ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 248

ฉีจิ่งอวิ๋นพยักหน้า “สิ่งที่พี่สะใภ้พูดเป็นความจริง มันพูดง่ายแต่ทำยาก? คนขององครักษ์อินทรีนี้เห็นหัวแต่ไม่เห็นหาง พอถอดหน้ากากก็เหมือนคนทั่วไป ใครก็ดูไม่ออก”

“แล้วท่านจะรู้ได้อย่างไร”

ฉีจิ่งอวิ๋นยิ้มอย่างเหนียมอาย “พอพูดแล้วพี่สะใภ้ก็จะหัวเราะเยาะข้าอีก แต่มีครั้งหนึ่งที่ข้าทำการค้ากับทางราชสำนัก ข้าราชการที่รับผิดชอบเรื่องจัดซื้อสินค้ารังแกกันเกินไป

ตอนนั้นข้าโกรธมากจึงใช้เงินมากโขไปเพื่อหาช่องทางอื่น ไปซื้อข่าวเรื่องจุดอ่อนของเขามาจากองครักษ์อินทรี ตอนไปซื้อขาย คนติดต่อก็ใส่หน้ากากเช่นนี้แหละ ข้าก็เลยจำได้ขึ้นใจ”

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจด้วยความผิดหวัง “พูดแบบนี้ ที่นี่ก็ไม่มีเบาะแสอีกแล้วหรือ”

ฉีจิ่งอวิ๋นยักไหล่ “พี่สะใภ้อยากสอบถามอะไรเป็นพิเศษ? จิ่งอวิ๋นสามารถหาเพื่อนมาช่วยได้”

เหลิ่งชิงฮวนรีบปฏิเสธอย่างใจฝ่อ “ไม่ต้องหรอก ถามตามอำเภอใจก็เท่านั้น”

นางกลัวว่าฉีจิ่งอวิ๋นจะสืบสาวราวเรื่อง จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “เมื่อกี้ท่านบอกว่ามีเรื่อง เรื่องอะไร”

“ส่งหนังสือท้าทาย!”

“หนังสือท้าทายอะไร?”

เหลิ่งชิงฮวนค่อนข้างงงงวย ช่วงนี้ตนก็สงบเสงี่ยมไม่ได้ไปยุ่งกับใคร นอกจากมู่หรงฉีที่ชอบมาสุงสิงด้วย ยังมีคนเคารพเลื่อมใสเขาจึงตามหาตนเพื่อต่อสู้เพราะความรักด้วยหรือ?

“ร้านมั่วเป่าของเรายืมชื่อย่อของพี่ใหญ่ท่าน ตอนนี้มีชื่อเสียงมากในเมืองหลวง การค้าขายกำลังเจริญรุ่งเรือง หลายคนมาตามความเลื่อมใสและแย่งการค้าขายของร้านค้าอื่น ร้านค้าอื่นยังไม่กล้าต่อต้านเราอย่างโจ่งแจ้ง แค่ร้านตำราหวงจินที่อยู่ใกล้ที่สุดกับร้านมั่วเป่าของเราเกินเลยไปหน่อย”

เหลิ่งชิงฮวนเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ “ร้านตำรานี้ต้อง คงจะมีที่มาไม่ธรรมดา”

“ท่านพูดถูกจริงๆ เถ้าแก่ร้านหวงจินเป็นบุตรีของแม่ทัพจินอู๋นามว่าฉู่รั่วซี แม้ว่าฉู่รั่วซีจะมาจากตระกูลนายทหาร แต่นางก็มีศิลปะทั้งสี่แขนง เที่ยงธรรม และเป็นที่รู้จักในฐานะสตรีที่มีความสามารถอันดับหนึ่งในเมืองหลวง และค่อนข้างหยิ่งยโส ปัญญาชนหลายคนเลื่อมใสพรสวรรค์ของนางและดูแลการค้าขายของนางเป็นอย่างดี แต่เดิมในเมืองหลวงก็ไม่เป็นสองรองใคร

พอร้านมั่วเป่าของเราเปิด คนก็ล้นหลาม ดูเหมือนว่าการค้าของพวกนางจะซบเซาไปมาก ฉู่รั่วซีร้อนใจจึงปรากฏตัวในวงสังคมและและนั่งเขียนภาพอักษรอยู่ที่ร้านด้วยตนเอง

ทั้งยังท้าเจ้าหน้าที่ขุนนางในเมืองอีกด้วยว่าหากใครฝีมือการเขียนภาพอักษรที่เหนือกว่า จะยอมมอบยอดสินค้าของร้านให้

เดิมทีก็ไม่มีอะไรพอที่จะให้วิจารณ์ได้ แต่ก็มีคนเจ้ากี้เจ้าการ ดึงร้านทั้งสองมาเปรียบเทียบกัน วิเคราะห์กันว่าคุณชายใหญ่เหลิ่งกับแม่นางฉู่รั่วซีผู้นี้ใครจะเหนือกว่ากัน การยุยงนี้ทำให้แม่นางฉู่พูดจาร้ายกาจถึงคุณชายใหญ่เหลิ่งเป็นอย่างมาก"

“ปัญญาชนย่อมดูถูกกันมันมีมาตั้งแต่สมัยโบราณ กลัวว่าจะดูถูกพี่ชายหม่อมฉัน?”

ฉีจิ่งอวิ๋นพยักหน้า “ตอนพูดจาหยาบคายต่อหน้าหลายๆ คน แล้วบอกว่าคุณชายเหลิ่งที่มีตำแหน่งท่านฮวาไม่มีความสามารถสมดังคำล่ำลือ อาศัยบารมีเพียงเท่านั้น คำพูดดูถูกเหยียดหยามอย่างมาก”

เหลิ่งชิงฮวนส่งเสียง “หึ” เบาๆ อย่างไม่สนใจ “แต่คนที่มีความสามารถเล็กน้อยมักจะหยิ่งยโสโอหังเพราะถือดีว่ามีความรู้ความสามารถ ไม่จำเป็นต้องสนใจนาง”

“เดิมทีก็ไม่อยากสนใจหรอก แต่คนอื่นก็มาหาที่บ้านและส่งหนังสือท้าทายฉบับหนึ่งให้ร้านมั่วเป่า”

“ให้หม่อมฉัน?”

ฉีจิ่งอวิ๋นพยักหน้า “นัดท่านไปจวนแม่ทัพในอีกสองวัน เพื่อเข้าร่วมงานบทกวีฉวีสุ่ยหลิวของนาง”

“มองหาผู้ที่อ่อนแอกว่าแต่นางไม่ได้โง่ หม่อมฉันรู้เพียงไม่กี่คํา ถ้าเปิดตำราได้ก็คงดี ให้หม่อมฉันประลองบทกวีกับนาง ทําไมนางไม่แข่งวิพากษ์วิจารณ์ความผิดของนางเพื่อช่วยนางแก้ไขความผิดพลาดล่ะ พาข้ากลับที ข้าไม่มีเวลามาเล่นพ่อแม่ลูกกับนางหรอก”

“จะกลับจริงหรือ ท่านไม่กลัวนางพูดลับหลังว่าท่านกลัวนางอีกหรือ”

“ตามใจ ใครจะใจแคบคิดเล็กคิดน้อยกับนาง หม่อมฉันไม่เอาพิมเสนไปแลกกับเกลือหรอก”

เหลิ่งชิงฮวนไม่ใช่คนที่ชอบเอาชนะ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าสู้คนอื่นไม่ได้จริงๆ ก็จะแต่งเข้าบ้านไม่ใช่ดูถูกตัวเอง คนฉลาดย่อมไม่ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นข้างหน้า