ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 30

"เหอะเหอะ ท่านอ๋อง ท่านยังรู้ว่าข้าอยู่ในตำแหน่งพระชายาของฉีอ๋อง ถ้าอย่างนั้น เหลิ่งชิงหลางเป็นแค่พระชายารอง แต่กลับกุเรื่องโกหกขึ้นมาเพื่อสร้างความแตกแยก งั้นข้าก็ลงโทษนางได้ตามกฎระเบียบงั้นสิ ในเมื่อท่านขอให้ข้าทำตามหน้าที่ งั้นก็ขอให้ท่านให้ความเคารพกันด้วย สามีภรรยานั้นก็เป็นหนึ่งเดียวกัน การที่ท่านฟังคำของคนอื่นแล้วมาเยาะเย้ยข้า มันก็เป็นการเยาะเย้ยตัวท่านเองเช่นกัน"

"ปากคอเราะร้าย! พูดวิพากษ์วิจารณ์!"

นิ้วมือที่เรียวยาวของมู่หรงฉีนั้นค่อยๆ กำแน่นเป็นหมัด เส้นเลือดที่หลังมือนั้นปูดนูนขึ้นมา เขากัดฟันไว้แน่น ตัวของเขานั้นแผ่รังสีอาฆาตแค้นออกมา

เหลิ่งชิงฮวนนั้นไม่เพียงไม่ถอย แต่กลับเงยหน้าขึ้นสู้อย่างแข็งกร้าว แล้วจ้องมองไปที่เขาอย่างหาเรื่อง

"สุภาพบุรุษพูดคุยกันด้วยวาจาไม่ใช่การใช้ความรุนแรง ข้าก็แค่ทำตามที่โบราณเขาสอนมา"

ที่จริงแล้วตัวข้านั้นก็ชอบใช้ความตรงๆ ง่ายๆ แต่วีรบุรุษนั้นย่อมไม่ทำให้ตนตกอยู่ในที่ยากลำบาก ข้าก็แค่สู้เจ้าไม่ได้หรอก ไม่อย่างนั้นด้วยปากที่เฮงซวยแบบนี้ ข้าก็ต่อยเจ้าไปนานแล้ว

"เหลิ่งชิงฮวน เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่ทำร้ายผู้หญิงแล้วเจ้าจะทำอะไรก็ได้นะ"

เหลิ่งชิงฮวนนั้นรางกับได้ยินอะไรที่มันตลกขำขัน ถึงกับหัวเราะออกมา "นับตั้งแต่ที่ข้าเข้ามาในจวนท่านอ๋อง ท่านก็ตบข้าไปไม่น้อยนะ โชคดีที่ข้าไม่ตาย ข้าจะต้องของคุณท่านด้วยไหมที่ไว้ชีวิตข้า"

การไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีของนางทำให้มู่หรงฉีนั้นโกรธอย่างมาก

"ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ข้าจะให้ทหารอารักขามาปกป้องดูแลเจ้าอย่างไม่ห่าง หากไม่มีการอนุญาติของข้า นอกจากจวนฉีอ๋องและจวนกั๋งกงแล้ว เจ้าห้ามไปไหนเด็ดขาด! ก่อนการหย่างร้าง เจ้าช่วยรักษาหนังหน้าด้วยเถอะ"

นี่จะหาคนมาเฝ้าตนเองหรือ จะจำกัดอิสระหรือกัน

เหลิ่งขิงฮวนพยักหน้าอย่างทันทีทันใด "ดีเลย อย่าลืมส่งพี่ทหารอารักขาที่หล่อเหลามาด้วย ไม่อย่างนั้นข้าจะให้คะแนนการบริการที่แย่นะ"

มู่หรงฉีเม้มปากเล็กน้อย อกกลั้นความโกรธแล้วสบัดชายเสื้อแล้วจากไป

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกว่าเขาเป็นท่านอ๋องที่ว่างมากจริงๆ รอตนเองมานานขนาดนี้ก็เพื่อด่าทอตนเองหรือ ช่างว่างเหลือเกิน

โตวโตวที่อยู่ข้างๆ นั้นกลัวจนเหงื่อไหลโชก นางทำหน้าเศร้าแล้วพูดว่า "คุณหนู คุณอ่อนข้อกับท่านอ๋องหน่อยไม่ได้หรือเพคะ ทำแบบนี้ไปทำไมกัน"

