ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 289

เหลิ่งชิงฮวนหันมาส่งสายตาให้แม่หวัง แม่หวังแอบตามไปอย่างเงียบๆ เพียงครู่เดียวก็กลับมา เข้ามาใกล้เหลิ่งชิงฮวน แล้วพูดเสียงเบา

“เป็นไปตามที่พระชายาคิดไว้เลยเพคะ เซวียอี๋เหนียงเรียกเถ้าแก่คณะละครให้พาเด็กที่อยู่ด้านหลังมารับเงินเพิ่มขึ้น เกลี้ยกล่อมให้เถ้าแก่คณะละครพูดความจริงเพคะ”

“เกลี้ยกล่อมให้พูดความจริงเรื่องอะไร?”

“เถ้าแก่คณะละครนั่นเมื่อได้รับเงินแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนทันที อะไรที่ควรพูด อะไรที่ไม่ควรพูด ต่างก็พลั่งพรูมันออกมา เขาบอกว่าเขาเห็นจริงๆ ว่าซื่ออี๋เหนียงคือนักแสดงที่เคยแสดงบทอู่ตั้นที่คณะละครของเขา สุดท้ายก็ถูกเถ้าแก่หลอกทำร้ายย่ำยี ยังไม่ถึงวัยปักปิ่นก็ตั้งครรภ์ ต่อมาเมื่อท้องโตขึ้นก็ปิดไว้ไม่มิด ถูกเมียของเถ้าแก่รู้เข้า ถูกขายทิ้งไปขณะที่ตั้งครรภ์”

เหลิ่งชิงฮวนตกใจ “ไม่ได้จำผิดคนใช่ไหม?”

แม่หวังยิ้ม “ดูจากปฎิกิริยาของซื่ออี๋เหนียงแล้ว ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงเพคะ ซื่ออี๋เหนียงท่านนี้ปิดปากเงียบเกี่ยวกับชีวิตของตัวเองมาตลอด ทุกคนรู้เพียงแค่ว่านางถูกขายให้เป็นสาวรับใช้ให้ตระกูลจิน อย่างอื่นก็ไม่รู้เลยเพคะ คิดดูสิเพคะ กลัวว่าตระกูลจินกุมเด็กน้อยของนางไว้ในกำมือ ไม่เช่นจะเชื่อฟังตระกูลจินมากเช่นนี้ ไม่เคยกล้าฝ่าฝืนสักคํา?”

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจ ทุกคนต่างมีช่วงเวลาที่ทำผิด นับประสาอะไรกับตอนที่ซื่ออี๋เหนียงเป็นเด็ก ทว่าอายุเพียงสิบสี่สิบห้า ก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ใต้มือเท้าของหัวหน้า จะต้องถูกชายแก่หลอกอย่างแน่นอน ความผิดพลาดครั้งเดียวกลายเป็นความเกลียดชังชั่วนิรันดร์ ใช้ชีวิตหลบซ่อนในเงามืดมาสิบยี่สิบปี อึดอัดจนไม่สามารถหายใจได้

ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ตระกูลจินจะถูกเนรเทศ ความวุ่นวายเกิดขึ้นอีก เมื่อถูกเซวียอี้เหนียงกุมจุดอ่อนไว้ในมือ

“แล้วเซวียซื่อพูดอะไรอีก?”

“ดูเหมือนว่าเซวียอี๋เหนียงจะสั่งให้เพิ่มฉากละครเข้าไป เสียงค่อนข้างเบาเพคะ เถ้าแก่คณะละครก็ดูลำบากใจเล็กน้อย ไม่ค่อยเต็มใจ พูดถึงเรื่องเก่าๆ คนน่าสงสารอะไรสักอย่าง บ่าวเดาว่า เซวียอี๋เหนียงคงจะไม่ได้ฉวยโอกาสทำให้ซื่ออี๋เหนียงขายหน้าหรอกนะเพคะ?”

