ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 247

วันรุ่งขึ้น หลังจากคิดแล้วคิดอีก นางก็ไปที่ภัตตาคารหงปินที่โฉวซือเส่าพูดถึง บอกหอซ่อนดาบและพบเจอกับเฒ่าแก่ภัตตาคาร

ครั้นเฒ่าแก่เห็นจี้หยกนั้นก็เชิญนางเข้าไปในห้องที่งดงามมีรสนิยมสูงด้วยความเคารพทันทีแล้วปิดประตูลง

“คนตรงประตูกำชับแก่ข้าน้อยก่อนหน้านี้ว่าฮูหยินจะมา ก็ได้ตามคำขอ ฮูหยินจะสั่งการอะไรหรือไม่”

เหลิ่งชิงฮวนหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากอ้อมแขน พอเปิดแล้วก็ยื่นไปตรงหน้าเฒ่าแก่ “ข้าจะขอให้เฒ่าแก่ช่วยสืบหาคนๆ หนึ่งให้ข้าที”

สิ่งที่วาดบนกระดาษคือหน้ากากอินทรีที่สวมอยู่บนใบหน้าของบุรุษที่บุกรุกค่ายทหารเมื่อวานนี้ ตามความประทับใจของเหลิ่งชิงฮวนนางได้วาดรูปลงบนกระดาษ ฝีมือวาดรูปของตนก็ไม่ได้ถนัดนัก อย่าบอกว่ามันคล้ายรูปจริงมาก คนที่เคยเห็นเท่านั้นถึงจะเชื่อมโยงกับความจริงได้

ว่ากันว่าหอซ่อนดาบควบคุมข้อมูลลับของประเทศและแทรกเข้าทุกช่องทาง เผื่อจะมีเบาะแส?

“คนๆ นี้มีรูปร่างค่อนข้างสูง เป็นบุรุษคนหนึ่ง บนใบหน้าชอบใส่หน้ากากอินทรีแบบนี้”

เฒ่าแก่พิจารณาดูอย่างละเอียด เห็นได้ชัดว่าค่อนข้างยาก “ยังมีเบาะแสอื่นอีกไหมขอรับ”

“ไม่มี”

“หน้ากากเพียงอันเดียว การตรวจสอบค่อนข้างยาก เว้นแต่จะเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงโด่งดังในยุทธภพ”

แค่กังฟูแมวสามขาของเขาก็ไม่เหมือน

เหลิ่งชิงฮวนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เนื่องจากทั้งสองพบกันครั้งแรกที่สำนักแม่ชีหนานซาน เขาเป็นบุรุษคนหนึ่งไปที่ตำหนักของหญิงสาวในตอนกลางคืนโดยสวมหน้ากากที่อับอายขายหน้า ต้องประพฤติตัวไม่ดีแน่นอน ที่นี่จะมีเบาะแสอะไรหรือไม่?

“งั้นเจ้าช่วยข้าตรวจสอบที่สำนักแม่ชีหนานซานนอกเมืองที บุคคลนี้เคยเข้าออกสำนักแม่ชี ข้ากลัวว่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกัน”

เฒ่าแก่เองก็ตกลงโดยไม่ถามอะไร รับปากเพียงคำเดียวก็หันไปหยิบกระดาษและปากกา วาดตามภาพวาดที่เหลิ่งชิงฮวนวาดพร้อมกับแก้ไขตามคำแนะนําของนาง แก้ไขปรับปรุงไม่นานก็เป็นภาพหน้ากากอินทรีที่เหมือนจริง

เหลิ่งชิงฮวนชมไม่ขาดปาก “เหมือน เหมือนจริงๆ เป็นหน้ากากนี้”

เฒ่าแก่บ่นพึมพำเบาๆ “ดูเหมือนจะคุ้นเคย เหมือนจะมีบันทึกข้อมูลที่เกี่ยวข้องไว้ในหอ”

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกมีหวังเพิ่มขึ้น “เจ้าจำได้ไหม”

เฒ่าแก่ส่ายหน้า “จำไม่ค่อยได้ ข้าก็เลยสั่งคนอื่นไป ฮูหยินว่างใจได้ ถ้าได้ข่าวจะรีบแจ้งให้ท่านทราบโดยเร็วที่สุด”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้าและเก็บภาพวาดที่ไม่มีอะไรดีของตัวเองเข้าไปในแขนเสื้อและออกไปจากภัตตาคาร

เพิ่งเดินไปสองสามก้าวก็บังเอิญเจอฉีจิ่งอวิ๋น ในอ้อมแขนยังกอดสาวน้อยผัดหน้าทาแป้งแต่งตัวงามพริ้งเพริศแล้วหยอกล้อกันอย่างกำเริบเสิบสาน

ฉีจิ่งอวิ๋นเห็นนางเลยทักทายอย่างอบอุ่นจากระยะไกล ส่งสาวงามในอ้อมแขนของเขาออกไปแล้วเดินมาหานาง ทำให้คนบนถนนชำเลืองมองอย่างสนใจ

เหลิ่งชิงฮวนหยุดเดิน “จู่ๆ ก็รู้สึกอับอายเล็กน้อยที่จะอยู่กับท่าน”

ไม่รู้สิ ตนกำลังเข้าใจผิดว่านางเป็นเพื่อนสนิทเขา ไม่แปลกใจเลยที่มู่หรงฉีให้ตนอยู่ห่างจากเขา

ฉีจิ่งอวิ๋นไม่สนใจคําเยาะเย้ยของนาง และประจบสอพลอด้วยการหัวเราะเอิ้กอ้ากๆ “พี่สะใภ้เป็นคนจิตใจซื่อตรงสง่างาม บุคคลที่ราวกับนางฟ้า แม้ว่าจะเดินกับข้า คนอื่นก็คงคิดว่าท่านโปรดข้าอยู่”

เหลิ่งชิงฮวนจ้องมองเขาด้วยความโกรธ “อย่างไรก็ตาม ท่านยี่สิบกว่าแล้ว ไม่แน่อาจจะแต่งงานมีลูกเร็วสร้างครอบครัว ถ้าเที่ยวเตร่ทั้งวัน ฮูหยินผู้เฒ่าก็จะไม่สนใจท่านเช่นกัน”

“ข้าไม่ได้หมวกขาดสักหน่อย หนึ่งปีสิบสองเดือนข้าไม่ได้ไปเมืองหลวงสิบเดือน ข้าแต่งงานกับหญิงหม้ายคนหนึ่ง ผ้าโพกหัวสีเขียวต้องกองจนล้นออกมาให้ข้าแน่ๆ อีกอย่าง ตอนนี้ข้าเอ้อระเหยลอยชาย ถ้าแต่งงานกับพี่สะใภ้ที่แข็งแกร่งแบบนี้ มิสู้ท่านพี่ที่เมินเฉยห้องหญิงสาวในเมืองหลวงไปไม่น้อย”

“พูดไปก็ดูไม่ดี” เหลิ่งชิงฮวนเบ้ปาก “หม่อมฉันยุ่งอยู่ จะไม่ทำให้ท่านเสียเวลาในการแสวงหาความสุข”

“ใจเย็น” ฉีจิ่งอวิ๋นเอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อเหลิ่งชิงฮวน “พอดีข้ามีเรื่องเลยมาหาท่าน จะได้ไม่ไปต้องไปเห็นหน้าดำคล้ำของท่านพี่ที่จวนฉีอ๋อง แต่ท่านเห็นข้าเพียงครั้งเดียวก็โมโหจนใบหน้าดูไม่ดี”