เหลิ่งชิงฮวนพูดเสียงเย็นชาว่า "ข้าจะไปเอาไปเขาทำไม ไม่รู้ว่าเหลิ่งชิงหลางไปพูดไร้สาระอะไรต่อหน้าเขาอีก เขาก็เป็นเหมือนประทัดที่แค่ใส่ไฟหน่อยก็ระเบิดแล้ว ทั้งอำมหิตโง่เขลาเบาปัญญาทั้งลามก แถมยังเป็นคนหูเบา มีศักยภาพในการเป็นเจ้าที่ไร้ประสิทธิภาพเหมือนสมัยซังโจ้ว"

โตวโตวตกใจจนอึ้ง "ทำไมคุณถึงกล้าพูดทุกอย่างเลยนะ ข้าตกใจหมด"

"เจ้าใจเสาะ ครั้งหน้าถ้าพวกข้าทะเลาะกันอีก เจ้าก็อยู่ห่างๆ หน่อย อย่ายืนทื่อเหมือนท่อนไม้อยู่ตรงนี้"

โตวโตวอยากจะพูดจริงๆ ว่า คู่คนอื่นทะเลาะกันก็แค่ใช้วาจา แต่คุณกับท่านอ๋องคือลงไม้ลงมือนะ ขาดก็แค่ใช้ดาบแล้ว ทั้งรุนแรงและนองเลือด ใครจะอยากดูกัน

มู่หรงฉีออกจากลานหลักด้วยความโกรธ แล้วก็เจอกับเหลิ่งชิงหลางที่ศาลากลางน้ำที่ลานหลัง

นางสวมใส่ชุดสีขาว ผมยาวนั้นปกคลุมที่ไหล่ นางนั่งเอียงข้างบนเก้าอี้ไม้ จากนั้นก็ยื่นนิ้วมือที่ขาวผ่องเรียวยาวออกเพื่อเอาอาหารปลาในมือให้ปลาคาร์ฟในบ่อ

ปลาคาร์ฟในน้ำนั้นรวมตัวกันอยู่ใต้น้ำที่บริเวณขาของนาง กลมเกลียวกันอย่างมาก

มู่หรงฉีคิดอย่างโกรธแค้น แบบนี้สิถึงเรียกว่าผู้หญิง ช่างเป็นภาพที่สวยงาม อ่อนโยนราวกับน้ำ ทั้งไร้เดียงสาและอ่อนโยน ส่วนเหลิ่งขิงฮวนทั้งหน้าเหม็นทั้งแข็งกร้าว ราวกับก้อนหินในกองขี้ไม่มีผิด

เหลิ่งชิงหลางได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา หันหลังมาแล้วยิ้มอย่างสดใส จากนั้นก็ถือชายกระโปรงแล้วเดินไปหาเขาอย่างดีใจ จากนั้นก็โผล่เข้ากอดเขา แล้วเอานิ้วมือจับบนคิ้วที่เขานั้นขมวดอยู่

"พี่ทำให้ท่านอ๋องโกรธอีกแล้วหรือเพคะ"

มู่หรงฉีพูดเยือกเย็น "อย่าพูดถึงนาง"

เหลิ่งชิงหลางก้มหัวลง "เพราะจือชิวไปพูดมากนั่นแหละ เมื่อกี้ข้าสั่งสอนนางแล้ว ท่านอ๋องอย่าถือสาเลยนะ ข้าเชื่อว่าระหว่างพี่กับเสิ่นซื่อจือนั้นต้องบริสุทธิ์แน่นอน"

มู่หรงฉีรู้สึกหงุดหงิดในใจ จึงตอบแค่คำว่า "อื้ม" แล้วถามว่า "เจ้ารอข้าอยู่เหรอ"

เหลิ่งชิงหลางเอาบัตรเชิญออกมาจากแขนเสื้อ "เมื่อกี้ผู้ดูแลที่จวนตามหาท่าน บอกว่า พรุ่งนี้เป็นงานฉลองวันเกิดของเหล่าฮูหยินที่จวนท่านเคานต์ รวมถึงงานมงคลของคุณชายจวนหลินที่จะถึงในอีกห้าวันข้างหน้า รวมถึงบัตรเชิญของจวนอื่นๆ ท่านอ๋องตรวจทานดูนะเพคะ"