ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 263

หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง เหลิ่งชิงหลางคิดว่าสิ่งที่ฟังผิ่นจือพูดก็สมเหตุสมผลอยู่บ้าง ทุกคนที่นี่ทำงานตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นจนพระอาทิตย์ตกกว่าจะกลับบ้านพักผ่อน ไม่มีใครประจบประแจงถือว่านางเป็นเจ้านาย มีเพียงแม่จ้าวผู้เดียว หากอดทนอุ้มท้องไม่นานนางจะได้กลับจวนอย่างสบายใจ

นางเช็ดน้ำตา “ข้าเข้าใจหลักการนั้นดี ทว่าข้าแค่รู้สึกเสียใจ ตอนที่จือชิววางแผนทำร้ายเขา เขากลับไม่ได้ลงโทษอะไรนางมากมายและยังโปรดปรานนางต่ออยู่หลายวัน ทำไมพอเป็นข้า เขาถึงทำเรื่องโหดร้ายเช่นนี้”

ทันทีที่พูดถึงจือชิว ฟังผิ่นจือก็กัดฟันด้วยความเกลียดชัง “อย่าพูดถึงเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้านั่น”

“มีอะไรหรือ นางออกจากจวนไปหาเจ้า?เรื่องสำเร็จแล้วงั้นหรือ”

ฟังผิ่นจือส่ายหัว “ล้มเหลว”

“นางไม่ยอมเชื่อฟังงั้นหรือ”

“แย่กว่านั้น นางบอกว่านางไม่ได้กินยาพวกนั้นเลย”

“จะเป็นไปได้อย่างไร” เหลิ่งชิงหลางขมวดคิ้วอย่างสงสัย “นางจะเสแสร้งแกล้งทำต่อหน้าข้าได้เหมือนขนาดนั้นเชียวหรือ ถ้านางไม่กินยา นางจะรู้ได้อย่างไรว่าปฏิกิริยาจะเป็นอย่างไรหลังจากกินยาลงไป”

“เมื่อยานี้ออกฤทธิ์ ขนาดผู้ชายยังแทบทนไม่ได้ หากนางกินยานั่นจริงๆ ทำไมถึงยังมาขอยาจากข้าอยู่ล่ะ”

“ถ้านางไม่กิน นางจะออกจากจวนมาหาเจ้าทำไม”

ฟังผิ่นจือหยุดชั่วคราวก่อนที่จะเปิดปาก “นางรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเราสองคน”

“อะไรนะ” เหลิ่งชิงหลางลุกขึ้นด้วยความตื่นตระหนก มือของนางสั่นระรัวจนกระแทกเข้ากับถ้วยชาด้านข้างจนหก “นางรู้ได้อย่างไร”

“มาคิดดูตอนนี้ นางน่าจะสงสัยข้าตั้งนานแล้ว ดังนั้นนางจึงระวังตัวมากและคงจะทำแผนซ้อนแผนในตอนที่ข้าให้ยาครั้งแรก ”

หัวใจของเหลิ่งชิงหลางทรุดลงทันที มีเพียงความคิดเดียวที่อัดอั้นอยู่ในใจนั่นคือทุกอย่างกำลังจะจบเห่!ข้าเคยทำให้หญิงคนนี้ขุ่นเคืองใจตั้งแต่แรก และครั้งนี้ข้ายังร่วมมือกับฟังผิ่นจือทำร้ายนาง ดังนั้นนางจะต้องเปิดโปงข้าแน่

หลังจากคำนวณเรื่องราวทั้งหมด ทำไมทุกอย่างถึงถูกทำลายด้วยน้ำมือของเด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ภัยพิบัติใกล้เข้ามาแล้ว!

ริมฝีปากของเธอสั่นระริก “นางต้องการอะไร”

“นางต้องการเงินห้าพันตำลึงแล้วนางจะยอมออกไปจากเมืองหลวงไม่กลับมาอีก”

“เงิน เงิน เงิน! เงินอีกแล้ว ตอนนี้ข้ามีเงินที่ไหนกัน” เหลิ่งชิงหลางเกือบจะร้องออกมา: "มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นในร้าน จัดการกับพวกก่อกวนยังไม่พอ ร้านค้าถูกถอนเงินออกไปหมดแล้ว นางบังอาจมาก!ข้าจะหาเงินห้าพันตำลึงได้ที่ไหน"

“แต่หากเจ้าไม่ให้ เจ้ากับข้าต้องตายแน่”

เหลิ่งชิงหลางทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้

“ทำไมทุกคนถึงเป็นปรปักษ์กับข้า นังจิ่นอวี๋ยังไม่ปล่อยมือจากข้าเลยด้วยซ้ำ หากผ่านไปหนึ่งเดือน ดวงตาของนางไม่ฟื้นตัว พวกเขาจะควักดวงตาของข้าไป ร้านของข้ายังเกิดเรื่องใหญ่ มู่หรงฉีโหดร้ายไร้ความปรานี ส่งข้ามาที่บ้าๆ แบบนี้ นางเป็นแค่เด็กสาวคนหนึ่ง ทำไมถึงกล้ากวนน้ำให้ขุ่นและยังข่มขู่ข้าอีก จะบีบให้ข้าไร้ทางออกเลยใช่ไหม”

ฟังผิ่นจือเย้ยหยัน “ก็แค่เด็กสาวคนหนึ่ง จะยากอะไรกัน ตายเป็นตายสิวะ!”

“พูดน่ะง่าย ข้าจะไปหาเงินห้าพันตำลึงที่ไหน ตอนนี้ชิงฮวนเป็นคนดูแลจวน และเธอควบคุมมันไว้ในมือของเธอ ลูกสาวที่แต่งงานแล้วไม่อาจกลับไปขอยืมเงินจากจวนมหาเสนาบดีได้ ยิ่งไปกว่านั้นข้าไม่รู้ด้วยว่าพวกเขาจะให้ยืมหรือไม่”

ริมฝีปากของฟังผิ่นจือฉายแววน่าเกลียด “คนที่เจ้าหามาสังหารเหลิ่งชิงฮวนตอนแรกหายไปไหน”

เหลิ่งชิงหลางตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าของนางซีดลงทันที “เจ้าจะฆ่าคนปิดปาก?ไม่ได้นะ”

“ข้าน่ะวาดเส้นทางไว้ให้เจ้าแล้ว เจ้ากับข้าเดินอยู่บนเชือกเส้นเดียวกัน หากเจ้าต้องการจะทำอะไร ข้าจะช่วยเจ้าเอง แต่หากเจ้าไม่กล้า...จงไปหาเงินห้าพันตำลึงมาแล้วให้มันไปเสวยสุขซะ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่มีเงิน!”

ฟังผิ่นจือหยิบตะกร้าและเดินจากไป

เหลิ่งชิงหลางตามไปอย่างรีบร้อนจนกระทั่งก้าวพลาดตกลงไปในนา