ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 250

เหลิ่งชิงหลางกลับมาถึงจวนแล้วกําลังว้าวุ่นใจ เอนกายอยู่บนเตียงและถอนหายใจยาวๆ จนได้ยินจิ่นอวี๋ส่งคนมาเรียกตน จึงถามอย่างเกียจคร้านว่า “มีเรื่องอันใด”

“พระชายารองเจ้าคะ ขุนนางหลายท่านมาเยี่ยมจวิ้นจู่ที่จวนฉีอ๋อง และอยากรู้จักพระชายารอง จวิ้นจู่จึงใช้บ่าวมาเชิญพระชายารองไปรับแขกเจ้าค่ะ”

เหลิ่งชิงหลางตกใจ “เหลิ่งชิงฮวนล่ะ”

“พระชายาเอกกลับไปที่จวนเซียงแล้วเจ้าค่ะ องค์หญิงหรูอี้ก็อยู่ด้วย”

คําตอบสั้นกระทัดรัดและครอบคลุม เหลิ่งชิงหลางเข้าใจความหมายของยายหลิงในทันที หรูอี้กับชิงฮวนมีเรื่องบาดหมางใจกัน ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงไม่สะดวกที่จะไปหาเหลิ่งชิงฮวน

คิดว่าหรูอี้รับมือกับเรื่องของเหลิ่งชิงฮวนได้ แม้ว่ามู่หรงฉีจะตรวจสอบอย่างชัดเจน แต่พวกนางอาจจะไม่รู้

นางลุกขึ้นนั่งและลังเลเล็กอยู่พักหนึ่ง จึงเรียกจือชิวกับจ้าวมาเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้

ยายหลิงอาสาว่า “ให้บ่าวหวีผมให้พระนางเถิด เจ้านายทั้งหลายในวังหวีผมอย่างพิถีพิถัน ถ้าล่วงเกินจะไม่ดี”

เหลิ่งชิงหลางนั่งอยู่โต๊ะเครื่องแป้งอย่างไม่เกรงใจ “งั้นก็ทำเถอะ”

ยายหลิงหยิบหวีหยกแล้วเปิดกล่องน้ำมันบนโต๊ะ หวีผมให้เหลิ่งชิงหลางอย่างคล่องแคล่ว

เหลิ่งชิงหลางดมกลิ่นอย่างงงงวย “ทำไมวันนี้กลิ่นน้ำมันแปลกๆ”

ยายหลิงมัดผมเป็นมวยและปักปิ่นให้นางอย่างคล่องแคล่ว แล้วตอบอย่างไม่ยี่หระเลย “น่าจะปนกับยาหม่องบนมือบ่าวที่เพิ่งเช็ดไป”

เหลิ่งชิงหยางไม่ได้ยุ่งจนอุตลุด ส่องกระจกด้วยความพึงพอใจ ทาชาดสีแดงเล็กน้อย เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วพาจือชิวตามยายหลิงไปยังเรือนของจิ่นอวี๋

ในเรือนงามสะพรั่งไปหมด กำลังพูดคุยและหัวเราะอย่างคึกคัก เมื่อเห็นเหลิ่งชิงหลางเข้ามา เสียงพูดก็หยุดลงทันทีเหมือนว่ากำลังเห็นเรื่องสนุกๆ

ยายหลิงส่งสายตาให้จิ่นอวี๋อย่างลับๆ จึงถอยกลับไปอย่างเงียบๆ เดินเข้าไปในห้องของตัวเองและปิดประตูเรือน

หรูอี้เห็นเหลิ่งชิงหลาง ก็นึกถึงเรื่องที่นางลอบทำร้าย ทำให้ตนอับอายต่อหน้าไทเฮาและฮองเฮา ความเกลียดชังในใจก็พลุ่งพล่าน จึงส่งเสียง “หึ”

“ทำร้ายจิ่นอวี๋จวิ้นจู่ให้เป็นแบบนี้ พระชายารองเหลิ่งทาชาดสีแดง ดูแล้วไม่เพียงแต่ไม่เสียใจต่อสิ่งที่กระทำแม้แต่น้อย แถมยังอารมณ์ดีมากอีกด้วย”

ประโยคเย้ยหยันไม่พูดพร่ำทำเพลง เหลิ่งชิงหลางได้ยินถึงความเป็นศัตรูอย่างรุนแรง รู้ตัวว่าวันนี้คนกลุ่มนี้เกรงว่าจะไม่ได้มาดี ตนต้องรับมืออย่างระมัดระวัง

นางยิ้มเล็กน้อย “องค์หญิงหรูอี้พูดจาหนักเกินไปแล้ว ข้ารู้สึกผิดที่พลาดทำร้ายจิ่นอวี๋จวิ้นจู่ ทั้งอับอายและรู้สึกสำนึกในบาปจึงพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อชดเชยมัน ข้าได้ยินว่าขุนนางหลายท่านมาเป็นแขกที่จวน ถ้าชิงหลางแต่งตัวไม่เรียบร้อย จะต้อนรับองค์หญิงไม่ดีจนเกินไป?”

หรูอี้ถามอย่างประชดประชัน “พยายามชดเชยให้ดีที่สุด? เจ้าจะชดเชยอย่างไร ส่งน้ำชาต่อหน้าจิ่นอวี๋หรือว่าปูที่หลับที่นอน?”

จิ่นอวี๋พยายามใช้ช่องว่างและเวลาให้เป็นประโยชน์จึงพูดต่อว่า “ท่านอ๋องส่งตัวไปทำงานข้างนอกคนในจวนฟังคำสั่งของข้า ดูแลเอาใจใส่ไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง นางเป็นคนมือไม้เก้งก้างจะทำอะไรได้? อยู่ต่อหน้าข้าก็แค่หาความสนุกและตีขิมร้องเพลงเป็นเพื่อนข้าแก้เบื่อ”

“ที่พูดมาก็ใช่” หรูอี้พยักหน้า “พระชายารองเหลิ่งถูกใช้ให้มายุยงส่งเสริมจนทะเลาะกัน ทำสิ่งใช้คนที่มีความสามารถสูงทำงานเล็กๆ เหล่านี้ ได้ยินมานานแล้วว่าการเต้นรำของพระชายารองเหลิ่งเต้นรำได้ดีมาก มีเสน่ห์ที่สุด จิ่นอวี๋จวิ้นจู่ ท่านว่าวันนี้ข้าจะมีบุญตาหรือไม่?”

ในฐานะที่เป็นจักรพรรดินี ฐานะของนางสูงกว่าเหลิ่งชิงหลางพระชายารองผู้นี้ แต่คนอื่นๆ ฐานะเท่ากัน จะก้มหัวให้ได้อย่างไร การให้เหลิ่งชิงหลางเต้นรําให้พวกนาง ในฐานะที่เป็นนางระบำของหน่วยงานเลี้ยงรับรอง การวิจารณ์ทั่วไปเป็นการสบประมาทเหยียดหยามอย่างมาก

คนกลุ่มนั้นก็ได้เจตจำนงทันที รู้ว่าเรื่องสนุกๆ มาแล้ว

เหลิ่งชิงหลางหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ จ้องมองทั้งสองด้วยความโกรธ “อย่างน้อยข้าก็เป็นพระชายารองของท่างอ๋องฉี พวกท่านมาเป็นแขกที่จวน ข้ามีความตั้งใจมาต้อนรับด้วยตัวเอง ไม่คิดว่าองค์หญิงหรูอี้จะทำให้ข้าอับอายขายหน้าเช่นนี้”