหลิ่งชิงฮวนเห็นว่าเค้นอะไรออกมาไม่ได้ จึงยอมแพ้ “รอพรุ่งนี้ข้ามีเวลาว่างแล้วจะจัดยาให้เจ้า เจ้ากินยาเอง แต่จำไว้ ห้ามกินยาเม็ดนี้อีก”

จือชิวขอบคุณด้วยความซาบซึ้งในบุณคุณ นางโยนเม็ดยาทิ้งต่อหน้าเหลิ่งชิงฮวน

ในเรือนจื่อเถิง

เหลิ่งชิงหลางนั่งเหม่อลอยอยู่นาน จากนั้นลุกขึ้นเช็ดน้ำตาและหวีผม ตัดสินใจออกไปหาหมอ หากมีครรภ์จริง ตนจะได้ทำตัวถูก

นางพาติงเซียงไปด้วย แม่จ้าวสายตาเฉียบคมมากเกินไป นางกลัวแม่จ้าวจับพิรุธได้ และจะพูดบ่นสั่งสอน

เพิ่งเดินออกมา แม่จ้าวก็หยิบห่อใบบัวขึ้นมา และส่ายหน้า “ราวกับไร้วิญญาณ บอกว่าจะไปซื้อผงไขมัน ห่อใบบัวก็ไม่เอาไป”

จือชิวเพิ่งกลับมาจากตำหนักฉาวเทียน ใจเต้น “ให้ข้าเอาไปให้พระชายาไหม แขนขาว่องไวไม่แน่อาจตามทัน”

แม่จ้าวโยนห่อใบบัวที่ใส่สตางค์ให้นาง

จือชิวรีบวิ่งตามไป เหลิ่งชิงหลางไม่ได้นั่งรถม้า เดินกับติงเซียงมาไกลพอสมควร

นางถามทหารเฝ้าประตู อาศัยความมืดที่ปกคลุมหนทาง เห็นเหลิ่งชิงหลางไล่ติงเซียงไป จากนั้นตนเดินเลี้ยวเข้าร้านยาเล็กๆ

จือชิวเดินตามไปอย่างแอบๆ ไม่กล้าเข้าใกล้ ซ่อนอยู่ในตรอกด้านข้าง

แต่เวลาผ่านไปไม่นาน เหลิ่งชิงหลางก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ยืนอยู่ริมถนนชั่วครู่ จนติงเซียงกลับมา จึงหันหลังเดินไป มองแผ่นหลังที่ห่อเหี่ยวทั้งไร้ที่พึ่งทั้งน่าสงสาร

ในจวนมีหมอ เหตุใดนางต้องจงใจออกมา ดูจากหน้าร้าน ก็เป็นแค่หมอธรรมดา หรือมีเรื่องปิดบัง?

จือชิวเลี้ยวเข้าร้านยาร้านนั้น ผลักประตูเดินเข้าไป ด้านในมีหมอเฒ่าสวมแว่นเก่านั่งตำยาอยู่ มองผ่านซอกแว่นเห็นนางเดินเข้ามาจึงเงยหน้าขึ้น

“แม่นางมารักษาหรือมาซื้อยา”

จือชิวแกว่งห่อใบบัวในมือ “เมื่อครู่คุณหนูของข้าออกมาอย่างรีบร้อนจนลืมหยิบสตางค์ ไม่ได้ให้ค่ารักษาใช่ไหม”

หมอบ่ายมือ “ไม่ต้องๆ แค่วัดชีพจรเท่านั้น”

จือชิวยิ้ม “ไม่ต้องจ่ายยาหรือ”

“เพิ่งมีครรภ์ ไม่ต้องกินอะไรชั่วคราว หากมีความต้องการ ก็จัดยาบำรุงครรภ์”

จือชิวสะดุ้ง แทบหยุดหายใจ