ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 274

จิ่นอวี๋ตะคอกอย่างเย็นชาด้วยเสียงขึ้นจมูก “ผู้สูงส่งอะไรกัน? คนที่รับใช้นางข้าน่ะรู้หมด ไม่มีใครที่เข้าใจอาคมนี้ทั้งนั้น ถ้าไม่ใช่นางดวงแข็งก็คงเป็นเพราะอาคมของท่านน่ะเป็นสิ่งหลอกลวง”

ยายหลิงไม่โต้เถียงอะไร เพียงแค่ครุ่นคิด “หรือว่าอักษรแปดตัวมีปัญหา อักษรแปดตัวของเหลิ่งชิงฮวนไม่ถูกต้อง?”

“อักษรแปดตัวนี้ได้มาจากงานสมรส ตระกูลเหลิ่งไม่อาจกราบทูลเท็จได้หรอก”

“แต่เส้นผมนี่ บ่าวมั่นใจว่าเป็นของพระชายานะเจ้าคะ แต่ทำไมถึงได้ไม่มีผลอะไรเลย”

“พอแล้ว ท่านก็อย่าไปพยายามเลย ท่านทำอะไรไปมากมายหากถูกท่านพี่รู้เข้า นอกจากจะทำไม่สำเร็จยังจะขาดทุนอีกด้วยซ้ำ หรือต่อให้เหลิ่งชิงฮวนไม่เป็นอะไรข้าก็อาจจะโดนโทษไปด้วย”

“ที่ข้าเคยบอกว่าข้าจะปกป้องท่านจากการโดนคนในสำนักไล่ล่า เลี้ยงดูท่านจนแก่เฒ่านั้นข้าก็จะทำ ตอนนี้ท่านก็รักษาดวงตาให้ข้า เรื่องอื่นก็ไม่ต้องไปคิดอะไรมากหรอก”

ดวงตาที่ว่างเปล่าของยายหลิงสั่นระริก “หากจวิ้นจู่วางใจ บ่าวก็รับปากได้ว่าดวงตาของจวิ้นจู่จะหายดีภายในครึ่งเดือนแน่นอน”

จิ่นอวี๋พยักหน้าอย่างพอใจ “ตอนนี้ทุกอย่างพร้อมแล้วขาดแต่ลมบูรพา รอให้ถึงเวลาสัญญาในเดือนหน้า หากท่านพี่ยอมแต่งข้าเข้าจวนเพื่อเหลิ่งชิงหลางก็ดี หากเขาไม่ยอม ไม่สนใจความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรา ฮึ…เขาจะหนีจากเงื้อมมือข้าไม่ได้หรอก!”

ใบหน้าของนางดูบิดเบี้ยวต่างจากความน่ารักในตอนปกติ

พริบตาเดียวก็ถึงวันฉลองครบรอบหนึ่งเดือนของจวิ้นจู่น้อยแห่งจวนอ๋องรุ่ยแม้ว่าเด็กจะเกิดก่อนกำหนดไม่กี่วัน แต่เขาก็ได้รับการดูแลอย่างดี ดวงตากลมโต น่ารักน่าชัง อ๋องรุ่ยไม่ได้ต้องการจัดงานใหญ่โตจึงส่งคำเชิญไปหาตระกูลที่สนิทสนมกันเท่านั้น

จิ่นอวี๋เองก็ได้รับเชิญ

ของขวัญที่จัดเตรียมโดยเหลิ่งชิงฮวนนั้นมีเอกลักษณ์มาก เธอออกแบบด้วยตัวเอง เธอให้ช่างแกะสลักหยกเป็นของเล่นที่เขย่าแล้วมีเสียง รูปทรงเป็นเอกลักษณ์ ล้วนเป็นรูปตัวการ์ตูนสมัยใหม่ที่เป็นที่นิยมในหมู่เด็กๆ เมื่อเขย่าจะเกิดเสียงและสามารถดึงดูดความสนใจของทารกได้

เธอไม่ได้ลำเอียง เธอยังเตรียมของขวัญให้กับจวิ้นจู่องค์โตด้วย นั่นคือกระต่ายตัวใหญ่ที่เธอสั่งให้ช่างปักเย็บด้วยขนกระต่ายที่คุ้นเคย สาวน้อยน่ารักกอดกระต่ายของเหลิ่งชิงฮวนไว้แน่น นางกอดคอเหลิ่งชิงฮวนอย่างชอบใจก่อนจะจูบบนใบหน้าเธอจนเต็มไปด้วยน้ำลาย

หัวใจของเหลิ่งชิงฮวนแทบละลาย เธอหวังว่าลูกในท้องของเธอจะสวมเสื้อผ้าน่ารักแบบนี้เหมือนกัน เธอไม่มีอะไรต้องกังวลเกี่ยวกับอนาคตแล้ว อย่างไรเสียเมื่อเด็กคนนี้เกิดมาก็จะกลายเป็นพระราชนัดดา ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องยศถาบรรดาศักดิ์ แค่ความปลอดภัยของเขาก็ทำให้ทุกคนเป็นกังวล

พระชายารุ่ยเหลือบมองจิ่นอวี๋ที่อยู่ไกลๆ ก่อนจะลดเสียงต่ำเอ่ยกับเหลิ่งชิงฮวน “วันนี้หม่อมฉันตั้งใจเชิญจิ่นอวี๋จวิ้นจู่มา อีกประเดี๋ยวท่านคอยดูว่าหม่อมฉันจะจัดการนางอย่างไร ให้ท่านได้ระบายอารมณ์เสียหน่อย”

เหลิ่งชิงฮวนรีบโบกมือ “ยอมล่วงเกินจวิ้นจู่ดีกว่าล่วงเกินข้ารับใช้ ท่านล่วงเกินนางกับพระสนมฮุ่ยเฟยไม่ได้หรอก”

“ท่านกลัวอะไร? นางก็แค่เด็กกำพร้า จะทำอะไรหม่อมฉันได้”

พระชายารุ่ยตะคอกอย่างเหยียดหยาม “หม่อมฉันแค่ไม่ชอบมารยาทของนาง ตอนงานเลี้ยงเทศกาลไหว้พระจันทร์ครั้งล่าสุดก็ได้ยินลี่ว์อู๋บอกว่านางไม่ยอมไปที่งานเลี้ยงแต่กลับส่งยายหลิงไปแทนพร้อมกับขนมไหว้พระจันทร์ที่ทำเองแสร้งทำเป็นน่าสงสาร”

“ท่านว่า ในวันแบบนี้ปล่อยนางไว้คนเดียวพระสนมฮุ่ยเฟยจะไม่คิดว่าท่านดูแลนางไม่ดีหรอกหรือ? มีไม้กวนของเสียแบบนี้อยู่ไม่แปลกเลยที่ความสัมพันธ์ของท่านกับพระสนมฮุ่ยเฟยจะไม่ดีขึ้น”

“ยายหลิงเข้ามาในวังตอนงานเทศกาล?” เหลิ่งชิงฮวนถามอย่างสงสัย

“ทำไม? ท่านไม่รู้หรอกหรือ? วันนั้นหม่อมฉันยังอยู่เดือนจึงไม่ได้มาร่วมงานเลี้ยง แต่ได้ยินลี่ว์อู๋บอกว่าท่านกับท่านอ๋องเข้ามาในวัง ยายหลิงก็ตามเข้ามาทันที”