เหลิ่งชิงฮวนเห็นใจซื่ออี๋เหนียงผู้นี้อยู่เล็กน้อย และรู้สึกว่าเซวียซื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วก็ไม่มีความอดทน มีความข่มตนเล็กน้อย

ตอนนี้จวนเสนาบดีอยู่ในน้ำมือของนาง ซื่ออี๋เหนียงก็ไม่ได้มีนิสัยแก่งแย่งชิงดี ไม่ได้สร้างภัยคุกคามอะไรให้กับนาง แล้วทำไมนางถึงยังทรมานจนไม่สามารถให้อภัยคนอื่น?

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้าออกไปรออยู่ท่ีด้านนอกจวนจนกว่าเถ้าแก่คณะละครจะไป เมื่อเจอเขาแล้ว บอกกับเขา ว่าเป็นคำสั่งของข้า ให้เขาแสดงงิ้วอย่างสัตย์จริง ประพฤติตัวให้ดี อย่าได้กวนน้ำให้ขุ่นมัว หาเงินอย่างมีมโนธรรม”

แม่หวังตอบอย่างสุขใจ “ซื่ออี๋เหนียงโชคดีจริงที่ได้พบกับคุณหนู”

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มไม่ได้พูดอะไร นี่ก็ถือว่าเป็นการเตือนเซวียอี๋เหนียงละมั้ง เมื่อถึงเวลานั้น ยังมีแขกเหรื่ออีก นางใช้งิ้วเพื่อทำให้ซื่ออี๋เหนียงอับอายขายหน้า แสดงว่าไม่เห็นตระกูลเหลิ่งอยู่ในสายตา ครอบครัวรักใคร่ปรองดองทุกสิ่งเจริญรุ่งเรือง หากนางจงใจที่จะหาเรื่อง ตนเองที่แต่งออกไปเป็นนายหญิง ก็ไม่รังเกียจที่จะเข้ามายุ่ง

เซวียอี๋เหนียงจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ก็กลับไปอย่างพอใจ บังเอิญเจอกับมู่หรงฉีที่มาถึง หลังจากที่คาราวะเสร็จก็ไปเตรียมโต๊ะเพื่อรับแขก ต้อนรับลูกเขยอย่างอบอุ่น

“ทำไมวันนี้กลับมาเร็วล่ะเพคะ? ที่ค่ายทหารไม่มีธุระอื่นแล้วเหรอ?”

มู่หรงฉีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยังคงตัดสินใจปิดบังเหลิ่งชิงฮวน พยักหน้า “วันนี้ไม่ค่อยยุ่งน่ะ พอกลับมาดื่มสักแก้วสองแก้วกับพี่ใหญ่”

“ท่านพี่อยู่ที่ห้องหนังสือเพคะ หม่อมฉันเพิ่งจะเอาจานฝนหมึกกับแท่นทับกระดาษของสองสิ่งหายากนี้ไปให้กับเขาเอง น้องสาวของหม่อมฉันขี้คร้านจะจัดการแล้วเพคะ”

มู่หรงฉียิ้มแล้วลูบที่หัวของเธอ จากนั้นตนเองก็เดินตรงไปหาเหล่ิงชิงเฮ่อที่ห้องหนังสืออย่างคุ้นเคย

เหลิ่งชิงเฮ่อไม่คิดว่าเขาจะมากระทันหัน สั่งให้คนยกน้ำชา ถอยออกไป มู่หรงฉีก็พูดอ้ำๆอึ้งๆเรื่องที่ตนเองอยากจะหย่ากับเหลิ่งชิงหลางให้เขาฟัง

เหลิ่งชิงเฮ่อลำเอียงเหลิ่งชิงฮวน สำหรับการตัดสินใจของมู่หรงฉีนั้นตนเองไม่ได้คัดค้านอะไร เพียงแต่เสนาบดีเหลิ่งนั้น จะเอ่ยปากอย่างไรก็ต้องมีวิธีการ

ในตอนแรกที่มู่หรงฉีอยากจะหย่ากับเหลิ่งชิงฮวน นั่นก็เพราะนางเป็นฝ่ายผิด เสนาบดีเหลิ่งก็เลยพูดอะไรไม่ได้