ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 261

ชายคนนั้นรับเงินไปจึงยอมพูดออกมาทุกอย่าง “” โรงเตี๊ยมของเราเป็นสถานที่ที่คุณชายฟังกำหนดไว้ ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่ท่านเข้าไปในโรงเตี๊ยมเสี่ยงไหลของเราจะปลอดภัยอย่างแน่นอน ข้าน้อยจะดูต้นทางให้ ห้องนั้นจะตรงไปที่ประตูหลังโรงเตี๊ยม ไม่ต้องห่วงเลยขอรับ”

จริงสินะ ดูเหมือนว่าคุณชายฟังคนนี้จะไม่ใช่คนธรรมดา ไม่รู้ว่ามีผู้หญิงดีๆ ดีกี่คนแล้วที่ถูกล่อลวงมาที่นี่

“เขาอยู่ที่ไหนและประกอบอาชีพอะไรงั้นหรือ”

เสมียนหนุ่มยิ้ม ฮูหยินกับคุณชายฟังมีมิตรภาพที่ลึกซึ้งแต่กลับไม่รู้ภูมิหลังของเขาหรือขอรับ “”

จือชิวหยิบเงินอีกหนึ่งตำลึงออกมาจากแขนเสื้อพร้อมกับเล่นมันอยู่ในมือ

ดวงตาของชายหนุ่มเป็นประกาย จือชิวไม่จำเป็นต้องถามคำถามอะไรอีก อีกฝ่ายยอมเล่าทุกสิ่งที่เขารู้ทันที

“คนแบบนี้ก็ต้องเป็นลูกชายของข้าราชการ แต่น่าเสียดายที่ครอบครัวของเขามีฐานะยากจน ตอนนี้เขายากจนมาก จึงอาศัยรูปร่างหน้าตานี้หากินทั้งชายและหญิง นอกจากนี้เขายังมีเพื่อนมากมายตั้งแต่ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ไปจนถึงนักเลงยาจก

เมื่อเร็ว ๆ นี้ข้าน้อยไม่รู้หญิงสาวบ้านไหนถูกหลอกอีกแล้ว น่าสงสารอย่างมาก ตามปกติแล้ว เขาเป็นแขกประจำของโรงแรมของเรา ข้าน้อยไม่ควรพูดนินทาลับหลังเขาเช่นนี้เลย แต่ดูเหมือนว่าฮูหยินจะไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากนัก เช่นนั้นข้าน้อยขอเตือนเสียหน่อย ท่านต้องระวังเล่ห์เหลี่ยมของเขาไว้ด้วยนะขอรับ”

จือชิวเหลือบตามองอีกฝ่าย “เล่ห์เหลี่ยมอะไร ไหนบอกข้าซิ”

“สารพัดเรื่องเลยขอรับ หากจะให้ข้าน้อยเล่าเกรงว่าเล่าทั้งวันทั้งคืนก็ไม่จบ ข้าน้ยจะเล่าเรื่องล่าสุดให้ฟังก่อนแล้วกัน นี่ไม่ใช่คำบอกเล่าเฉยๆ นะขอรับ แต่คุณชายฟังเมาแล้วเล่าต่อหน้าทุกคนเอง

เขาบอกว่าเขาเห็นหญิงม่ายเศรษฐีคนหนึ่ง ขณะที่นางกำลังไปสำนักแม่ชีเพื่อสวดภาวนาให้สามีที่ตายไปแล้ว เขาแต่งตัวเป็นหญิงและหาข้ออ้างที่จะอยู่กับนางในห้องปฏิบัติธรรมเวลากลางคืน ก่อนจะใส่ยาลุ่มหลงลงในตะเกียงและทำให้หญิงสาวผู้นั้นแปดเปื้อนมลทิน

หลังจากหญิงสาวคนนั้นตื่นขึ้นก็กลัวจะเสื่อมเสียชื่อเสียง ลุงที่บ้านอาจใช้ข้ออ้างนี้ไล่นางออกจากจวน นางไม่กล้าโวยวายหรือแจ้งเจ้าหน้าที่ จากนั้นจึงถูกเขาใช้เรื่องนี้ข่มขู่เหมือนผีดูดเลือด ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของนางถูกยึดไป จนมารู้ในภายหลังว่านางอับอายมากจนแขวนคอฆ่าตัวตาย"

จือชิวตกใจ นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกัดฟันและส่งเงินหนึ่งตำลึงให้เขา “เรียกเขามาหน่อย ส่วนเรื่องที่ข้าถามเมื่อครู่เจ้าห้ามบอกเขาเป็นอันขาด”

เมื่อเห็นว่านางยืนกรานจะทำเช่นนั้น ชายหนุ่มจึงรับเงินและเชิญเธอไปที่ห้องรับแขกชั้นบน ปล่อยให้เธอรออย่างสบายใจ จากนั้นเดินออกจากโรงเตี๊ยมไป

หลังจากนั้นไม่นาน ฟังผิ่นจือก็เดินตามชายหนุ่มคนเดิมเข้าไปในโรงเตี๊ยม ผลักประตูห้องของจือชิวแล้วปิดประตู

เขายังคงแต่งกายด้วยชุดสตรี แต่รีบออกมาโดยไม่แต่งหน้า

จือชิวยืนขึ้นแสร้งทำเป็นไม่รู้ “แม่นางเสี่ยวจือ กว่าจะพบหน้าเจ้าช่างยากเหลือเกิน”

ฟังผิ่นจือเดินตรงเข้าไปนั่งลงที่โต๊ะ ยกมือขึ้นรินน้ำชาและดื่มรวดเดียว “เหตุใดช่วงนี้ข้าถึงไม่ได้ยินข่าวคราวของพระชายารองของท่านบ้างเลย นับไปนับมานางน่าจะกินยาเม็ดหนิงเซียงหมดแล้วไม่ใช่หรือ”

“พระชายารองถูกท่านอ๋องส่งไปพักฟื้นที่หมู่บ้าน และไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปไหนโดยไม่ได้รับคำสั่งจากท่านอ๋อง”

นั่นคือกักบริเวณไม่ใช่หรือ

ฟังผิ่นจือตกตะลึง เรื่องแบบนี้ไม่สามารถเกิดขึ้นได้โดยไม่มีเหตุผล เป็นไปได้ไหมว่านางลงมือไปแล้ว? ไม่ว่าจะสำเร็จหรือล้มเหลวจะเป็นการฉุดให้เขาตกต่ำไปด้วยหรือไม่

“หมู่บ้านไหนหรือ”

“หมู่บ้านหลี่ทางตอนใต้ของเมือง”

เป็นเรื่องจริงสินะ